Με τον πατροπαράδοτο τρόπο γιόρτασαν οι Λαρισαίοι τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, την Ανάσταση του θεανθρώπου. Από νωρίς το πρωί της Κυριακής , γειτονιές στην πόλη και αυλές στα χωριά, γέμισαν από φωτιές για το ψήσιμο του οβελία, και το κοκορέτσι , ενώ στήθηκαν και τα απαραίτητα τραπέζια, όπου λίγο αργότερα σερβιρίζονταν τα πασχαλινά εδέσματα, όπως κόκκινα αυγά ,τσουρέκια, γλυκά και φυσικά το απαραίτητο κρασάκι. Το σιγοψήσιμο του οβελία και η αναδυόμενη ευωδία, γλύκαιναν την ατμόσφαιρα, ενώ οι παρέες σιγά-σιγά μεγάλωναν με φίλους και συγγενείς που αντάλλασαν ευχές ,αλλά και αγουροξυπνημένους νέους που δεν ήθελαν να χάσουν τη γιορτή, ούτε όμως και την ώρα τους γυρίζοντας τη σούβλα…
Το ψήσιμο του οβελία , για άλλη μία φορά , αποτέλεσε αφορμή για να ξανασμίξουν συγγενείς , φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα, που βοηθούντος του καιρού, είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν ευχές , αλλά και απόψεις για τα κοινά και τις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις … Τιμώντας με τον τρόπο τους το ελληνικό Πάσχα , αλλά και επιβεβαιώνοντας το απόφθεγμα ότι τις «ιστορίες τις γράφουν οι παρέες»
