Έφυγαν από τη Λάρισα θέλοντας να δώσουν άλλη ποιότητα στη ζωή τους, να απαλλαγούν από το κυκλοφοριακό, την κίνηση και το άγχος της πόλης και του διαμερίσματος της πολυκατοικίας. Αλλα τους υποσχέθηκαν και διαφορετικά τα περίμεναν τα πράγματα...
Αντί να αναβαθμιστεί τελικά η ζωή τους υποβαθμίστηκε με αποτέλεσμα να βρίσκονται πλέον απομονωμένοι σε μια περιοχή που αντί να αποτελεί έναν οικισμό πρωτοποριακό ώστε να προσελκύσει και άλλες οικογένειες να εγκατασταθούν εκεί, κοντεύει να μεταβληθεί σε ένα γκέτο μέσα στον ιστό της ίδιας της Κοινότητας.
Η... περιπέτεια των θαρραλέων οικογενειών που έκτισαν τα σπίτια τους εκεί και εγκατέλειψαν την πόλη αναζητώντας κάτι καλύτερο ξεκινά από το 1996, όταν η τότε Κοινότητα Ελευθερών, θέλοντας να προσελκύσει νέους κατοίκους και να δώσει ώθηση στην ευρύτερη περιοχή πούλησε 100 οικόπεδα στα όρια του χωριού.
Στους αγοραστές δόθηκε η υπόσχεση ότι η κοινότητα με τα χρήματα από την πώληση των οικοπέδων θα δημιουργούσε εκεί παράλληλα και τις κατάλληλες για μόνιμη κατοικία υποδομές, προχωρώντας σε ασφαλτοστρώσεις, πεζοδρομήσεις, ηλεκτροφωτισμό των δρόμων αλλά και τη δημιουργία δικτύου αποχετεύσεων, δικτύου ΔΕΗ, κ.α
Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική...
Έχοντας τελείως απογοητευτεί οι κάτοικοι του οικισμού που είναι βέβαια μόλις πέντε, αλλά αυτό δεν αναιρεί τίποτα από τη σοβαρότητα του όλου ζητήματος σε ανοιχτή επιστολή τους προς τον Δήμο Λαρισαίων περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο το προσωπικό τους δράμα και ζητούν τις παρεμβάσεις της Πολιτείας και του Δήμου.
ΕΝΑ ΝΕΟ ΓΚΕΤΟ;
Αναφέρουν λοιπόν στην ανοιχτή επιστολή τους ζητώντας την ευαισθητοποίηση των φορέων:
«...Το 1996 η τότε Κοινότητα Ελευθερών πούλησε περίπου εκατό οικόπεδα, στα όρια της κοινότητας, με σκοπό να προσελκύσει νέους κατοίκους στην περιοχή. Ο τότε πρόεδρος υποσχέθηκε ότι με τα χρήματα από την πώληση αυτών των οικοπέδων θα δημιουργούσε τις κατάλληλες για μόνιμη κατοικία υποδομές, δηλαδή, ασφαλτόστρωση, πεζοδρόμηση και ηλεκτροφωτισμό των κοινοτικών δρόμων, σύνδεση των μελλοντικών κατοικιών με το δίκτυο της ΔΕΗ, αποχέτευση κ.α.
Ελπίζοντας στην υλοποίηση των υποσχέσεων, ορισμένοι από εμάς που αγοράσαμε τα κοινοτικά οικόπεδα, αποφασίσαμε να οικοδομήσουμε, επτά χρόνια αργότερα, επιδιώκοντας καλύτερη ποιότητα ζωής για τις οικογένειές μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν υλοποιήθηκε καμία από τις παραπάνω υποσχέσεις πλην της ηλεκτροδότησης των κτιρίων με αποτέλεσμα να αποθαρρυνθούν άλλοι αγοραστές προκειμένου να οικοδομήσουν και αυτοί στην ...αναπτυσσόμενη περιοχή.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά η κατάσταση χαρακτηρίζεται από άποψη ποιότητας ζωής και δημοτικής μέριμνας δραματική. Πιο συγκεκριμένα:
- Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για την κοπή των χόρτων των γειτονικών οικοπέδων με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος για την ασφάλειά μας λόγω των ερπετών και τρωκτικών που υπάρχουν και ιδιαίτερα κίνδυνος επέκτασης φωτιάς σε περίπτωση πρόκλησης πυρκαγιάς. Ήδη το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου ξέσπασε πυρκαγιά στην περιοχή, η οποία έφτασε σε απόσταση 5 μέτρων από τα σπίτια μας με αποτέλεσμα να «παλεύουμε» με τα λάστιχα για να αντιμετωπίσουμε φλόγες τριών και τεσσάρων μέτρων μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική. Αξίζει να προστεθεί ότι το φαινόμενο των πυρκαγιών γειτονικών χωραφιών – κυρίως λόγω καύσης σιτοκαλαμιών -είναι συχνότατο το καλοκαίρι, κάτι που προκαλεί επιπλέον και επιβάρυνση της ατμόσφαιρας.
