Φωτ.: Βασίλης Αγοραστός
Δεν είναι μόνο τα σύννεφα της βροχής που φέρνουν τη νέα εποχή. Αλλά κι εκείνα των πουλιών, που προπορεύονται της αλλαγής. Τέτοια κοινωνικά πουλιά, είναι τα ψαρόνια. Γνωστά στο θεσσαλικό κάμπο κι ως μαυροπούλια ή γκαραβέλια, πετούν σε σμήνη και μεγάλους σχηματισμούς.
Ο φακός του Βασίλη Αγοραστού τα απαθανάτισε χαμηλά στον ουρανό της πεδιάδας, ένα σμάρι ζωής και κίνησης, ακανόνιστου ίσως στο ανθρώπινο μάτι, που υπακούει όμως στους δικούς του νόμους της εξέλιξης και ιεραρχίας.
Αποδημητικά και αυτά, καταφθάνουν σε μεγάλους σχηματισμούς τους μήνες αυτούς στη χώρα μας, όπως και στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη, για να αποφύγουν τους –συνήθως- βαρείς χειμώνες του βορρά. Έρχονται στη θέση των χελιδονιών, των πελαργών και άλλων πετεινών του ουρανού που έχουν φύγει ήδη για τα πιο ζεστά κλίματα του ισημερινού και του νοτίου ημισφαιρίου.
Ο στούρνος, όπως είναι η επιστημονική του ονομασία, λειτουργεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του (αναπαραγωγή, τροφή, μετανάστευση), κοινωνικά, πετώντας πάντα σε σμήνη χιλιάδων ατόμων, κίνηση που τα επιτρέπει να προφυλάσσονται από τα αρπακτικά, ενώ τα διευκολύνει έτσι καθώς σπαταλούν λιγότερη ενέργεια.
Θα μείνουν εδώ μέχρι τις αρχές της επόμενης άνοιξης, πριν στραφούν και πάλι βόρεια, ξεχειμωνιάζοντας στις παρυφές, συχνά όμως και μέσα στις πόλεις.
