Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Β. Ντάμπλης
Κάτι συμβαίνει στην όχθη του Πηνειού. Τρεις καλοσχηματισμένες φιγούρες τρέχουν ανήσυχες μια από δω, μια από κει.
Τι και αν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, κατεβαίνω να δω.
«Πιάσε από δω θα σου φύγει» φωνάζει ο ένας με νεύρα, τραβώντας το καλάμι του προς τα έξω. «Άσε λάσκα, είναι μεγάλο σου λέω» του απαντάει ο άλλος.
Λαβράκι σκέφτομαι. «Νάτο, βγαίνει. Προσέξτε μη σας κόψει τη μισινέζα» τους «μαλώνει» ο τρίτος και αλλάζω την αρχική μου υπόθεση. Κανάς γουλιανός θα ‘ναι. Πολλά κιλά.
Μα τι στο καλό; Ένα… mountain bike βγαίνει από το νερό. Γεμάτο λάσπες αλλά αρχίζει να ξεχωρίζει το κόκκινο χρώμα του όπως ξεχωρίζουν και χαμόγελα των ψαράδων που με κοιτάζουν σαν να περιμένουν μια επιβράβευση.
Μεσημεράκι, λοιπόν κάπου στα Ταμπάκικα. Πώς αλλάζει ο καιρός. Κάποτε αυτό το ποτάμι μας έλεγαν οι παλιοί πως ήταν γεμάτο από γουλιανούς, σαζάνια, χέλια, κεφαλόπουλα, σύρτια, λαβράκια, καβούρια και καραβίδες. Ένας πραγματικός υγροβιότοπος που τώρα γίνεται υγρός... τάφος δίτροχων;
«Κάποιοι τα κλέβουν και αφού τα χρησιμοποιήσουν για λίγο φοβούμενοι μην τους πιάσουν τα πετάνε στο ποτάμι. Συνηθισμένη τακτική όπως και στα μηχανάκια» μου λέει ένας τύπος που συστήνεται ως Γιάννης. «Το πραγματικό σου όμως ποιο είναι;» τον ρωτάω. Το αλβανικό μου όνομα είναι Σποτίμ και από δω ο Αλτίν και ο Τζεφντέτ μού λέει με μια δεύτερη ειλικρίνεια και η παρέα γίνεται πιο αληθινή και η κουβέντα καλύτερη.
«Ερχόμαστε καθημερινά για ψάρεμα στα Ταμπάκικα. Έχουμε περίπου 20 χρόνια στην Ελλάδα και κάνουμε αυτό που κάναμε και στην Αλβανία. Το ψάρεμα είναι τρόπος ζωής και για εμάς» και όταν πάει το θέμα στις ψαριές του «εντάξει μη νομίζεις δεν βγάζουμε συνέχεια ποδήλατα...» και γελάει «αλλά συμβαίνει συχνά. Πιο συχνά όμως βγάζουμε γουλιανούς. Κάτσε να σου δείξω» και βγάζει από τον κουβά του έναν γουλιανό σεβαστού μεγέθους «πριν από λίγες ημέρες βγάλαμε γουλιανό 7,5 κιλά». Τα τρώτε; «Ναι τηγανητά ή στον φούρνο πλακί. Ωραία γίνονται».
Λίγα μέτρα πιο δίπλα βλέπω περισσότερο κόσμο. Και δεν πάω;
Κάθονται και παρακολουθούν χωρίς να βγάλουν άχνα. Σαν σε σινεμά. Δύο είναι σε ένα αυτοσχέδιο παγκάκι, τυλιγμένο με σελοφάν. Άλλος ένας είναι σε μια καρέκλα υπολογιστή και καθισμένος άνετα αντί για ένα screensaver από... γαλανόλευκα νερά και χρυσαφένιες παραλίες, που συνηθίζουν οι Έλληνες να έχουν στο pc τους, αγναντεύει το καφετί ποτάμι.
Μα τι βλέπουν; Αναρωτιέμαι και εκείνη την ώρα βλέπω από τα αυτοσχέδια σκαλάκια που έχουν φτιάξει με περίσσια προσοχή να ανεβαίνει ο κ. Κώστας. «Βάλε ακρίδα σου λέω, το σκουλήκι δεν πιάνει τώρα» τον συμβουλεύει ο ένας. «Και γιατί δεν κάνεις και ένα αγκίστρι με ψωμί;» αναρωτιέται κάποιος όρθιος. Εσείς είστε ψαράδες; Ρωτάω και με απαξιωτικό ύφος μου λέει κάποιος «όχι, αγόρι μου. Εμείς απλά παρακολουθούμε» και ο νους μου πάει στο ποδόσφαιρο βλέποντας και τους προβολείς από το Αλκαζάρ πιο κάτω και μου θυμίζουν τους προπονητές της εξέδρας «Βγάλε αυτόν και βάλε εκείνον» δηλαδή...
Κάποιοι το λένε χαζευτήρι, κάποιοι ψυχανάλυση και άλλοι τρόπο ζωής. Το ψάρεμα υπήρχε πάντα μέσα τους. «Παλιότερα πηγαίναμε στη θάλασσα συνεχώς αλλά τώρα οι βενζίνες έγιναν απαγορευτικές. Θέλεις 20 ευρώ πήγαινε – έλα» υπογραμμίζει ο κ. Τάσος και συμφωνούν τόσο ο Χαρίλαος όσο και ο Αχιλλέας.
Οι άλλοι πιο κάτω όμως έβγαλαν ποδήλατο, τους λέω για τους πειράξω. «Σιγά το πράγμα. Τρία βγάλαμε εμείς σε λίγο διάστημα. Να αυτό το βλέπεις από μέσα το ψαρέψαμε. Με λίγη δουλίτσα σαν καινούριο έγινε» μου απαντάνε και ο ένας χαϊδεύει τη σέλα.
Φεύγοντας βγάζω ένα πρόχειρο χαρτί με σημειώσεις που κράτησα από τους Φίλους του Πηνειού και διαβάζω πως «μέσα στην οργιώδη βλάστηση στις όχθες του ποταμού από ιτιές, λεύκες, ακακίες, πλατάνια, καραγάτσια, αρμυρίκια και δρυς έβρισκαν καταφύγιο μικρά ζώα, σκαντζόχοιροι, κουκουβάγιες και πλιαγκούρες (μελισσουργοί), αλλά και μεταναστευτικά που έφταναν από τη Β. Ευρώπη κατά τη διάρκεια του χειμώνα: παπιά, χηνάρια και κοράκια. Στα αβαθή με τη χαμηλή βλάστηση από καλάμια και λυγαριές έβρισκαν τροφή και νερό οι πελαργοί. Νερόφιδες, νεροχελώνες ακόμα και δεντρογαλιές κολυμπούσαν στον Πηνειό. Σε μερικές τοποθεσίες μάλιστα όπως στο Μάτι Τυρνάβου υπήρχαν βδέλλες. Το ψάρεμα στον Πηνειό ήταν ένα καλό και αποδοτικό επάγγελμα».
Αφήνω το χαρτί και ξανακοιτάω πως καθαρίζουν το ποδήλατο που ψάρεψαν νωρίτερα.
Να, που τα ποδήλατα βουνού (αγγλ. mountain bikes) έγιναν... ποταμού.
