Της Σοφίας Ορφανιώτη
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρόνων. Καμάρωνε όμως. Ήταν ανταρτοεπονίτης!
Από τα θρανία της Γ’ Γυμνασίου ο Λαρισαίος ο αντιστασιακός Δημήτρης Μπατάλης, βρέθηκε στα βουνά. Άφησε πίσω την οικογένειά του για να δώσει και αυτός την δική του μάχη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές.
Μπορεί να πέρασαν 72 χρόνια από τότε, και ο ίδιος να διανύει σήμερα το 85ο έτος της ηλικίας του, έχοντας ωστόσο πλήρη διαύγεια πνεύματος δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ: αβίαστα σχεδόν, σα να τις ζει ακόμη, έρχονται στο μυαλό του οι στιγμές της κατοχής.
Μεσημέρι Παρασκευής, τον συναντάμε, στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στο Αλκαζάρ. Έχει τα κλειδιά του Μουσείου, αφού για κείνον είναι σαν δεύτερο σπίτι του, ένα μεγάλο κομμάτι από τις αναμνήσεις της ζωής του.
Μας ξεναγεί στο χώρο, που είναι γεμάτος φωτογραφίες, βιβλία, αντικείμενα από την εποχή της εθνικής αντίστασης.
Δεν σταματά να μιλά, θυμάται τα πάντα, τις μάχες, τους φίλους που έκανε στην αντίσταση, όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία της ζωής του.
«Με τον Γιάννη Φλώρο κοιμόμασταν στο ίδιο μαξιλάρι, με περνούσε μόλις πέντε χρόνια, νεαρό αγόρι και αυτός που ζούσε για τα δικά του ιδανικά», θα πει ενώ μου δείχνει μια φωτογραφία του.
Ανατρέχει στο παρελθόν, δεκάδες χρόνια πριν και θυμάται τον διάλογο που είχε με τους γονείς του, σαν πήρε την απόφαση να τα αφήσει όλα πίσω του και να βγει αντάρτης στα βουνά του Θεσσαλικού κάμπου. Διάλογος που θα του μείνει χαραγμένος για πάντα στο μυαλό του.
- «Με την ευχή μου παιδί μου, του λέει ο πατέρας του, αυτό που δεν μπορώ να κάνω πλέον εγώ, θα το κάνεις εσύ»...
- «Τρελόγερε που το στέλνεις το παιδί; ήταν η απάντηση της μητέρας του» για να λάβει και πάλι την απάντηση του πατέρα...
- «Πάψε το παιδί ξέρει τι κάνει. Καλύτερα να σκοτωθεί ένοπλος, παρά με οποιοδήποτε άλλο τρόπο»....
Έτσι και έγινε, ο νεαρός για την ακρίβεια ο μικρός Δημήτρης αψηφά τους κινδύνους και φεύγει για τα βουνά της Καρδίτσας, παρέα με έναν επίσης νεαρό Ιταλό που έμενε δίπλα στο σπίτι τους.
Ο 15χρονος Δημήτρης, γιος αξιωματικού του Ιππικού, που υπηρέτησε στην Αλβανία ως διοικητής εφοδιασμού του μετώπου, έχει πλήρη συνείδηση της απόφασης του.
Τον χαρακτηρίζει η καθαρή σκέψη, η αποφασιστικότητα, η δυναμικότητα, παρά το νεαρό της ηλικίας του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η απελευθέρωση της Λάρισας, της Ελλάδας, της πατρίδας.
Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ένα δημοσίευμα της εποχής που αναφέρεται σε κείνον στην εφημερίδα «Ιερολοχίτης» της ΕΠΟΝ: «Από το σύνταγμα του πήρε συγχαρητήρια για τον ηρωισμό του στη μάχη της Αχλαδιάς, στον κάμπο της Καρδίτσας. Τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά στη συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ Θεσσαλίας. Στο βήμα μιλούσε με παλμό. Ήρθε με την αντιπροσωπεία του ουλαμού (της διμοιρίας) των ανταρτοεπονιτών καβαλάρηδων. Ζούμε μας είπε σαν πραγματικά αδέρφια, όλοι οι καβαλάρηδες του ουλαμού.
Εμένα με φροντίζουν ξεχωριστά, όπως η μάνα το μικρό παιδί. Με φωνάζουν Βενιαμίν. Αχώριστοι σύντροφοι μας τα 28 κάτασπρα άλογα μας, σαν τα αγνά ιδανικά μας».
Ο μικρός Δημήτρης αρχικά είχε παρουσιαστεί στην Πύλη Τρικάλων, εκεί ο γιατρός τον έκρινε ακατάλληλο, ανίκανο να παραμείνει στη διμοιρία, διότι ήταν ένα μικρόσωμο και καχεκτικό παιδί, που δεν θα άντεχε τις κακουχίες.
Όμως εκείνος δεν ήθελε να γυρίσει πίσω. Έτσι φεύγει με κάποιον άλλο για τον Μεσενικόλα της Καρδίτσας, αργότερα πάει σε άλλη περιοχή στο Καραντάου, κάπου ανάμεσα στον Αλμυρό και τη Λάρισα και κει έχοντας πια μάθει να χειρίζεται τα όπλα, συμμετέχει και σε διάφορες συσκέψεις. Σε μια από αυτές στο Νεοχώρι Τρικάλων, βλέπει για πρώτη και τελευταία φορά τον Άρη Βελουχιώτη.
Για τον ουλαμό ο μικρός Δημήτρης ήταν αυτός που έδινε τα παραγγέλματα, που εμψύχωνε το φρόνημα των πολιτών, κατά τη διάρκεια επισκέψεων τους στα χωριά.
Η αντίσταση του για το διωγμό των Γερμανών έφτασε μέχρι τα οχυρά του Ρούπελ κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Κατάφερε να βγει ζωντανός από τις μάχες, σε μια μάλιστα όπως λέει καβάλα στο άσπρο άλογο του, δέχτηκε τα ανελέητα πυρά μιας ομάδας Γερμανών, χωρίς να πάθει το παραμικρό.
Αν και η χώρα μας περνά δύσκολα χρόνια, εκείνος ελπίζει, νιώθει υπερήφανος για τους αγώνες που έδωσε με άλλους νέους της εποχής του, και καλεί τους σημερινούς νέους να μην εφησυχάζουν, και να αντιστέκονται στη μιζέρια, στην κοινωνική αδικία, στον άνισο οικονομικό πόλεμο.
