Η ΔΕΥΑΛ σε συνεργασία με το γραφείο Σχολικών δραστηριοτήτων της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας διοργάνωσε στην φετινή σχολική χρονιά διαγωνισμό γραπτής έκθεσης έκφρασης μεταξύ των μαθητών των δημοτικών σχολείων με θέμα «Το νερό, δώρο της φύσης πηγή ζωής και πολιτισμού».
Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος η ΔΕΥΑΛ ανακοίνωσε τις εκθέσεις των παιδιών που έλαβαν τα τρία πρώτα βραβεία. Πρόκειται για τους μαθητές: Έλενα Τσίτση Τάξη Στ’ στο Δημοτικό Σχολείο Τερψιθέας. Ευαγγελία Παπακωνσταντίνου Τάξη Ε’ στο 1ο 12/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Φαλάνης και, Λάμπρος Χατζόπουλος Τάξη Δ’ στο 19ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας.
Η ΔΕΥΑΛ δημοσιεύει τις εκθέσεις «σαν πρόσκληση προς όλους, μικρούς και μεγάλους να αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα και ευθύνη το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος».
ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ
«Μια σταγόνα, χίλιες λέξεις. Λέξεις που εκφράζουν πολιτισμό και ζωή…Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω Απ’ τα αρχαία κιόλας χρόνια έχει στιγματίσει την ανθρωπότητα. Είναι το αναγκαίο σε όλους μας νερό. Νεράκι γάργαρο και δροσερό… Τόσοι και τόσοι πολιτισμοί έχουν επηρεαστεί απ’ αυτό το τόσο σημαντικό αγαθό.
Μέσα μου, το νερό έχει πολύ σημαντική θέση, Ξυπνάω και κοιμάμαι έχοντας στο μυαλό μου το νερό. Έχω την πολυτέλεια να μπορώ να χρησιμοποιώ το νερό σε καθημερινή βάση, σε όποια ποσότητα κι αν θελήσω όπως εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη.
Όμως δεν είναι τα πράγματα τόσο ρόδινα για όλους τους ανθρώπους του κόσμου μας. Κάποιοι δεν θα χαρακτήριζαν το νερό δεδομένο όπως εγώ, αλλά πολύ σπάνιο. Είναι οι άνθρωποι που πασχίζουν για να βρουν κάθε μέρα πόσιμο και καθαρό νερό για να ζήσουν. Ψάχνουν ώρες ατελείωτες χωρίς σταματημό ενώ εγώ το μόνο που κάνω είναι να ανοίξω τη βρύση και να ξεδιψάσω.
Το νερό ως πηγή ζωής. Κατά τη γνώμη μου η ίδια η ζωή. Το 70% του σώματός μας… Το 80% του πλανήτη Γη… νερό…
Σε δεύτερη μοίρα μετά τις σωματικές ανάγκες όπως το νερό, έρχονται οι πνευματικές ανάγκες. Όμως και εκεί συναντάμε το πολύτιμο υγρό. Πόσες φορές δε διαβάσαμε στα βιβλία ή δεν ακούσαμε για το πώς το νερό επηρεάζει τόσους και τόσους πολιτισμούς. Από παλιά ακόμα οι άνθρωποι γνώριζαν πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας και φρόντιζαν να το τιμούν με γιορτές και πανηγύρια. Το λάτρευαν ως θεό. Ήταν μάλιστα ένας από τους μεγαλύτερους θεούς του..
Το ύδωρ, όπως λέγεται αλλιώς το νερό στα αρχαία ελληνικά, άμεσα ή έμμεσα υπάρχει σε κάθε πολιτισμό του κόσμου μας. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο σημαντικό…
Τώρα που συλλογιέμαι όλη τη σημασία του νερού στη ζωή μας, έρχεται στο νου μου η ευχαρίστηση που νιώθω όταν ξεδιψάω με το πολύτιμο αυτό υγρό. Όταν κυλάει μέσα στο στόμα μου και γίνεται ένα με εμένα. Η απόλυτη ευτυχία. Ή όταν λούζομαι μ’ αυτό και δροσίζομαι… Το συναίσθημα και η στιγμή μοναδικά.
