Του Δημήτρη Βάλλα
«Το... έτος 1000 μ.Χ. έφυγε μια γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη, πήγε στη Γερμανία και παντρεύτηκε τον Γερμανό βασιλιά Κρόνεμπεργκ. Έναν αιώνα αργότερα, το 1100 μ.Χ. έφυγε και δεύτερη γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη, η Ιουστινιανή από τον πρώτο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Έβγαλε πλοία και πράγματα από την Κωνσταντινούπολη και τα έφερε εδώ στη Λάρισα, τα έκρυψε στον Κίσσαβο. Σήμερα είναι στο χωριό Ανατολή τα πλοία της Κωνσταντινούπολης. Η ΕΜΑΚ και η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης είναι η μόνη που μπορεί να ελευθερώσει και να απεγκλωβίσει ό,τι πράγματα και βάρος βγήκε από την Κωνσταντινούπολη.
Ο Όμηρος Μοναστηριώτης έχει το εμβαδό του κύκλου πρ² την βάση επί το ύψος εμβαδό , τον όγκο της σφαίρας 4/3 πρ³ και το Νόμο της Φυσικής το βάρος Β= m.g από το 700 π. Χ. Τα ήξερε αυτά η Κωνσταντινούπολη και η Ιουστινιανή έβγαλε βάρος και το έκρυψε...
Μητέρα μου είναι η Μαρία Μοναστηριώτη, είναι η νόμιμη βασίλισσα της χώρας και χρειάζεται χαρτί για να βασιλέψει.
Αν είναι δυνατόν η ΕΜΑΚ να βοηθήσει να απεγκλωβιστούν τα πράγματα. Πρόκειται για τη διάσωση της Βασίλισσας. Μόνο με χαρτί δικό της διασώζεται η Βασίλισσα...».
Μην πάει ο νους σας σε κανένα μοντέρνο... σουρεαλιστικό διήγημα με μυστήρια πλοκή και άλλα συναφή, απλά πρόκειται για μια αίτηση για άδεια εκσκαφής- ανεύρεσης θησαυρού προς την Κτηματική Υπηρεσία του Νομού Λάρισας, λίγο αλλιώτικη από τις συνηθισμένες που είχε υποβληθεί παλαιότερα!
Βέβαια το να βρεθούν καράβια του Βυζαντίου στον... Κίσσαβο είναι λίγο απίθανο, αλλά η αίτηση είναι ενδεικτική αυτού του πυρετού αναζητήσεων θησαυρών που εδώ και χρόνια έχει καταλάβει πολλούς συμπολίτες μας και όχι μόνο!
ΟΙ... ΚΑΤΑΔΕΙΚΤΕΣ
Πολλά έχουν δει τα μάτια της διευθύντριας της Κτηματικής Υπηρεσίας Ν. Λάρισας κ. Ευαγγελίας Κωφού που με αφορμή και με μία αστραπιαία αναζήτηση θησαυρού που έγινε πρόσφατα στις όχθες του Πηνειού κοντά στο Ομόλιο, χωρίς βέβαια το αναμενόμενο αποτέλεσμα, θα μας πει: «Πρόκειται για αυτούς που εμείς στην Υπηρεσία, αποκαλούμε «καταδείκτες», είναι ουσιαστικά οι άνθρωποι εκείνοι που αναζητούν χαμένους θησαυρούς και σε εμάς υποβάλλουν αίτηση για να τους χορηγηθεί η σχετική άδεια...
Η αίτηση κατατίθεται με σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα της ευρύτερης περιοχής και η υπηρεσία μας ενημερώνει σχετικά το Δασαρχείο και την Εφορεία Αρχαιοτήτων ανάλογα με την τοποθεσία και τελικά η άδεια εκσκαφής-ανευρεσης θησαυρού, εκδίδεται από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας.
Παλαιότερα, θα μας πει η κ. Κωφού, είχαμε πολλά τέτοια αιτήματα και εκδίδαμε άδειες. Υπήρχε μάλιστα και άτομο που μας έκανε αίτηση σχεδόν κάθε εβδομάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα...
Κυρίως μας ζητούν άδεια για αναζήτηση λιρών από την εποχή του Β’ Π.Π. και του Εμφυλίου, ενώ υπάρχουν άλλα πιο... παράδοξα!
Σύμφωνα με τη Νομοθεσία εάν κανείς βρει κάτι , καλείται η Τράπεζα της Ελλάδος, γίνεται καταγραφή του θησαυρού και το 50% το παίρνει ο καταδείκτης, ενώ το υπόλοιπο πηγαίνει στο Ελληνικό Δημόσιο.
Εάν βρεθούν αρχαία, αυτά δεσμεύονται και εδώ δίδονται κάποια εύρετρα που προβλέπονται από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Για είκοσι περίπου χρόνια που βρίσκομαι στη Λάρισα και παρακολουθούσα τις εκσκαφές, καθώς υπάρχει εκ του Νόμου υποχρέωση γι΄ αυτό, δυστυχώς κανείς δεν βρήκε τίποτα...
