Της Λένας Κισσάβου
Κάτοικοι πέντε συνοικιών, της 4ης Δημοτικής Κοινότητας του Δήμου Λαρισαίων, ταλαιπωρούνται χρόνια, από την έλλειψη διάθεσης προκειμένου να βρεθεί μια λύση, ώστε να έχουν πρόσβαση στο κέντρο της πόλης, χωρίς να αναγκαστούν να περνούν από μια υπόγεια διάβαση, όπου η είσοδος και η έξοδος απ΄ αυτή, θεωρείται τουλάχιστον κατόρθωμα.
Ο λόγος για την υπόγεια διάβαση πεζών στην οδό Φαρσάλων, η μόνη είσοδος -έξοδος πεζών, από τις συνοικίες τους (Χαραυγή, Αβέρωφ, Ανθούπολη, Πυροβολικά, Θεσσαλικό) στο κέντρο και αντίστροφα, που τη θεωρούν... αναπόφευκτο κακό, αφού δεν έχουν ούτε μια εναλλακτική λύση για να την παρακάμψουν, εκτός κι αν θέλουν να κάνουν τον γύρο της Λάρισας για να καταλήξουν στο κέντρο.
Από την αρχή της κατασκευής της στην πόλη, κανείς δεν τη... καλοείδε. Ίσως οι μόνοι που τη θεώρησαν την καλύτερη ιδέα, ήταν οι μελετητές της και όσοι επέλεξαν να δώσουν το πράσινο φως για να προχωρήσουν οι εργασίες της.
Ο χρόνος δικαίωσε όσους αντέδρασαν και όσους απόρησαν με τη λογική των εμπνευστών «...να βάλουν τους πεζούς να διασχίζουν ένα υπόγειο τούνελ, αντί να κάνουν υπόγειες τις γραμμές του τρένου».
Τα προβλήματα που φάνηκαν από την αρχή, διαιωνίζονται, ενώ παράλληλα προσθέτονται κι άλλα, αναδεικνύοντας τη διάβαση σε ένα από τα μελανότερα σημεία της Λάρισας.
Τα επιχειρήματα που στήριζαν τη δημιουργία του έργου, καταρρίπτονται με το χρόνο, παίρνοντας τη θέση τους όλο και περισσότερα αρνητικά, αποδεικνύοντας περίτρανα την «κατασκευαστική αστοχία».
Τα πενήντα μέτρα μήκους της, φαντάζουν χιλιόμετρα ταλαιπωρίας για πολλούς και κατ’ αρχάς λόγω των απότομων κλίσεων της διάβασης.
Η κατηφόρα και η ανηφόρα, αρκετών μοιρών, είναι γολγοθάς για τα άτομα με ανάγκες (καροτσάκια) και αποτρεπτικός παράγοντας για να τη διασχίσουν. Το ίδιο και για τους ηλικιωμένους, που κατά το τέλος της διαδρομής, προσπαθώντας να «βγάλουν» την ανηφόρα, κρατιούνται από τα κάγκελα κατά μήκος της διάβασης, για να αντέξουν μια... τελευταία ανάσα! Για να μην πούμε για τις μητέρες με τα μωρά τους στα παιδικά καροτσάκια. Καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να σύρουν το καρότσι στην ανηφόρα και παράλληλα να προσέχουν να μην τους... πάρει η κατηφόρα. Σαν να συμμετέχουν σε... γυμνάσια ειδικών δυνάμεων, όπου δοκιμάζεται η δύναμή τους και η αντοχή τους.
Όσο για τους υπόλοιπους πεζούς και ειδικά για τις γυναίκες, όταν βγαίνουν στο κέντρο και θα αναγκαστούν να περάσουν από τη διάβαση, θα πρέπει να επιλέξουν να φοράνε στρωτά παπούτσια διότι δεν ενδείκνυνται τα τακούνια.
Όταν βρέχει δε, η λιμνούλα που δημιουργείται στη μέση της διάβασης, δυσκολεύει τα πράγματα, καθώς εκεί πλέον χρειάζονται γαλότσες!
Η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη και ακόμη πιο επικίνδυνη όταν ποδηλάτες διασχίσουν με φόρα τη διάβαση, σαν να βρίσκονται σε αγώνα δρόμου. Με πολλούς ελιγμούς προσπαθούν κάθε φορά να αποφύγουν τους πεζούς, οι οποίοι φαίνεται να πανικοβάλλονται συνήθως και πολλές φορές προσπαθώντας να μαντέψουν τις προθέσεις του ποδηλάτη, «πιάνουν» άκρη ή σταματούν, αποφασίζοντας να τους δώσουν προτεραιότητα, από το να βρεθούν στο έδαφος μαζί τους.
Απ’ τη μία οι ποδηλάτες (σύμφωνα με την πινακίδα που έχει τοποθετηθεί επιτρέπεται η είσοδος σε ποδηλάτες), έχουν δίκαιο, καθώς πρέπει να πάρουν μεγάλη φόρα στην κατηφόρα για να βγάλουν την ανηφόρα. Η άλλη λύση βέβαια είναι να πάρουν το ποδήλατο στα χέρια, κάτι που επίσης θέλει δύναμη να το κάνει κάποιος, αν δεν είναι έφηβος, διότι είναι εξαντλητικό.
Το αποκορύφωμα του κουμφούζιου που δημιουργείται και της επικινδυνότητας του σημείου, είναι όταν μέσα στην υπόγεια διάβαση, πλάτους δύο μέτρων σχεδόν, υπάρχει και κίνηση από μηχανάκια.
Η διέλευσή τους απαγορεύεται, καθώς οι κάθε είδους μοτοσικλέτες θα πρέπει να κινούνται στον υπόγειο αυτοκινητόδρομο της οδού Φαρσάλων, και όχι μαζί με τους πεζούς. Όπως αποδεικνύεται όμως, δυστυχώς πρόκειται για κανόνα που ακυρώνεται στην πράξη καθημερινά.
Εκτός όλων αυτών, εδώ και χρόνια οι πολίτες επανειλημμένως καταγγέλλουν, την επικινδυνότητα της υπόγειας διάβασης, κατά τις βραδινές ώρες. Υποστηρίζουν ότι φοβούνται να περάσουν μέσα από αυτή το βράδυ, καθώς πολλές φορές συχνάζουν άτομα του... περιθωρίου.
