Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Ν. Σιούμκας
Ναι, αυτή η στοά έχει κλειδιά. Όχι για μυστικές θύρες αλλά με λίγο τρόχισμα για συνηθισμένες πόρτες. Έχει ενδυμασίες που είναι για εκδηλώσεις και μπαίνοντας τρύπιες, φεύγουν μπαλωμένες. Η συγκεκριμένη στοά έχει σύμβολα που δεν χρειάζονται αποκρυπτογράφηση αλλά είναι καθαρά για διαφημιστικούς λόγους. Έχει κώδικες αλλά είναι απλά για την καθημερινή επικοινωνία των ανθρώπων της. Έχει και ιεραρχία από τη στιγμή που προηγείται πάντα ο πελάτης, ενώ το μόνο που θυσιάζεται εκεί είναι ο προσωπικός χρόνος.
Όχι αυτή η στοά δεν είναι για ιδιαίτερα μέλη. Είναι η στοά των... μαστόρων και δεν είναι για λίγους, αλλά για όλους, Λαρισαίους και μη. Η στοά του ΟΤΕ, η στοά Γιωτίκα. Εκεί στη Φιλελλήνων.
Μερικοί ρίχνουν μια βιαστική ματιά ενώ περιμένουν το αστικό τους, ενώ δεν είναι λίγοι που πάνε μέσα για να πιούν το καθημερινό τους καφεδάκι. Έτσι γιατί δεν τους αρέσει η βαβούρα του κέντρου. Θέλουν την ησυχία τους δύο βήματα απ’ την Κεντρική πλατεία μιας πόλης 250 χιλιάδων κατοίκων. Γιατί όχι;
Εκεί ο μόνος θόρυβος που υπάρχει είναι ο τροχός των κλειδαράδων, το σφυράκι των τσαγκάρηδων, η ραπτομηχανή της μοδίστρας. Ένας τέτοιος αντίλαλος μας τράβηξε και μας για να γνωρίσουμε κάποιους πρωταγωνιστές μιας παλιάς αδιέξοδης στοάς της πόλης.
Πλησιάζοντας σ’ ένα μαγαζί ακούμε τον Νίκο Παλτίδη να προσπαθεί να εξηγήσει σε μια κυρία πως δεν γίνεται επειδή αγόρασε ένα παπούτσι με 5 ευρώ να της το φτιάξει με ένα. «Είναι μια συνηθισμένη κατάσταση» μας εξηγεί, «ο κόσμος έχει δίκιο για την κρίση αλλά τα ‘χει παρεξηγήσει και κάπου» και σα να φταίμε εμείς, μας μαλώνει «αφού το ξέρεις ρε άνθρωπε πως θα χαλάσει γρήγορα. Γιατί το αγοράζεις. Και άντε το πήρες, εγώ θες να το φτιάξω τζάμπα; Γίνονται όλα;».
Ναι αλλά δεν φοβάσαι μην πάει αλλού; τον ρωτάμε, άλλωστε έχουν ανοίξει πολλά τσαγκάρικα τελευταία «Άνοιξαν πολλά αλλά έκλεισαν και άλλα τόσα. Πάλι κάποιοι πίστεψαν στην ευκαιρία. Πως θα βγάλουν χρήμα. Έχεις να πληρώσεις ενοίκιο, φως, νερό, τηλέφωνο, λογιστή. Έτσι απλά είναι;».
Αφήνοντας το σφυράκι του στο ράφι, το χέρι του περνάει από ένα καρφιτσωμένο εισιτήριο της ΑΕΛ και μας το φέρνει ως παράδειγμα: «Να στο ποδόσφαιρο ας πούμε. Ήταν η ΑΕΛ στην Α΄ Εθνική, είχε παίκτες, στολίδι γήπεδο, σπουδαίους αντιπάλους πλήρωνες και πήγαινες να απολαύσεις. Τώρα τι να πας να δεις. Και αν πας, θα διαμαρτυρηθείς γιατί δεν βλέπεις θέαμα; Αφού στη Γ’ ήσουν... Να ξέρουμε τι ζητάμε δηλαδή».
Τα τελευταία 15 χρόνια βρίσκεται μέσα στη στοά. «Το καλό εδώ πέρα είναι πως εάν θα μπει άνθρωπος θα δώσει και κάτι στα μαγαζιά για φτιάξιμο. Ρούχο, ζώνη, παπούτσι, κλειδί. Κάτι θα δώσει».
Όσον αφορά στην ποσόστωση των φύλων «Μη το συζητάς. Η γυναίκα στηρίζει την αγορά. Αυτή θα φέρει τα δικά της παπούτσια, του άνδρα της και του γιου της».
Κοιτάζοντας απέναντι, το μάτι πέφτει σε μια γυναίκα που δεν έχει σηκώσει κεφάλι από τη ραπτομηχανή της για αρκετή ώρα. Τη διακόπτουμε για λίγο «έτσι έχω μάθει να δουλεύω εγώ» λέει χαμογελαστή και βρίσκει ευκαιρία για ένα διάλειμμα, ενώ μας κοιτάζει ερευνητικά πάνω από τα γυαλιά της, σηκώνοντας ελαφρά τα φρύδια της. Η Μαρία Μίλο ήρθε πριν από 13 χρόνια στην Ελλάδα από την Κορυτσά «είχα βραβευτεί εκεί ως η καλύτερη. Πήρα υποτροφία τρία χρόνια στο Μιλάνο» και μας λύνει την απορία για το τραγουδιστό στη φωνή της.
«Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα μου έλεγαν στην πρώτη μου δουλειά οι συνάδελφοι να μην δουλεύω τόσο γρήγορα. Γρήγορα κατάλαβα τι γινόταν και άνοιξα δικό μου μαγαζί». Όμως τα οικονομικά προβλήματα φαίνεται πως την ακολούθησαν και εδώ «εγώ έζησα μια κρίση με τον Χότζα και τώρα ζω και άλλη. Αυτό με στεναχωρεί πολύ. Τα έχω ξαναζήσει» τονίζει και χαιρετάει έναν γείτονα. Στη στοά είναι η πιο νέα «έχω δέκα χρόνια εδώ και η γειτονιά είναι πολύ καλή. Ο ένας βοηθάει τον άλλο και αυτό μας κρατάει σε καλό επίπεδο».
Την κουβέντα μας διακόπτει μια πελάτισσα που μπαίνει στο μαγαζί «Ήρθα από μακριά. Τι γίνεται με τα ρούχα; Να περάσω σε λίγο γιατί θα χάσω το λεωφορείο;» Αφού την εξυπηρετεί γυρίζει και λέει προς εμάς: «Οι περισσότεροι τα φέρνουν τελευταία στιγμή και φυσικά βιάζονται να τα πάρουν. Είμαι συνηθισμένη να δουλεύω υπό πίεση και δεν με ενοχλεί πλέον».
Κοιτάζοντας το ρολόι η ώρα έχει πάει 12. Ώρα να φεύγουμε και εκείνη τη στιγμή σηκώνεται να φύγει και ένας ηλικιωμένος από τα μαγαζάκια του στενού. Ήπιε το καφεδάκι του, διάβασε την εφημερίδα του και κέρδισε με «καλλιτεχνικό» τρόπο στο τάβλι έναν συνομήλικό του. Μάστορας και αυτός. Στο σωστό μέρος βρίσκεται λοιπόν...