Το μυαλό μου έχει πλημμυρίσει απ’ τις τόσες πληροφορίες που σχετίζονται με το νερό. Θα ήταν ανούσιο λοιπόν να αρχίσω να γράφω για όλες αυτές. Θα αρκεστώ σ’ αυτά που ήδη έχω γράψει. Θα μπορούσα βέβαια πολύ απλά που να αποτελούνταν από δύο μόνο λέξεις ΖΩΗ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Οι δύο αυτές λέξεις που είναι τόσο διαφορετικές μα συνάμα και τόσο ίδιες. Τις συνδέει μια και μόνο λέξη. ΝΕΡΟ. Νεράκι γάργαρο και δροσερό… Που ενώνεις και χωρίζεις αδέρφια και με τον πολιτισμό που εσύ δημιούργησες τα ξαναχωρίζεις.
Τι θα γινόμασταν χωρίς εσένα; Τι; Δώσε απάντηση στο ερώτημά μου εσύ νερό δώρο της φύσης. Δώσε… Μην αργείς γιατί θα είναι αργά. Τώρα που λιγοστεύεις σιγά-σιγά με πιάνει απελπισία. Μια απελπισία που με κατακλύζει. Τι θα κάνουμε; Τι; Πες μου. Όλοι μας εξαρτόμαστε από σένα. Από εσένα το πολύτιμο. Από όποια πλευρά κι αν το δεις η ζωή μας είσαι εσύ! Δεν πρέπει να χαθούμε… Δεν πρέπει!
Όχι τώρα…»
Έλενα Τσίτση, Τάξη Στ’ Δημοτικό Σχολείο Τερψιθέας.
«ΒΡΕΧΕΙ»
« Άρχισε πάλι να βρέχει… Τι κρίμα που δεν μπορώ να βγω έξω να παίξω με τις φίλες μου. Έχω νευριάσει πολύ. Πήρα ένα ποτήρι νερό και πήγα στο δωμάτιό μου να διαβάσω ένα βιβλίο. λίγο πριν ταξιδέψω στις λέξεις κοιτούσα το παράθυρο και διάφορες λέξεις κυριαρχούσαν το μυαλό μου. Νερό στο ποτήρι, νερό έξω απ το παράθυρο, νερό… πόσο απαραίτητο είναι για τη ζωή μας! Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό, ούτε τα φυτά, ούτε τα ζώα και φυσικά ούτε ο άνθρωπος.
Ο Πλανήτης μας κυριαρχείται από το νερό, αλλά μόνο το 1% είναι πόσιμο. Κάνει μια τεράστια κυκλική διαδρομή προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες όσων το χρειάζονται. Ως σύννεφο περνά από χώρες πάνω στον πλανήτη μέχρι να βρει τις κατάλληλες συνθήκες και ως βροχή να πέσει στην επιφάνεια της γης, να τη δροσίσει, να την ποτίσει, να κάνει γόνιμα τα χωράφια, να πρασινίσει τα δέντρα και να ξεδιψάσει τα ζώα. Από εκεί από την επιφάνεια της γης γεμίζει τις λίμνες και τα ποτάμια και φθάνει μέχρι τα φλογισμένα βάθη της για να παίρνουμε όποτε το χρειαζόμαστε. Από την επιφάνεια της θάλασσας αρχίζει το αντίστροφο ταξίδι για να γίνει με την εξάτμιση πάλι σύννεφο και ξανά και ξανά..
Όμως τι γίνεται στις χώρες που δεν πάει η βροχή. Οι άνθρωποι υποφέρουν από την πείνα γιατί τα σπαρτά ξεραίνονται και τα ζώα πεθαίνουν. Επίσης οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί αναγκάζονται να πίνουν από τα μολυσμένα νερά.
