«Επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα του Φρουρίου», αναφέρει με ανακούφιση ενημερωτική ανακοίνωση του Δήμου Λαρισαίων, με αφορμή τη δημοσίευση στο ΦΕΚ την περασμένη εβδομάδα (όπως είχε πληροφορήσει με δημοσίευμά της η «Ε») του ΠΔ που ορίζει την περιοχή Γενικής Κατοικίας απελευθερώνοντας ιδιοκτήτες και χρήστες των ακινήτων από τον βραχνά ενός λάθους που ταλαιπωρεί τον Λόφο εδώ και δεκαετίες.
Η ανακοίνωση του Δήμου αναφέρεται περιληπτικά στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια που διαρκεί η Οδύσσεια του Φρουρίου, ενώ δεν παραλείπει να κάνει λόγο για «επιθυμίες και σκοπιμότητες» που αξιοποίησαν τη γραφειοκρατία της Αθήνας εις βάρος των συμφερόντων της πόλης.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η περιοχή, που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του λόφου του Φρουρίου, και που κατά τη μεγίστη πλειοψηφία των οικοδομών της απαρτίζεται από ισόγεια παλαιά κτίσματα καταστημάτων σε αντίστοιχα μικρά οικόπεδα, είχε χαρακτηριστεί από την Πολεοδομική Μελέτη του 1989 ως περιοχή «αμιγούς κατοικίας». Ο χαρακτηρισμός αυτός παρότι ίσχυσε από το 1989 ούτε καν έγινε αντιληπτός στην περιοχή και ούτε καν συζητήθηκε στην πόλη, αφού εξακολουθούσε και λειτουργούσε ανενόχλητα η Κεντρική Λαχαναγορά της πόλης, καθώς και πλήθος άλλων παραδοσιακών και μη καταστημάτων, εργαστηρίων κλπ. Μόνον μετά τη μεταφορά της Λαχαναγοράς εκτός πόλης και την αντίστοιχη μαζική εκκένωση 35 περίπου καταστημάτων αλλά και την έναρξη έργων πεζοδρόμησης και αναβάθμισης της περιοχής από τον Δήμο έγινε αντιληπτό από την πόλη ότι αυτή η κατ’ εξοχήν εμπορική περιοχή της θα όφειλε να μετατραπεί σε περιοχή αμιγούς κατοικίας !
ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ
Η δυναμική της περιοχής ως χώρου με πλήθος παλαιών παραδοσιακών κτισμάτων, με λοφώδες ανάγλυφο, με γειτνίαση άμεση με τους ελεύθερους χώρους του Φρουρίου λειτούργησε ως πόλος έλξης για το κοινό της πόλης και φυσιολογικά και για πολλούς επιχειρηματίες που ενδιαφέρθηκαν και έσπευσαν να αγοράσουν, είτε να νοικιάσουν και να λειτουργήσουν καφενεία, καφετέριες και άλλα ανάλογα καταστήματα δίνοντας καινούργιο χρώμα στην περιοχή. Αρχίζει ωστόσο για τους ενδιαφερόμενους επαγγελματίες μια πραγματική Οδύσσεια διώξεων, δικών, προστίμων, αυτόφωρων, με κατάληξη σε πολλές περιπτώσεις την οικονομική καταστροφή. Άρχισε έτσι μια πτώση στην περιοχή που κράτησε αρκετά χρόνια με συνέπεια άλλα καταστήματα να κλείσουν και άλλα να υπολειτουργούν. Αρκετά ωστόσο καταστήματα μετατράπηκαν από καφετέριες σε ταβερνάκια - μεζεδοπωλεία και λειτουργούσαν έτσι, δίνοντας ένα πιο ήρεμο και παραδοσιακό χαρακτήρα στην περιοχή και εντασσόμενα καλύτερα στο ύφος των κτιρίων της περιοχής, η οποία άρχισε και πάλι να ζωντανεύει, χωρίς αυτό να είναι σε βάρος των κατοίκων της.