- Δεν ασφαλτοστρώθηκε κανένας δρόμος για εννέα χρόνια! Το μόνο που έγινε μετά από πολλή πίεση ήταν η χαλικόστρωση των δρόμων ενός τετραγώνου με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να γεμίζουν σκόνη τα σπίτια μας και τον χειμώνα να απειλείται με καταστροφή η προσπάθεια μετά τις πρώτες βροχοπτώσεις. Είναι ενδεικτικό του προβλήματος ότι ο ιδιοκτήτης ΤΑΞΙ που είχε αναλάβει την μεταφορά των παιδιών στο Σχολείο είχε αρνηθεί τη μεταφορά τους, αν δεν διαμορφωνόταν η οδός.
- Οι διακοπές του νερού και η χαμηλή πίεση του δικτύου ήταν τόσο συχνό φαινόμενο το καλοκαίρι (όπως και κάθε καλοκαίρι), ώστε δεν γνωρίζαμε επιστρέφοντας από την εργασία μας στη Λάρισα αν θα βρίσκαμε νερό για τις στοιχειώδεις ανάγκες υγιεινής. Είναι χαρακτηριστικό, ότι την ημέρα έναρξης της φετινής σχολικής χρονιάς δεν είχαμε το πρωί νερό, με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να ξεκινήσουν το σχολείο άπλυτα, εικόνα που θα άρμοζε περισσότερο σε καταυλισμό κι όχι σε κατοικημένη περιοχή, που απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την πόλη της Λάρισας και βρίσκεται εντός των ορίων του Δήμου Λαρισαίων.
- Ο ηλεκτροφωτισμός απλά δεν υπάρχει. Ο φακός είναι απαραίτητο αξεσουάρ για να επισκεφτείς το διπλανό σπίτι!
Κι όλα αυτά συμβαίνουν το 2013, έξω από τη Λάρισα, σε μια περιοχή που υποσχέθηκαν να την αναβαθμίσουν για να προσελκύσουν νέους δημότες. Η απομόνωση γίνεται εντονότερη από την απουσία αστικής συγκοινωνίας ή τακτικής υπεραστικής για την εξυπηρέτηση των παιδιών μας. Τους θερινούς μήνες η κατάσταση από άποψη δημόσιας συγκοινωνίας γίνεται απελπιστική.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε περιγράφοντας και άλλα τραγελαφικά φαινόμενα, αλλά ο στόχος δεν είναι να περιγράψουμε την καθημερινότητά μας στις στήλες της εφημερίδας. Ο στόχος είναι να σταματήσει επιτέλους η κοροϊδία των αρχών απέναντί μας. Οι αρχές να σταθούν στο ύψος τους, να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους όπως εμείς τις έχουμε αναλάβει εδώ και 10 χρόνια πληρώνοντας κάθε χρόνο εκατοντάδες ευρώ δημοτικά τέλη, ο ανταποδοτικός χαρακτήρας των οποίων περιορίζεται στην αποκομιδή των σκουπιδιών, από κάδους που έχουν να πλυθούν τουλάχιστον δύο χρόνια. Ίσως να πρόκειται για την ...ακριβότερη αποκομιδή σκουπιδιών στην Ελλάδα!
Θα πρέπει, τέλος, να τονίσουμε ότι η επιστολή αυτή δεν έχει ως στόχο τους κατοίκους των Ελευθερών που μας δέχτηκαν με ευγένεια και καλή διάθεση από την πρώτη στιγμή. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και γι’ αυτούς που εκπροσωπούν τους θεσμούς οι οποίοι 10 χρόνια τώρα φάνηκαν ανίκανοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των κατοίκων τους. Το αντίθετο, με τις πρακτικές τους, πολλές φόρες οδήγησαν στην γκετοποίηση του νέου οικισμού...».
ΔΗ.ΒΑΛ.
