Να επανεξεταστεί η θέσπιση της θανατικής ποινής ζητά, το Κίνημα Ελληνικής Επαναφοράς και σε δελτίο τύπου, αναφέρει:
«Η τελευταία εκτέλεση θανατικής ποινής στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1972. Στη χώρα μας η θανατική ποινή καταργήθηκε επισήμως με νόμο του κράτους το 1994 (Ν. 2207/1994). Σήμερα, αν και υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στη σύγχρονη εποχή και ζούμε σε μια εκπολιτισμένη κοινωνία, παρατηρούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να συμβαίνουν απάνθρωπα και αποτρόπαια εγκλήματα.
Η τρομακτική εξέλιξη με τον φρικιαστικό θάνατο της 4χρονης Άννυ από τον ίδιο τον «πατέρα» της θυμίζει στην Ελληνική κοινωνία κι άλλα αποτρόπαια εγκλήματα τα οποία τα θυμόμαστε αφού συμβεί κι ένα πρόσφατο, όπως τώρα. Είναι επιτέλους καιρός η πολιτεία να φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της Επαναφοράς της Θανατικής ποινής, για ορισμένα ειδεχθή και φρικαλέα εγκλήματα που αφορούν μικρά παιδιά. Δεν είναι δυνατόν δολοφόνοι και βιαστές μικρών παιδιών να πέφτουν στα μαλακά αφού ακόμη και η ποινή των ισοβίων δεν εξαντλείται αλλά μικραίνει σε διάρκεια. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε στο «Νόμο της φυλακής» κι ότι θα τιμωρηθούν εκεί αυτά τα κτήνη. Αυτό δεν είναι πολιτισμός. Πολιτισμός είναι να προφυλάσσουμε την κοινωνία από τα τέρατα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Η κράτηση στις φυλακές και η έκτιση των ποινών γίνονται για το σωφρονισμό των καταδικασθέντων. Υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που να πιστεύει ότι υφίσταται περιθώριο σωφρονισμού για το εν λόγω «άτομο» και για τους όμοιούς του; Η απάντηση είναι όχι κατηγορηματικά κι αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν διότι όταν τέτοιοι εγκληματίες αποφυλακίζονται, οι περισσότεροι συνεχίζουν να πράττουν τα ίδια ή παρόμοια εγκλήματα. Άρα το επιχείρημα μερικών δήθεν προοδευτικών περί σωφρονισμού δεν ισχύει. Εν αντιθέσει, παρόμοιοι εγκληματίες με τον παραπάνω αν εφαρμόζονταν η θανατική ποινή θα το σκέφτονταν πολύ αν θα έπρατταν τέτοιου είδους εγκλήματα. Είναι καιρός ως κράτος και ως πολιτεία να επανεξετάσουμε τη θέσπιση της θανατικής ποινής για ορισμένα ειδεχθή εγκλήματα όπως αυτό της παιδεραστίας, των κατά συρροή δολοφονιών αλλά και άλλων φρικιαστικών εγκλημάτων. Δε θέλουμε να ξέρουμε πως αισθάνεται ο γονιός ενός κακοποιημένου παιδιού… Έτσι λοιπόν η θανατική ποινή πρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις να εφαρμόζεται για δύο λόγους. Πρώτον για παραδειγματισμό και δεύτερον για τη μείωση της εγκληματικότητας. Τέλος καλούμε όλα τα κόμματα αλλά και τους τοπικούς βουλευτές με αφορμή αυτό το αποτρόπαιο γεγονός να πάρουν δημοσίως θέση για το θέμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής.»