Η δημοτική αρχή επιχείρησε να οδηγήσει το πρόβλημα σε λύση με τροποποίηση του σχεδίου, αφού μάλιστα είχε προηγηθεί και ειδική μελέτη της περιοχής που αποδείκνυε με κάθε λεπτομέρεια τόσον την πραγματική κατάσταση και εικόνα των οικοδομημάτων της περιοχής όσον και την οφθαλμοφανέστατη ανακολουθία του χαρακτηρισμού της συγκεκριμένης περιοχής ως αμιγούς κατοικίας. Προσέκρουσε όμως τότε σε άρνηση της ΔΙΠΕΧΩ Θεσσαλίας η οποία με έγγραφό της του 2002 δήλωνε ότι: «σε επίπεδο ΓΠΣ υπάρχει κώλυμα ανάπτυξης λειτουργιών γενικής κατοικίας και πολεοδομικού κέντρου στη συγκεκριμένη περιοχή».
ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Μετά ωστόσο από επανέλεγχο της υπόθεσης αποδείχθηκε ότι το όλο πρόβλημα οφειλόταν σε λάθος.
Ναι, παρότι ακούγεται και είναι πραγματικά απίστευτο, όλο αυτό το πρόβλημα είχε δημιουργηθεί από ένα γραφικό λάθος και αντίστοιχη αμέλεια περί την ανάγνωση και εφαρμογή. Ενώ δηλαδή το κείμενο του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου (ΦΕΚ 1042 Δ 31-10-1986) άλλα έλεγε, ένας κακοτυπωμένος χάρτης με μια πολύ αχνή ένδειξη, οδήγησε τον μελετητή και τις αρμόδιες Υπηρεσίες, επειδή δεν είδαν τα εκεί σημάδια, να το θεωρήσουν λευκό δηλαδή άδειο και να το χαρακτηρίσουν ως αμιγή κατοικία.
Το παραπάνω λάθος έγινε παραδεκτό τελικά μετά από μαραθώνιο ανταλλαγής εγγράφων μεταξύ Δήμου και Υπηρεσίας.
Όλα τα ανωτέρω υπεβλήθησαν άμεσα με υπόμνημα του δημάρχου Λαρισαίων προς το ΥΠΕΧΩΔΕ τον Απρίλιο του 2004.
ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ
Κατόπιν εκδόθηκαν από το Δημοτικό Συμβούλιο Λάρισας αλλεπάλληλες αποφάσεις για τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου της περιοχής με άρση ακριβώς αυτής της εσφαλμένης δέσμευσης. Αυτές οι αποφάσεις έτυχαν της ρητά θετικής γνωμοδότησης των αρμοδίων αρχαιολογικών Υπηρεσιών των οποίων η γνώμη και τυπικά απαιτείται αλλά και επιπρόσθετα διερευνήθηκε και ειδικότερα λόγω ακριβώς της αυξημένης ευαισθησίας όλων για την ανάδειξη της ιστορικής αυτής περιοχής της πόλης και της γειτνίασης με το Αρχαίο Θέατρό της.
Ολοκληρώθηκε έτσι η διατύπωση της τροποποίησης σε Γενική Κατοικία και μάλιστα με πρόσθετους περιορισμούς χρήσεων αλλά και μορφολογίας κτισμάτων (πάντα σε απόλυτη εφαρμογή των όρων των αρχαιολογικών υπηρεσιών), και υποβλήθηκε ο φάκελος της τροποποίησης στο ΥΠΕΧΩΔΕ τον Μάιο του 2005.