Η σκέψη μου προχώρησε παραπέρα. Άραγε είναι τυχαίο ότι αυτές οι χώρες δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τη φτώχεια αλλά και την έλλειψη πολιτισμού, ανάπτυξης, προόδου αλλά ακόμη και την παιδεία; Γιατί λέγονται τριτοκοσμικές, γιατί δεν έχουν δημοκρατικές κυβερνήσεις και γίνονται συχνά πόλεμοι. Σκέφτηκα εικόνες παιδιών απ αυτές τις χώρες και ράγισε η καρδιά μου. Αμέσως θυμήθηκα τον εαυτό μου το καλοκαίρι στο χωριό να παίζω πηδώντας ρυάκια, πίνοντας νερό από βρύσες με τρεχούμενο νερό ή διοργανώνοντας εκδρομές για τους κοντινούς καταρράκτες. Τι κρίμα να πηγαίνει χαμένο τόσο νερό!
Αφού είναι γνωστό σε όλους πόσο σημαντικό είναι θα πρέπει να μην το σπαταλάμε. Το αποφάσισα τέρμα τα ντουζ μέχρι να κουραστώ από την ορθοστασία! Μπορούμε να κάνουμε οικονομία παντού στο πότισμα των κήπων, στο πλύσιμο των αυτοκινήτων, των ρούχων και ας κλείσουν επιτέλους αυτές τι βρύσες που τρέχουν για το πλύσιμο των δοντιών και των λαχανικών.
Ξαφνικά νιώθω αλλιώς για τη βροχή. Δεν είμαι πια θυμωμένη, αισθάνομαι χαρούμενη και ευλογημένη!».
Ευαγγελία Παπακωνσταντίνου, Τάξη Ε’ 1ο 12/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Φαλάνης.
«ΣΥΝΕΦΙΑΣΕ»
Συννέφιαζε και άρχισα να λέω το αγαπημένο μου ποιηματάκι
«-Από πού ‘σαι συννεφάκι;
-Από κείνο το βουνό.
-Πως τη λένε τη μαμά σου;
- Σύννεφο στον ουρανό.»
Όταν άρχισε να βρέχει, άρχισα να χοροπηδώ μέχρι που έγινα παπί. Μου αρέσει πολύ να πλατσουρίζω στα νερά, να ανοίγω τα χέρια μου προς τον ουρανό και με κλειστά τα μάτια να γυρίζω το κεφάλι προς τα πάνω και οι σταγόνες να με χτυπούν στο πρόσωπο.
Η βροχή είναι το αγαπημένο μου δώρο. Παρακαλώ το Χριστό να βρέχει συχνά. Η Ελλάδα μας δεν έχει πολλές βροχές και φέτος είναι πολύ σπάνιες. Ανησυχώ τι θα γίνει χωρίς νερό, τι θα γίνουν τα στάρια του παππού μου.
Το καλοκαίρι θα μεγαλώσουν τα σχίσματα στο χωριό μου, θα γίνουν τεράστια χαντάκια και θα φοβόμαστε με τους φίλους μου να μην πέσουμε μέσα.
Όταν τα βλέπω όλα αυτά αγαπώ δύο φορές τη βροχή, ζητάω από το μπαμπά μου να πηγαίνουμε εκδρομή στο Περτούλι, στα έλατα και στα ποταμάκια που τρέχουν. Να παίζουμε μπάλα με τ’ αδέρφια μου στο λιβάδι και να ακούμε ιστορίες για λύκους και αρκούδες. Ακόμα και στα όνειρά μου πίνω νερό από μια πέτρινη βρύση και ξεδιψάω.
Τα νερά στα πλαστικά μπουκάλια δεν μ’ αρέσουν καθόλου. Ένας φίλος, μου είπε ότι αν καρφώσουμε ένα μαχαίρι στη γη αμέσως θα σταματήσει η βροχή και τρόμαξα. Το μαχαίρι είναι για να κόβουμε ψωμί και πως θα έχουμε ψωμί χωρίς τη βροχή;
Το νερό είναι ψωμί, είναι ζωή! Γι’ αυτό παρακαλώ, πάντα να τρέχουν τα νερά και μ’ αρέσει, το ξαναλέω, να πλατσουρίζω μέσα σ’ αυτά και να χοροπηδώ!»
Λάμπρος Χατζόπουλος, Τάξη Δ’ 19ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας.
