Του Χρ. Τσαντήλα
(φωτ. Βασίλης Ντάμπλης)
Το να πεις ότι ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας βήμα, τουλάχιστον για τους κατοίκους της Λάρισας, δεν αποτελεί απλώς μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής... Στην πόλη των Λαρισαίων, ή εν πάση περιπτώσει, όσων περπατούν στα πεζοδρόμιά της, είναι μια ανατριχιαστική πραγματικότητα που από καθαρή τύχη δεν έγινε ακόμα... τραγική!
Παγίδες θανάτου μας απειλούν σε κάθε βήμα, κάθε στιγμή και κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας! Δεν είναι υπερβολή. Φτάνει ένα βλέμμα προς τα πάνω, κάθε που περνάμε κάτω από τα μπαλκόνια, ή τα παράθυρα παλαιών οικοδομών για να δούμε κατάφατσα τον... χάρο! Μαρκίζες ετοιμόρροπες, σοβάδες ξεκομμένοι, μάρμαρα ξεκολλημένα, τζάμια σπασμένα, γλάστρες, τέντες ξεχαρβαλωμένες, σιδεριές, απλώστρες και ένα απέραντο... δάσος από κεραίες, σκουριασμένες, χαλαρωμένες και γερμένες να χάσκουν στο κενό με κίνδυνο να σκάσουν στα κεφάλια μας με το πρώτο μπουρίνι, την πρώτη ανεμοθύελλα.
Το θέμα δεν πρέπει να μείνει ως συνήθως στις εντυπώσεις. Θα τον αντιληφθούμε τον κίνδυνο, αρκεί να σηκώσουμε απλώς ψηλά το βλέμμα μας. ‘Η, να κάνουμε κάτι πιο πειστικό. Να ανέβουμε στην ταράτσα μιας παλιάς οικοδομής. Της δικιάς μας, θα είναι και πιο χρήσιμο. Προτιμούμε να κινδυνολογούμε παρά να σκοτωθούμε. Πάρα πολλά περιστατικά με πτώσεις αδρανών υλικών από οικοδομές συμβαίνουν κάθε τόσο στη Λάρισα. Απλώς δεν καταγράφονται, αφού ευτυχώς μέχρι τώρα δεν θρηνήσαμε θύματα, ανύποπτους περαστικούς πολίτες, αμέριμνα παιδιά. Έπειτα υπάρχει και η ευθύνη. Η οποία στις περισσότερες παλιές οικοδομές ξεχάστηκε λόγω οικονομικής κρίσης. Είναι σχεδόν βέβαιο πως αν μείνει έτσι η κατάσταση, θα υπάρξουν και θύματα. Όπως είναι βέβαιο πως καμιά υπηρεσία δεν πρόκειται να κινηθεί, πριν γίνει το κακό. Έτσι συμβαίνει στην Ελλάδα, δυστυχώς.
Μια ευκαιρία λοιπόν είναι σε όσους αισθάνονται το βάρος της ευθύνης να προσφέρουν στη δημόσια ασφάλεια. Να εντοπίσουν, να καταγράψουν και να υποχρεώσουν τους υπεύθυνους, ιδιοκτήτες ή διαχειριστές, ώστε να εξαλειφθούν οι παγίδες θανάτου που ως δαμόκλειος σπάθη επικρέμονται στα κεφάλια μας, στα δικά μας, και των παιδιών μας.
Αν ήξεραν οι θαμώνες κεντρικών καφέ και άλλων καταστημάτων που ακροβολίζονται στα τραπεζοκαθίσματα των πεζοδρόμων, τι ακριβώς... χάσκει πάνω από τα κεφάλια τους, ιδιαίτερα στις οικοδομές της δεκαετίας του ‘60, τότε θα έχαναν τον ύπνο τους!
Βέβαια εις τον μάταιο τούτο κόσμο, ουδείς μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον του. Μπορεί όμως να ελαττώσει τους κινδύνους που τον απειλούν σε κάθε του βήμα να τον στείλουν στον άλλο κόσμο ή στην καλύτερη περίπτωση στο... νοσοκομείο!
