Του Δημήτρη Βάλλα
Χρειάστηκαν 12 χρόνια σκληρής δουλειάς, υπομονής και μελέτης. Μετά την προσευχή, τις υποχρεώσεις του μοναχικού βίου που θέλει την ύπαρξή σου αφιερωμένη στον Θεό, ξεκινούσε το έργο...
Ο πατήρ Χριστόδουλος ανασήκωνε το τριμμένο ράσο του και φορώντας την ποδιά του μαραγκού άρχισε να κόβει, να πλανίζει, να σχεδιάζει!
Τα ξύλα από τα δάση της περιοχής, άρχισαν σιγά-σιγά να παίρνουν μορφή και σήμερα στην αυλή της ιστορικής Μονής του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω στο βουνό, ένα μεγάλο ψαράδικο καΐκι μέσα από το μοναστήρι περιμένει το μεγάλο του ταξίδι και τη στιγμή που θα κατέβει από τα ορεινά και θα φθάσει στη θάλασσα που μόλις διακρίνεται στο βάθος.
Δεν βρίσκεις εύκολα ...καράβι στην αυλή Μοναστηριού και μάλιστα σε βουνό, έτσι ο «πειρασμός» για μια συνάντηση με τον ...ναυπηγό, ή αν θέλετε, τον εμπνευστή αυτού του εγχειρήματος ήταν ιδιαίτερα ισχυρός και δεν χρειάστηκε πολύ για να ανηφορίσουμε μέχρι τον Όλυμπο.
Ο ΝΑΥΠΗΓΟΣ- ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ
Ο π. Χριστόδουλος μας περίμενε στην είσοδο από το Μετόχι της Μονής του Αγίου Διονυσίου έξω από το Λιτόχωρο και μας υποδέχτηκε παραδοσιακά με λουκούμι και ρακί στο Αρχονταρίκι. Εκεί συναντήσαμε και τον ηγούμενο τον π. Μάξιμο, που πρόσχαρα μας έδωσε την άδεια να μιλήσουμε με τον ναυπηγό και να δούμε το καράβι από κοντά...
Σε έναν χώρο που είχε κυριολεκτικά μετατραπεί σε ταρσανά ο π. Χριστόδουλος σηκώνει τα πανιά που προστάτευαν το καΐκι από την υγρασία και τη βροχή, ξεδιπλώνει τα χαρτιά με τα σχέδια και μας λύνει το ...μυστήριο:
«Πριν γίνω μοναχός, θα μας πει, ήμουν στη Σουηδία, μηχανολόγος και φυσικός. Εκεί για χρόνια εργάστηκα σε ένα εργοστάσιο ως κατασκευαστής και σχεδιαστής μεγάλων μηχανών. Στην κατασκευή όμως μικρών σκαφών είχα και μεγάλη εμπειρία από τον πατέρα μου που διατηρούσε στην περιοχή του Πλαταμώνα παλιά ένα μικρό ναυπηγείο για αλιευτικά σκάφη.
Πριν από δώδεκα χρόνια ξεκίνησα να σχεδιάζω το σκάφος στον ηλεκτρονικό υπολογιστή με ένα ειδικό πρόγραμμα.
Η ιδέα ήταν να κατασκευάσω ένα καΐκι που θα μπορούσε η μονή να το χρησιμοποιήσει ως αλιευτικό με πλήρωμα μοναχούς, αλλά και ως μέσον μεταφοράς για τις μετακινήσεις μας στο Άγιο Όρος.
Το ξεκίνησα σιγά-σιγά μόνος μου με βοηθό τον π. Παΐσιο, έναν άλλο μοναχό. Το ξύλο ο που χρησιμοποιήθηκε είναι ρόμπολο, ειδικό για σκάφη από το δάσος του μοναστηριού.
Χρειάστηκαν 12 χρόνια δουλειάς και πλέον το καΐκι έχει ολοκληρωθεί και εάν είχαμε τις μηχανές θα ήταν έτοιμο για καθέλκυση, δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν χρήματα για την αγορά τους καθώς η μονή έχει άλλες προτεραιότητες συμβάλλοντας σημαντικά στην ανακαίνιση της παλιάς Μονής που το 1943 ανατινάχθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Το σκάφος έχει μήκος 14,5 μέτρα, πλάτος 4,5 μέτρα και ύψος 3,20 μέτρα. Οι προδιαγραφές του είναι για δύο μηχανές 500 ίππων έκαστη που δυστυχώς δεν μπορούμε όπως σου είπα να αγοράσουμε...
-Τώρα, ρωτάς πάλι αν υπήρξαν δυσκολίες στην κατασκευή, και βέβαια είχαμε και τέτοιες... Χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για να κατασκευαστεί το λεγόμενο στραβό ξύλο της πλώρης, ποδόστομο, επίσης και για την καρίνα για την οποία χρησιμοποιήθηκε ρόμπολο 270 ετών για να έχει μεγαλύτερη αντοχή στο νερό. Το μήκος της καρίνας είναι 13 μέτρα, το ύψος 35 εκατοστά και το πλάτος 16,5 εκατοστά.
Βέβαια έπρεπε να γίνουν και άλλα πολλά που ήταν δύσκολα, όπως τα δύο μεγάλα μεταλλικά δαχτυλίδια με ειδικά γρανάζια πάνω στα οποία καθόταν το σκάφος ώστε να μπορεί να περιστρέφεται για να δουλέψουμε πάνω του.
...Όσο για το πλήρωμα που θέλεις να μάθεις, εγώ έχω δίπλωμα καπετάνιου ενώ έχουμε και μοναχό που ήταν δεύτερος καπετάνιος στο Εμπορικό Ναυτικό. Το καΐκι είναι έτοιμο και τεσταρισμένο στον υπολογιστή και σχεδιασμένο για να αναπτύσσει μία ταχύτητα 35 μιλίων την ώρα...».
...Από σεμνότητα ο ναυπηγός- καλόγερος προσπαθεί να αποφύγει τη φωτογράφιση και τρομάξαμε να τον πείσουμε να στέκεται κάπου κοντά στο καΐκι και να φαίνεται μόνο στο προφίλ!
Μας χαιρέτησε φεύγοντας θερμά και σε μια προσπάθεια από σεβασμό να του φιλήσω το χέρι έσφιξε σαν μέγγενη το δικό μου με τα ροζιασμένα και στιβαρά χέρια του μαραγκού και δεν μου το επέτρεψε...
Τον είδα συγκινημένο να ξανακουκουλώνει το δημιούργημά του με τα πανιά μια που χωρίς μηχανές είναι καταδικασμένο να παραμένει ακόμα στο βουνό.
- Να γράψω του λέω ένα τηλέφωνο πάτερ γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις τι γίνεται μπορεί να βρεθεί και η μηχανή που ψάχνεις.
- «Κάνε ό,τι θέλεις δημοσιογράφε», μου απάντησε.
- Να το κάνω λοιπόν πατέρα Χριστόδουλε και το γράφω να το ξέρεις: (6938-939.868).