Εγκρίθηκε ομόφωνα από το Κεντρικό ΣΧΟΠ στις 6-12-2005 (αρ. συνεδρίασης 35, αρ. πράξης 274), αφού διαπιστώθηκε και από τη Δ/νση Πολεοδομικού Σχεδιασμού το λάθος στο οποίο οφειλόταν όλο το πρόβλημα καθώς και το όλο ιστορικό και η φυσιογνωμία της περιοχής βάσει της ειδικά συνταχθείσας μελέτης που υπήρχε ήδη και που η εφαρμογή της κωλύονταν αποκλειστικά και μόνο από τη νομιζόμενη απαγόρευση του ΓΠΣ. Ολοκληρώθηκε η επεξεργασία του Προεδρικού Διατάγματος από το Νομοπαρασκευαστικό τον Μάρτιο του 2006. Ολοκληρώθηκε ο κύκλος των υπηρεσιακών υπογραφών και έφθασε στο γραφείο του γεν. γραμματέα τον Απρίλιο του 2006.
Έκτοτε, από τον Απρίλιο δηλαδή του 2006, περιμέναμε την προώθηση του σχεδίου του Προεδρικού Διατάγματος προς το ΣτΕ για επεξεργασία πλην όμως αυτό δεν γινόταν.
Εν τω μεταξύ, έγινε και τροποποίηση του ΓΠΣ όπου – «για τον φόβο των Ιουδαίων» βεβαίως και μόνον - η περιοχή και ρητά προσδιορίζεται ως «γενική κατοικία».
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Χρειάστηκε η παρέλευση συνολικά 6 σχεδόν ετών, πλήρους αδιαφορίας και αδράνειας εκ μέρους του ΥΠΕΧΩΔΕ – νυν ΥΠΕΚΑ – για να υπάρξει επιτέλους τον Απρίλιο του 2012 επανεκκίνηση του χειρισμού του θέματος, να ξαναπεράσει από το Κεντρικό ΣΧΟΠ – ΚΕΣΥΠΟΘΑ πλέον – την 2α - 5 - 2012 και μετά να αρχίσουν οι περίφημοι κύκλοι υπογραφών. Από το καλοκαίρι του 2012 λόγω και της συναρμοδιότητας του ΥΠΠΟ, το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος, κυκλοφόρησε κατ’ επανάληψη μεταξύ ΥΠΕΚΑ, ΥΠΠΟ και ΣτΕ προκειμένου να πάρει την τελική του μορφή και διατύπωση, φθάνοντας ωστόσο προς υπογραφή από τον κ. Τζαβάρα – αναπληρωτή τπουργό Πολιτισμού – την τελευταία ημέρα προ του ανασχηματισμού του φετινού Ιουνίου. Αυτή και μόνο η ατυχία σήμαινε άλλους 4 μήνες νέων «κύκλων υπογραφών» ώσπου επιτέλους την 30ή Οκτωβρίου να εκδοθεί το ΠΔ με δημοσίευση του σχετικού ΦΕΚ (τ. 376 ΑΑΠ) την 31/10/2013».
ΠΛΑΓΙΩΣ
Και η ανακοίνωση του Δήμου Λαρισαίων καταλήγει: «Η παραπάνω σύντομη περιγραφή της Οδύσσειας του Δήμου και όλων των ανθρώπων του Φρουρίου, επαγγελματιών και ιδιοκτητών, μας κάνει όλους να αντιληφθούμε για μια ακόμη φορά την κρατούσα στη χώρα μας σημαντικότατη υποβάθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς δεν θεωρείται ικανή να αποφασίσει για θέματα μιας περιοχής της πόλης, αλλά αντιθέτως οι Υπηρεσίες της Αθήνας διαθέτουν όλη τη γνώση και την ικανότητα.
Στην πραγματικότητα ωστόσο, το μόνο που διαθέτει σε πλεόνασμα η Αθήνα είναι η πάντα υπαρκτή δυνατότητα πλαγίων παρεμβάσεων και προσκομμάτων προκειμένου να υπηρετηθούν επιθυμίες και σκοπιμότητες που κάθε άλλο παρά εξυπηρετούν τα συμφέροντα της πόλης και ούτε βεβαίως αντέχουν στη δημόσια και διαφανή κριτική και εξέταση».
