Μάτια βουρκωμένα, πρόσωπα σκυθρωπά, ο πένθιμος ήχος της καμπάνας να χτυπά από το πρωί και πλήθος πιστών, άνθρωποι κάθε ηλικίας που γέμισαν ασφυκτικά τον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών και τον περιβάλλοντα χώρο στην πλατεία της Καρίτσας.
Αυτή ήταν η εικόνα που διαμορφώθηκε χθες το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια της εξoδίου ακολουθίας για τον μακαριστό πλέον ιερομόναχο Παύλο Χαρίση, ο οποίος έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή προχθές το απόγευμα σε ηλικία 67 ετών, προδομένος από την καρδιά.
Η νεκρώσιμος ακολουθία τελέσθηκε παρουσία των μητροπολιτών Λαρίσης κ. Ιγνατίου και Κέρκυρας κ. Νεκταρίου, του δημάρχου Αγιάς Αντώνη Γκουντάρα και πολλών πνευματικών τέκνων και πιστών που είχε υπό την σκέπη του ο σεβαστός ιερομόναχος Παύλος.
Το κενό που αφήνει πίσω του τεράστιο. Έφυγε ο πνευματικός πατέρας πολλών συμπολιτών μας και όχι μόνο, καθώς κάθε Κυριακή ο αρχιμανδρίτης Παύλος Χαρίσης ιερουργούσε στον Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου στη Λάρισα και τους εξομολογούσε, γιατρεύοντας τις ψυχές τους. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να χαρεί τη σεμνή νέα μοναστική κατοικία που δημιούργησε σε ύψωμα κοντά στην Τερψιθέα. Ορφανά πλέον είναι και τα δεκάδες εκκλησάκια και παρεκκλήσια στην ευρύτερη περιοχή της Καρίτσας, τα οποία ο ίδιος συντηρούσε και λειτουργούσε πολύ συχνά.
ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ
Στην πολυσχιδή προσωπικότητα του μακαριστού αρχιμανδρίτου αναφέρθηκε στον επικήδειο που εκφώνησε ο Μητροπολίτης Κέρκυρας Νεκτάριος, συγχωριανός του από χωριό του Πηλίου. Σύμφωνα με τον Σεβ. Μητροπολίτη «είχε ιερό καθήκον να παραστεί στο ύστατο χαίρε του π. Παύλου, με τον οποίο βαπτίστηκε στην ίδια κολυμπήθρα. Όσοι συγχωριανοί μου με αναζητούσαν αλλά λόγω αποστάσεως αδυνατούσαν να με συναντήσουν τους προέτρεπα να μιλήσουν με τον ιερομόναχο Παύλο και κυρίως τους νέους ανθρώπους που διψούσαν για πνευματική τροφή. Ο αρχιμανδρίτης δεν επέδειξε ποτέ τα πολλά χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός, ενώ η ελεημοσύνη του είναι το όπλο που πορεύεται εις τους Ουρανούς».
Από την πλευρά του ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος, αφού ευχαρίστησε τον Άγιο Κερκύρας για την παρουσία του στη νεκρώσιμο ακολουθία, μίλησε κι ο ίδιος για το τεράστιο κενό που αφήνει πίσω του ο Παύλος Χαρίσης, χαρακτηρίζοντάς τον ως έναν «μικρό ήλιο» που μεσουρανούσε στις κορυφές του Κισσάβου. «40 χρόνια ιερουργούσε στην τοπική μας εκκλησία και τα επαινετικά λόγια που μπορεί να βρει κάποιος για το πρόσωπό του είναι τόσα πολλά».
