ΤΥΡΝΑΒΟΣ (Γραφείο «Ε»)
Του Κώστα Τσόλα
Ένα από τα παλαιότερα επαγγέλματα τεχνιτών ή καλύτερα συντηρητών έργων τέχνης είναι και αυτό του ωρολογοποιού. Ένα επάγγελμα, μια τέχνη καλύτερα, που κυριολεκτικά αιώνες τώρα σε όλο τον κόσμο ήταν εκείνος ο οποίος κούρδιζε τη ζωή των ανθρώπων μέσω των ορολογιών. Ωρολόγια πόλεων, καμπαναριών εκκλησιών, αλλά και ωρολόγια που ήταν κυριολεκτικά κοσμήματα για τον άνδρα και τη γυναίκα.
Σήμερα, μετά από κάποιες δεκαετίες , ενδεχομένως πλούτου και αλλαγής νοοτροπίας μέσω της μόδας και των νέων ιδεών, τα παλιά ωρολόγια ξεχάστηκαν ή ακόμα και πετάχτηκαν σαν παλιοσίδερα. Σήμερα, ίσως και λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως λόγω της διαφορετικής αξιολόγησης των πραγμάτων και των αντικειμένων, τα ξεχασμένα χαλασμένα ωρολόγια βρίσκουν την πραγματική τους αίγλη και γυαλάδα. Τα ξεκούρδιστα ωρολόγια άλλων εποχών συντηρούνται και αρχίζουν και πάλι να κάνουν το μονότονο αλλά πολλές φορές όχι δυσάρεστο τικ – τακ.
Ανέκαθεν το επάγγελμα του ωρολογοποιού έχει συνδυαστεί με αυτή του χρυσοχόου και του αργυροχόου και ο νομός Λάρισας διαθέτει ένα δραστήριο σύλλογο μελών ωρολογοποιών – χρυσοχόων με πολύ καλούς τεχνίτες –συντηρητές κυριολεκτικά έργων τέχνης.
Μεταξύ των μελών του συλλόγου και ο Τυρναβίτης ωρολογοποιός δεύτερης γενιάς κ. Πλάτων Γερακούδης. Ο κ. Γερακούδης συνεχίζει την παράδοση σαράντα χρόνων του πατέρα του Γιώργου ο οποίος υπήρξε επίσης άριστος τεχνίτης και συντηρητής ορολογιών.
«Το να γίνεις συντηρητής – επισκευαστής ρολογιών δεν είναι απλά αποτέλεσμα αποφοίτησης κάποιας σχολής. Κυρίως είναι να το έχεις μέσα σου, να σου αρέσει αυτό που κάνεις. Ειδικά όταν έχεις στα χέρια σου ένα ρολόι κόσμημα δεκαετιών ή και αιώνων είναι πέρα από την υποχρέωση να το σώσεις αλλά και να διατηρήσεις για τις μελλοντικές γενιές ένα κόσμημα, είναι και το προσωπικό στοίχημα να πάρεις στα χέρια σου ένα διαλυμένο σκουριασμένο «νεκρό» αντικείμενο και να το ζωντανέψεις και η ζωντάνια αυτή να ακούγεται είτε από το τικ – τακ, είτε βλέποντας τους δείκτες του να γυρίζουν και να ενημερώνουν τον κάτοχό του για την ακριβή ώρα».
Και ο κ. Γερακούδης συνεχίζει: «Τώρα θα πουν ίσως κάποιοι: Μα το μόνο εύκολο σήμερα είναι να γνωρίζεις τι ώρα είναι. Την βλέπεις στο κινητό τηλέφωνο, στην τηλεόραση, στο αυτοκίνητο, ακόμα και εξωτερικά στο φαρμακείο της γειτονιάς. Όταν έχεις όμως ένα ρολόι που σου άφησε ο παππούς ή ο πατέρας σου και χρόνια το έχεις ξεχασμένο σε ένα συρτάρι, κάποια στιγμή θέλεις να ξαναζωντανέψει και μαζί του να ξαναζωντανέψουν και οι μνήμες σου. Και αυτό το ζωντάνεμά του αναλαμβάνουμε να το κάνουμε εμείς».
Να πάμε όμως και στην άλλη πλευρά, αυτή της καθημερινότητας. Τα τελευταία χρόνια κάτοχοι επώνυμων ρολογιών τα οποία υπέστησαν κάποια ζημιά μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα άλλο επώνυμο παρόμοιο ρολόι καταφεύγουν στην οικονομική λύση της επισκευής.
Πόσο επώνυμα είναι όμως τα «επώνυμα» ρολόγια που κυκλοφορούν στην παράνομη κυρίως αγορά;
Ο κ .Πλάτων Γερακούδης για το μεγάλο αυτό ζήτημα σημειώνει: «Δικαίωμα του κάθε πολίτη είναι να διαχειρίζεται τα χρήματά του όπως θέλει. Αν θέλει να αγοράσει με δέκα ευρώ ένα «μαϊμού» ρολόι, δικαίωμά του, αν και οι αρμόδιες αρχές της πολιτείας έχουν υποχρέωση να προστατέψουν τους πολίτες από τις παράνομες εισαγωγές. Αλλά είναι κρίμα να αγοράζουν από διάφορους δήθεν επώνυμα ρολόγια με πολλά χρήματα.
Στην περίπτωση αγοράς ενός επώνυμου ρολογιού καλό είναι ο καταναλωτής να εμπιστεύεται μόνο τα καταστήματα του συλλόγου μας για τα οποία εγγυόμαστε για τη γνησιότητά του».
Κλείνοντας την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση με τον κ. Πλάτωνα Γερακούδη στο παραδοσιακό καφενείο του Μουσουλή στο κέντρο του Τυρνάβου, δίπλα στο κατάστημά του μας επισήμανε ότι το να είσαι ωρολογοποιός δεν είναι επάγγελμα είναι τέχνη και η τέχνη δεν πληρώνεται ποτέ. Και εμείς βλέπουμε αυτή την τέχνη με σεβασμό, μεταφέροντας στο μέλλον αξίες του παρελθόντος γεμάτες μνήμες προσωπικές, οικογενειακές, φιλικές.
