Της Σοφίας Ορφανιώτη
Έφυγαν από την πατρίδα τους και ήρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο. Στο φευγιό τους, τα μόνα πράγματα που «κουβάλησαν»... μαζί τους ήταν όνειρα και ελπίδες... με την προσδοκία ότι στη χώρα που επέλεξαν να ζήσουν, η διαβίωσή τους να είναι πιο ανθρώπινη. Όμως και εδώ η μοίρα δεν στάθηκε με το μέρος τους.
Ο λόγος για τους 500 περίπου οικονομικούς μετανάστες, ασιατικής καταγωγής που ζουν τα τελευταία χρόνια και στον νομό Λάρισας. Από αυτούς οι 300 Πακιστανοί, Ινδοί, Αφγανοί και κάποιοι από το Μπαγκλαντές ζουν στη Λάρισα και άλλοι 200 περίπου στα χωριά του νομού.
Το πρώτο διάστημα δεν γνωρίζονταν οι περισσότεροι μεταξύ τους, στην πορεία όμως η ανάγκη της επιβίωσης του έφερε πιο κοντά και έτσι σήμερα φίλοι πια, ζουν κατά ομάδες σε σπίτια που νοικιάζουν για να μοιράζονται τις υποχρεώσεις και κυρίως το ενοίκιο. Στην περιοχή του ΑΤΑ, στις παλιές και εγκαταλελειμμένες εργατικές κατοικίες, διαμένουν σε ένα δωμάτιο ακόμη και οκτώ άνθρωποι μαζί!
Πληρώνοντας στον ιδιοκτήτη του σπιτιού ένα φτηνό ενοίκιο που δεν ξεπερνά τις περισσότερες φορές τα 150 ευρώ, χωρίς θέρμανση τον χειμώνα, και στοιβαγμένοι σαν τα ποντίκια... όπου το ένα κρεβάτι είναι δίπλα στο άλλο, και για να διασχίσεις τον χώρο θα πρέπει να κάνεις άλματα...
Οι συνθήκες υγιεινής είναι πλημμελείς, όμως αυτό είναι το λιγότερο για αυτούς, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάζουν ένα μεροκάματο την ημέρα, για να ζουν.
Ο Αλί Ραφακάτ συγκατοικεί με άλλους τέσσερις ομοεθνείς του σε ένα σπίτι, δύο δωματίων. Είναι 27 ετών και ήρθε στην Ελλάδα πριν από επτά χρόνια, εγκαταστάθηκε απευθείας στη Λάρισα, μη γνωρίζοντας ούτε μια ελληνική λέξη. Είναι θα έλεγε κανείς από τους τυχερούς, διότι εργάζεται σε εργοστάσιο μετάλλου, με ένσημα και με μισθό που φτάνει τα 400 ευρώ!
Δείχνει χαρούμενος και ικανοποιημένος με τη δουλειά του, με την παραμονή του στη Λάρισα. Μάλιστα στην ερώτηση αν σκέφτεται να φύγει από δω, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Έχει τη ροζ κάρτα που την ανανεώνει διαρκώς και νιώθει ασφαλής.
Είναι λίγο μετά τις 7 το απόγευμα και οι ένοικοι της οδού Αστροναυτών, έχουν επιστρέψει στο σπίτι από τις δουλειές τους. Είναι η ώρα του φαγητού, ένα πιάτο μακαρόνια και λίγο ψωμί. Τρώνε και συνομιλούν, οι φωνές τους ακούγονται μέχρι τον δρόμο, μοιράζονται τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.
Ο Αχμέντ Ετζιάς είναι άλλος ένας Πακιστανός της παρέας, εργαζόταν όπως λέει στην «Ε» σε εργοστάσιο επίπλου, τον έδιωξαν και τώρα καθαρίζει τζάμια σε μαγαζιά, δίχως ένσημα.
Ο Αμίρ εργάζεται 10 ώρες στο χωράφι, σε χωριό του νομού, παίρνει 20 ευρώ μεροκάματο την ημέρα, ανασφάλιστος, όμως προτιμά να μείνει εδώ ή να πάει σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης, παρά να γυρίσει στην πατρίδα του, ούτε λόγος για αυτή, προσθέτει με τη σειρά του.
Κάποιοι από αυτούς δούλεψαν και στη Νέα Μανωλάδα της Ηλείας, αν και αισθάνονται όπως λένε ασφαλείς εδώ, δεν παύουν να ζητούν, όχι την ελεημοσύνη των Ελλήνων, αλλά την ευαισθησία τους, να τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους.
ΦΑΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑ...
Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην ίδια συνοικία σε δύο δωμάτια μένουν αυτή τη φορά οκτώ άνθρωποι μαζί. Κοιμούνται στο πάτωμα, χωρίς ζέστη τον χειμώνα, από αυτούς οι μισοί εργάζονται και οι άλλοι μισοί είναι άνεργοι.
Είναι όλοι τους από το Μπαγκλαντές. Ο νεαρός Μουστάκ με ένα σιδερένιο καρότσι μαζεύει όπως λέει σίδερα από τον δρόμο, από τους κάδους σκουπιδιών και τα πουλά για 10 ευρώ. Άλλοι τρεις δουλεύουν στα φανάρια, πλένουν τα τζάμια των αυτοκινήτων διερχόμενων οδηγών, εισπράττοντας ένα ελάχιστο χαρτζιλίκι.
Οι υπόλοιποι είναι άνεργοι, μένουν στο σπίτι και συνεισφέρουν με το δικό τους τρόπο, μαγειρεύουν, πλένουν τα ρούχα, που τα απλώνουν άναρχα ακόμη και μέσα στο δωμάτιο. Δεν έχουν και ιδιαίτερες απαιτήσεις από τη ζωή, μετά τη δουλειά γυρνούν στο σπίτι και μαζεύονται σε παρέες. Άλλοι συζητούν, ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν μικρές βόλτες στη γειτονιά. Κάποιες ώρες του Σαββάτου, όσοι μπορούν παίζουν το αγαπημένο τους σπορ, το κρίκετ.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΖΑΜΙ
Αυτό που δεν παραλείπουν να κάνουν όμως, όσες ώρες και αν δουλεύουν είναι η προσευχή. Σε ένα σπίτι που έχουν νοικιάσει και το πληρώνουν όλοι μαζί, όπως λέει ο 26χρονος Ραχμάν Ράτζια, που μιλά αρκετά καλά ελληνικά, - είναι άλλωστε και ο επίσημος μεταφραστής στα δικαστήρια σε περίπτωση που προκύπτουν περιστατικά με ομοεθνείς του- το έχουν διαμορφώσει σε τζαμί και εκεί πηγαίνουν ακόμη και πέντε φορές την ημέρα για να προσευχηθούν στον Αλλάχ, με το κοράνι σε περίοπτη θέση στον χώρο.
Σε αυτή τη μικρή περιπλάνηση στα κοινόβια τους..., βρέθηκε και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας κ. Τάσος Τσιαπλές, υπενθυμίζοντάς τους για άλλη μια φορά ότι το ΕΚΛ είναι κοντά τους, σε οποιοδήποτε πρόβλημα και αν αντιμετωπίζουν.
Οι νεαροί Ασιάτες που ήρθαν στη χώρα μας, δεν ζητούν τίποτε περισσότερο από τη ζωή τους εδώ, παρά μόνο να έχουν την ηρεμία τους και το κυριότερο να μπορούν να εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό την ημέρα. Η δουλειά δεν τους τρομάζει, όποια και να ‘ναι αυτή...