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ
Τέλος ο πρωτοσύγκελος της Ι.Μ. Λαρίσης, αρχιμανδρίτης π. Αχίλλιος αναφέρθηκε στον βίο του μακαριστού Παύλου Χαρίση, τονίζοντας τα εξής: «Ο π. Παύλος, κατά κόσμον Πέτρος, γεννήθηκε στον Βόλο στις 1-5-1945 από ευσεβείς γονείς. Σύντομα όμως οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στη Λάρισα όπου και τελειώνει τις σπουδές του, φοιτώντας στο Νυκτερινό Σχολείο και εργαζόμενος κατά τη διάρκεια της ημέρας σε παντοπωλείο για να μπορεί να βοηθά οικονομικά και την οικογένειά του. Από μικρό παιδί μεγάλωσε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας ως κατηχητής και αργότερα ως λαϊκός ιεροκήρυκας περιοδεύοντας στα χωριά της Μητροπόλεώς μας. Αμέσως μόλις απεστρατεύθη από το στρατό ο Μητροπολίτης Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Θεολόγος του αναθέτει τη διεύθυνση του Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου της Ι. Μητροπόλεως. Αξιοποιώντας το φωνητικό του χάρισμα κοντὰ σε σπουδαίους διδασκάλους ανεδείχθη σύντομα σε έμπειρο γνώστη και διδάσκαλο της Βυζαντινής Μουσικής. Υπηρέτησε ως Ιεροψάλτης στον Ι. Ν. του Αγ. Αθανασίου Λαρίσης ενώ παράλληλα ήταν μέλος της Βυζαντινής Μουσικής Σχολής Θεσσαλονίκης λαμβάνοντας μέρος σε όλα τα ανά την Ελλάδα φεστιβάλ που διοργάνωνε. Η κλήση του όμως για την Ιεροσύνη και την Ιεραποστολή στην τοπική Εκκλησία, αλλά και το κάλεσμα του Θεού, το φθινόπωρο του 1970, οδηγούν τα βήματά του στην Ι. Μονή Κομνηνείου, την οποία ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Θεολόγος μερίμνησε να επανδρωθεί και να ανακαινισθεί. Εκεί με γέροντα, τον πνευματικό του μακαριστό π. Αθανάσιο Μυτιληναίο και συμμοναστές φίλους των νεανικών του χρόνων έμεινε ως δόκιμος μοναχός μέχρι την 26η Ιουνίου 1973 οπότε και εκάρη μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Παύλος. Το ίδιο έτος στις 9 Σεπτεμβρίου 1973 χειροτονείται διάκονος και στις 26 Μαΐου 1974 χειροτονείται πρεσβύτερος στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό του Αγίου Αχιλλίου, υπό του Μητροπολίτου Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Θεολόγου.
Ήταν φίλος της άσκησης, της νηστείας, της σιωπής και της προσευχής και δεν κάμφθηκε ποτέ υπηρετώντας ταπεινά και αφανώς ως εκκλησιαστικός της Ιεράς Μονής. Σύντομα χειροθετείται Πνευματικός από τον Μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Σεραφείμ και τοποθετείται ως εφημέριος του Ι. Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Καρίτσας. Εκεί η προσφορά του ήταν υποδειγματική. Ανακαίνισε αμέσως όλα τα παρεκκλήσια και τα εξωκκλήσια του χωριού. Αφύπνισε τους κατοίκους και τους δίδαξε τον δρόμο της Σωτηρίας με την Εξομολόγηση, το θ. Κήρυγμα και την προσωπική ποιμαντική διακονία της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Αγαπήθηκε και αγάπησε τους κατοίκους και τα πνευματικά του παιδιά όσο περισσότερο μπορούσε δίνοντας ολόκληρο το είναι στη μελέτη, την προσευχή και την κατήχηση των ανθρώπων. Για την πνευματική του προσφορά και τη συστηματική εργασία του στον Αμπελώνα του κυρίου ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος του απένειμε το όφφικιο του Αρχιμανδρίτου αμέσως άμα τη αφίξει του. Με τις ευλογίες και τις ευχές του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου μας, δίδασκε, κατηχούσε και εξομολογούσε τους πιστούς στο Ιερό Παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου στο πάρκο του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Λαρίσης. Η καρδιά του όμως δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει στο σκληρό του έργο και έτσι ο αγαπητός σε όλους μας και σιωπηλώς εργάτης του Κυρίου, π. Παύλος, εκοιμήθη την 19 Αυγούστου 2013 στις 7 μ.μ. Άς είναι αιώνια αυτού η μνήμη».
Η σορός του αρχιμανδρίτη Παύλου, με το πέρας της εξωδίου ακολουθίας οδηγήθηκε στην μονή του Αγίου Αθανασίου στην Καρίτσα, όπου ενταφιάστηκε, ενώ στη συνέχεια το εκκλησιαστικό συμβούλιο υποδέχτηκε τους πιστούς που παρέστησαν στη νεκρώσιμη ακολουθία στην πλατεία της Καρίτσας, δίπλα από τον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών.
Γ. Ρούστας
