Της Σοφίας Ορφανιώτη
Φωτ. Νίκος Σιούμκας
...Είναι επτά το απόγευμα και είναι η ώρα της προσευχής στον θεό, στον Αλλάχ για τους δεκάδες μουσουλμάνους που ζουν τα τελευταία χρόνια στη Λάρισα.
Η φωνή του Ιμάμη ακούγεται αχνά... στο ισόγειο διαμέρισμα που έχουν νοικιάσει σε συνοικία της πόλης, όλοι μαζί οι μουσουλμάνοι μετανάστες, που λόγω έλλειψης πραγματικού τζαμιού, το έχουν μετατρέψει σε «υποτυπώδες τζαμί», σε έναν χώρο προσευχής και αφοσίωσης στον θεό.
Η σαλαάτ ή αλλιώς προσευχή στα αραβικά, έχει ήδη ξεκινήσει με τη φράση «Αλλάχου άκμπαρ», που σημαίνει «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος». Η προσευχή για τους μουσουλμάνους δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι ιεροτελεστία, είναι αφοσίωση, ηρεμία, πίστη και απομάκρυνση κάθε αρνητικής σκέψης.
Οι 300 περίπου μετανάστες ασιατικής καταγωγής που ζουν και εργάζονται στη Λάρισα, όπως λέει χαρακτηριστικά στην «Ε» ο νεαρός Πακιστανός Ραχμάν, όσο κουρασμένοι και αν είναι, ακόμη και άρρωστοι, θα βρουν τον χρόνο για να προσευχηθούν έστω μια φορά κατά τη διάρκεια της ημέρας, στον Αλλάχ.
Το τζαμί παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μιας μουσουλμανικής κοινότητας, σε όποια πόλη, σε όποια χώρα και αν ζει. Διότι πέρα από χώρος προσευχής είναι και τόπος συνεύρεσης των πιστών, ένας χώρος που συζητιούνται υπό τη σκέπη του Ιμάμη πολλά ζητήματα.
Έτσι και στη Λάρισα οι μουσουλμάνοι αναζήτησαν έναν χώρο για να αφοσιώνονται εκεί στον θεό.
Η «Ε» τους ακολούθησε και είδε από κοντά τη διαδικασία αλλά και τον τρόπο της προσευχής. Η προσευχή πραγματοποιείται πέντε φορές την ημέρα. Συγκεκριμένα στις 6:30 το πρωί, στις 2 το μεσημέρι, στις 5:30 και στις 7 το απόγευμα και η τελευταία στις 8:30 το βράδυ. Για να συμμετέχει κανείς στην προσευχή, όπως είπαν στην «Ε» οι νεαροί μουσουλμάνοι πρέπει να ακολουθούν τα εξής στάδια:
Αρχικά οι πιστοί πρέπει να πλύνουν μέρη του σώματός τους. Ο καθαρισμός ξεκινά από τα χέρια. Χρησιμοποιώντας νερό ο πιστός πρώτα πλένει τα χέρια του τρεις φορές. Έπειτα ξεπλένει το στόμα του, επίσης τρεις φορές, στη συνέχεια τη μύτη, χρησιμοποιώντας τα δάκτυλά του και νερό. 'Έπειτα πλένει το πρόσωπό του και τα χέρια μέχρι τους αγκώνες (3 φορές).
Το επόμενο βήμα είναι να περάσει τα χέρια του με λίγο νερό στο κεφάλι (1 φορά) και στη συνέχεια στον λαιμό και έπειτα να πλύνει τα αυτιά του εσωτερικά και εξωτερικά (επίσης 1 φορά).
Το επόμενο στάδιο είναι το κάλεσμα, όπου οι πιστοί προσφωνούν τον Αλλάχ και τον ευχαριστούν για όλα όσα τους έχει δώσει μέχρι σήμερα. Ακόμη τα ρούχα του κάθε πιστού θα πρέπει να είναι καθαρά και πέρα από τη στάση του σώματος που έχει κάθε φορά που επικαλείται τον Αλλάχ, ο πιστός θα πρέπει να έχει κατεύθυνση προς τη Μέκκα.
Μετά το τέλος της προσευχής ακολουθεί το κήρυγμα, η ανάγνωση σημείων του Κορανίου από τον Χότζα, που καλεί τους πιστούς να είναι κοντά στον Αλλάχ, να μην απομακρυνθούν απ’ αυτόν, γιατί θα έχουν όπως λέει μια ζωή δυστυχισμένη.
Ο Ραχμάν, ο Ναζάρ, ο Μουχάμεντ και οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι πιστοί, ακούν τον Χότζα με προσήλωση, χωρίς να γυρνούν καν το κεφάλι τους ή να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση.
Μια συζήτηση μαζί τους μετά το πέρας της προσευχής είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Και το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν η ζωή στο Ισλάμ, όπως πολλοί πιστεύουν, είναι γεμάτη στερήσεις και απαγορεύσεις. Όλοι μαζί απαντούν όχι. Αντίθετα λένε «είναι μια ζωή γεμάτη αρμονία, μακριά από πάθη, όπως ναρκωτικά, αλκοόλ που κάνουν κακό στην υγεία και οδηγούν μια ώρα αρχύτερα στον θάνατο».
ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΖΑΜΙ!
Διακαής πόθος των μουσουλμάνων που ζουν στη Λάρισα είναι η ανέγερση ενός τζαμιού. Βέβαια γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό να γίνει. «Θέλουμε να προσευχόμαστε στον Αλλάχ φανερά σε έναν κανονικό χώρο και όχι κρυφά, υποστηρίζουν».
Αυτός είναι και ο λόγος που εν τη απουσία ενός επίσημου τζαμιού, οι μουσουλμάνοι προσφεύγουν στην ενοικίαση διαφόρων χώρων, τις περισσότερες φορές ακατάλληλων για την τέλεση των θρησκευτικών τους υποχρεώσεων.
Ο κύριος λόγος που οι μουσουλμάνοι διαλέγουν τέτοιους χώρους είναι τα χαμηλά ενοίκια μιας που οι περισσότεροι είναι εργάτες ή φοιτητές που δεν έχουν σταθερούς οικονομικούς πόρους.
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΝΕΚΡΩΝ
Και αν η έλλειψη ενός τζαμιού είναι σοβαρό ζήτημα για τους μουσουλμάνους, ακόμη χειρότερο είναι το πρόβλημα που δημιουργείται με τους νεκρούς. Καθώς η μεταφορά τους είναι αρκετά δαπανηρή. Όπως λένε χαρακτηριστικά στην «Ε» όταν κάποιος φύγει από τη ζωή, συγκεντρώνουν χρήματα οι υπόλοιποι για να μεταφερθεί η σορός στην πατρίδα του. Μάλιστα η μεταφορά κοστίζει 1.700 ευρώ, όταν ένα ταξίδι στη χώρα τους εν ζωή κοστίζει 600 ευρώ!