Τώρα με την κρίση τα αιτήματα μειώθηκαν, γιατί χρειάζονται πολλά έξοδα για όλα αυτά. Πρεπει να πληρωθούν τα ειδικά μηχανήματα ανίχνευσης, οι τσάπες, τα φορτηγά, οι εργάτες, η αποκατάσταση του περιβάλλοντος, κ.λπ. Όλοι τους είναι εφοδιασμένοι με χάρτες και πάντα έχουν πληροφορίες. Αναζητήσεις κατά καιρούς έγιναν σε μοναστήρια και ξωκλήσια σε Όλυμπο και Κίσσαβο, σε αυλές σπιτιών, σε χωράφια, ακόμα και σε χώρους στρατοπέδων!
Εμείς τους σεβόμαστε αυτούς τους ανθρώπους και τους προστατεύουμε διατηρώντας την ανωνυμία τους και προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε όλα τους τα αιτήματα . ΄
Βέβαια τα πράγματα ξεφεύγουν πολλές φορές και αγγίζουν τα όρια του παραλόγου, όταν κάποιος σου λέει ότι είδε όραμα για λίρες, ή αναζητά τα πλοία του Ξέρξη στην ορεινή Μελιβοία!
Κάποιος μάλιστα δεν δίστασε να ισοπεδώσει και το ίδιο του το σπίτι, όταν, όπως ισχυρίστηκε, κάποιος οραματιστής στην Αφρική του είπε ότι ακόμα από την προϊστορία που ο θεσσαλικός κάμπος ήταν θάλασσα, στα θεμέλια βρισκόταν θαμμένο ένα καράβι των προϊστορικών χρόνων γεμάτο με θησαυρούς!»...
ΤΑ... ΨΑΧΤΗΡΙΑ
Και καλά όλα αυτά , όμως το χόμπι είναι χόμπι και τα ψαχτήρια υπάρχουν με όλα τα καλά, αλλά και τα προβλήματα του χώρου που στα γρήγορα αναφέρουμε: «Η έρευνα λοιπόν για χρυσό και η έρευνα για χρυσές λίρες είναι ένα από τα ωραιότερα και τα πιο διαδεδομένα χόμπι. Έχει τις δυσκολίες του αλλά και τις όμορφες στιγμές του. Τα άτομα που ασχολούνται με αυτό το χόμπι, στην απλή διάλεκτο αναφέρονται ως ψαχτήρια.
Το όνειρο, για μια καλύτερη ζωή κάνει τον άνθρωπο να ψάχνει για χρυσές λίρες που προέρχονται από τον πόλεμο του 1940 και είναι χαμένες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος.
Τα ψαχτήρια χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους έρευνας, προσπαθώντας να εντοπίσουν ένα ή περισσότερα κιβώτια με λίρες, σε διάφορα πιθανά ή απίθανα σημεία π.χ. καταφύγια, σπηλιές, σε μεγάλα δένδρα, σε βρύσες, πηγάδια ή ό,τι άλλο σημάδι υπάρχει από πληροφορία.
Η αφορμή να γίνεις ψαχτήρι, μπορεί να συμβεί από ένα τυχαίο γεγονός. Εάν όμως εμπλακείς σε αυτό το χόμπι δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις. Διότι όλοι οι άνθρωποι μέσα μας κρύβουμε έναν Iντιάνα Τζόουνς, γι’ αυτό και τα ψαχτήρια εθίζονται στην περιπέτεια και τις συγκινήσεις που προσφέρει η αναζήτηση ενός χαμένου θησαυρού και η έρευνα για χρυσό.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα ψαχτήρια, για την έρευνά τους είναι ραβδοσκοπία, ραβδοσκοπικά μηχανήματα, τοπικοί ανιχνευτές,
αποστατικά, ραντάρ, γεωφυσικά, κάμερες, γεωραντάρ, δορυφόρους, μαγνητόμετρα, παλμικά και ό,τι άλλα μηχανήματα υπάρχουν για έρευνα, εντοπισμό και διαχωρισμό στο έδαφος για την ανεύρεση χρυσών λιρών.
Στην έρευνά τους, πολλά ψαχτήρια έχουν αντιμετωπίσει προβλήματα που δεν μπόρεσαν ποτέ να τα λύσουν για να φτάσουν στον τελικό τους στόχο, είτε γιατί η πληροφορία ήταν λάθος είτε γιατί τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν σωστά στις απαιτήσεις των ερευνητών, για να φτάσουν στον τελικό στόχο, και εδώ είναι που συνήθως αρχίζουν τα... δράματα, με τη ζωή να συνεχίζεται με βελτιώσεις και νέες... ελπίδες, που άλλωστε πεθαίνουν τελευταίες!
