Του Δημήτρη Βάλλα
«Η παρέα των Θεσσαλών μέσα από γεωγραφικές συζητήσεις, γυρνούσε από χέρι σε χέρι ένα απόσταγμα κρασιού, πολύ δυνατό Θεσσαλικό. Τριγύρω, τραχείς, σημαδεμένοι άντρες από αυτούς που απολάμβαναν τον καβγά και τον ήλιο ξαπλωμένοι έδειχναν από μακριά αυτό που ήταν: Μισθοφόροι. Οι πιο πολλοί Αρκάδες κοίταζαν τους νεαρούς για να δουν πώς θα αντιδράσουν. Το ασυνήθιστα άνετο ύφος των νεαρών λειτούργησε αποθαρρυντικά στους εραστές των μαύρων νυμφών. Το ύφος, προϊόν της θεσσαλικής νοοτροπίας, ήταν παντελώς ξένο στην Πελοπόννησο. Ήταν η περιοχή με τις περισσότερες διασπάσεις, συγκρούσεις εμφυλίους πολέμους. Εκεί τίποτα δεν το έπαιρναν στα αστεία. Η εμπάθεια πυροδοτούσε εξάρσεις που εκτονώνονταν μόνο με τελικές λύσεις. Το περίεργο ήταν πως δεν διέφεραν κατά τα άλλα από τους άλλους Έλληνες.
...Ένας άλλος λόγος που οι Αρκάδες δεν προχώρησαν σε προκλήσεις ήταν ο ανεξήγητος φόβος και σεβασμός που προκαλούσαν οι Θεσσαλοί στους άλλους Έλληνες όταν πάλευαν. Λεγόταν πως δεν ήταν παγκράτιο, μα κάτι άλλο που τους το δίδασκαν ιεροφάντες...»
Βρισκόμαστε στο 130 περίπου π.Χ. και το ταξίδι στο χρόνο μέσα από παρέες μισθοφόρων Θεσσαλών, αξιωματούχων άλλα και απλών ανθρώπων της εποχής μας το προσφέρει ο Λαρισαίος Ηλίας Παπανικολάου, δημοσιογράφος που ασχολήθηκε για πολλά χρόνια να κάνει την κύρια μορφή της αντίστασης των Μακεδόνων κατά των Ρωμαίων, τον τελευταίο τους βασιλιά, τον Περσέα γνωστό σε όλους μιας που γύρω από το όνομά του η βιβλιογραφία είναι ελάχιστη...
Για τον τελευταίο Μακεδόνα βασιλιά τον Περσέα, μιλά στην «Ε» ο Ηλίας Παπανικολάου που ξεκίνησε και ολοκλήρωσε με πολύ κόπο αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα για τον βασιλιά που προδόθηκε στη μάχη της Πύδνας με αποτέλεσμα την υποταγή της Μακεδονίας στους Ρωμαίους.
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
Μιλώντας στην «Ε» για το Περσέα τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους, ο Ηλίας Παπανικολάου θα μας προσδιορίσει:
«Το να γράψει κανείς ιστορικό μυθιστόρημα δεν είναι εύκολο πράγμα. Και αυτό εξαιτίας της διττής φύσης του εγχειρήματος. Αν επιλέξεις και ως ήρωα κάποιον που δεν μπορείς να τον κατατάξεις με σαφήνεια στο φως ή το σκοτάδι, τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. Ο τελευταίος υπερασπιστής της Μακεδονίας και των ελεύθερων Ελλήνων ήταν μια προσωπικότητα που ενώ πλησίαζε διαρκώς το ηρωικό πεπρωμένο, σαν κάτι να τον εμπόδιζε και επέλεγε κινήσεις μικροπρέπειας και όχι αυτές που θα διακτίνιζαν και τον ίδιο και τον Ελληνισμό. Ισως πραγματικά κάποιοι δαίμονες να κρατούσαν αιχμάλωτη την ψυχή του. Σε τραγικότητα τον συναγωνιζόταν και τον ξεπερνούσε ο Ανδρίσκος, ο οποίος κατά την πιθανότερη περίπτωση ήταν γιος του. Παραπονεμένο δεν άφησε η τραγικότητα ούτε τον Αιμίλιο Παύλο που έχασε τους γιους του μέσα στον απόλυτο Θρίαμβο.
Πιο τραγικός όμως όλων ήταν και παραμένει αυτός ο λαός που έμεινε απαθής, και ενίοτε εχθρικός, μπρος στην αγωνιώδη προσπάθεια των Μακεδόνων να αντιμετωπίσουν τους Ρωμαίους. Ο ίδιος λαός που με τους Τούρκους έξω από την Πόλη είχε χωριστεί σε φιλοδυτικούς και φιλοοθωμανούς. Ο ίδιος λαός που με τον Ιμπραήμ να πλησιάζει στην Πελοπόννησο, έπαιρνε μέρος σε τρεις διαφορετικούς εμφύλιους πολέμους.
...Η Ειμαρμένη ήταν και είναι σκληρή σε αυτούς που δεν θέλουν να κατανοήσουν τι συμβαίνει και τι νόμοι διέπουν το Σύμπαν. Όσον αφορά τις μάχες, με εξαίρεση την μάχη της Πύδνας, όπου στηρίχτηκα στον Πλούταρχο για τις φάσεις της μάχης και οι περιγραφές του με βοήθησαν να δημιουργήσω ένα πλαίσιο όπου εισχώρησε και η φαντασία, οι άλλες μάχες που περιγράφω ανήκουν όλες στην κατηγορία όπου ξέραμε το αποτέλεσμα αλλά δεν γνωρίζαμε τη διεξαγωγή τους. Έτσι η Φαντασία ξανανέλαβε ρόλο...»
