Του Κ. Γκιάστα
Κυριακή μεσημέρι. Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας της αγαπημένης του ΑΕΛ, ο Δημήτρης ετοιμάζεται. Φοράει τη «βυσσινί» μπλούζα κάτω από το μπουφάν, παίρνει τα γούρια του όπως κάθε φίλαθλος και αναχωρεί.
Όχι όμως για το γήπεδο. Προορισμός του είναι... το Αστυνομικό Τμήμα.
Είναι ένας από τους δεκάδες φιλάθλους που έχουν τιμωρηθεί από την Ελληνική Δικαιοσύνη... και εκτίουν μέρος της ποινής τους, υποχρεούμενοι, την ώρα του αγώνα, να δίνουν «παρών» στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής τους. Είτε πρόκειται για επίσημο, είτε για φιλικό ματς. Είτε εντός, είτε εκτός έδρας...
Μια παρόμοια απόφαση εξέδωσε πρόσφατα το Τριμελές Εφετείο Λάρισας, καταδικάζοντας φίλαθλο σε ποινή φυλάκισης 30 μηνών με αναστολή, με την κατηγορία της επίθεσης και πρόκλησης σωματικής βλάβης σε βάρος διαιτητή. Τον υποχρέωσε δε να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, την ώρα και τις ημέρες που αγωνίζεται η αγαπημένη του ομάδα.
Δεν είναι και λίγοι αυτοί που έχουν υποστεί αυτήν την τιμωρία. Με αυτό τον τρόπο σε αστυνομικά τμήματα της χώρας, κατά καιρούς, έχουν στηθεί... μικρές κερκίδες θερμόαιμων φιλάθλων.
Εδώ και χρόνια η Πολιτεία αναζητά τρόπους να αντιμετωπίσει τη βία. Να «ξεριζώσει» ένα μόνιμο πρόβλημα των ελληνικών γηπέδων. Για να φέρει τον Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο μαζί με την οικογένειά του στις κερκίδες. Να γίνει ο αθλητισμός και δη το ποδόσφαιρο ένα άθλημα με την κοινωνική χροιά που του αξίζει. Να γίνει τρόπος διασκέδασης.
Στο νομικό οπλοστάσιο λοιπόν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, εφαρμόζεται και αυτή η μορφή τιμωρίας.
Και αν για κάποιους φαντάζει μικρή αυτή η ποινή για κάποιους άλλους δείχνει «θηλιά» στον λαιμό. Οι μόνοι που γνωρίζουν όμως πραγματικά τι σημαίνει η συγκεκριμένη τιμωρία δεν είναι άλλοι από εκείνους που την έχουν υποστεί.
Η «Ε» συνάντησε έναν φίλο της ΑΕΛ που τιμωρήθηκε και (σεβόμενη τα προσωπικά του στοιχεία) απέσπασε κάποιες προσωπικές του εμπειρίες γι’ αυτή τη διαδικασία.
Μας μιλάει για το πόσο σκληρό είναι το συγκεκριμένο μέτρο, πόσο τον άλλαξε και πόσο τον επηρέασε για τη συνέχεια της οπαδικής του πορείας. Αναλύει το πρόβλημα που του δημιούργησε στην καθημερινότητά του και στην εργασία ενώ συγκρίνει και τι γίνεται στο εξωτερικό. Αναφέρεται στο πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η παιδεία για τα νέα παιδιά που κάνουν τα ίδια «λάθη» ενώ δεν ξεχνάει να τονίσει το πόσο στοιχίζει σε έναν οπαδό το να μην βλέπει την αγαπημένη του ομάδα.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΦΕ...
Τον ρωτήσαμε πού θα βρεθούμε και ο ίδιος ζήτησε να πάμε σε έναν χώρο που νιώθει άνετα, στο... Αλκαζάρ.
- «Δηλαδή δεν έβλεπες την ΑΕΛ για τόσους μήνες;» τον ρωτάμε για να σπάσει ο «πάγος» και μας δίνει μια απάντηση που ενδεχομένως δεν την περιμέναμε «φυσικά και έβλεπα. Τις περισσότερες φορές όταν την έδειχνε το συνδρομητικό πηγαίναμε σε γειτονικό από το Αστυνομικό Τμήμα καφέ και βλέπαμε το ματς. Απλά είχα συνοδεία. Υπογράφαμε το χαρτί που χρειαζόταν και έφευγα. Υπήρχαν και περιπτώσεις όμως που τα πράγματα ήταν πολύ τυπικά και μέναμε στο τμήμα χωρίς να κάνουμε τίποτα» λέει και συνεχίζει: «Γενικά στο Αστυνομικό Τμήμα τα πράγματα ήταν πολύ καλά. Δεν είχα κανένα πρόβλημα εκεί με κανέναν αστυνομικό. Οι περισσότεροι είναι και ευγενικά παιδιά».
«Άρα πού είναι η τιμωρία;»... αλλά πριν ολοκληρώσω την ερώτηση σηκώνει το χέρι του να κάνοντας νόημα να σταματήσουμε και αρχίζει την ανάλυση όπως την έζησε αυτός: «Η τιμωρία έχει δύο σκέλη. Πρώτον, όταν είσαι φίλαθλος ή οπαδός, πες το όπως θέλεις, είσαι γιατί αγαπάς μια ομάδα. Την ομάδα σου. Εγώ συγκεκριμένα την ΑΕΛ. Αυτήν έμαθα να ακολουθώ και να υποστηρίζω. Όταν δεν μπορείς να τη δεις τότε ναι είναι σκληρό» και, καθώς ανάβει τσιγάρο, συνεχίζει με πιο σοβαρό ύφος: «το δεύτερο κομμάτι τώρα είναι το γεγονός της εργασίας και της προσωπικής σου ζωής. Σκέψου σε κάθε παιχνίδι της ομάδας σου, μέσα - έξω από τη Λάρισα, φιλικό ή επίσημο, Ευρώπη, κύπελλο, πρωτάθλημα και ό,τι αγώνα θέλεις να πρέπει να πας στο τμήμα. Να ρυθμίζεις τις όποιες υποχρεώσεις σου γύρω από τις αγωνιστικές της ομάδας σου. Και πάμε τώρα στο καλοκαίρι. Προετοιμασία η ΑΕΛ στο Καρπενήσι ή κι εγώ δεν ξέρω πού και κλείνει φιλικό τελευταία στιγμή. Είσαι αναγκασμένος να τα ξέρεις και να τρέχεις στο τμήμα. Να παίρνεις το αφεντικό σου και να του λες πως θα λείψεις. Δεν θα σε κρατήσει κανένας στη δουλειά. Στο λέω εγώ. Είναι παραδειγματική τιμωρία».
ΜΑΘΗΜΑ, ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ
Περπατώντας γύρω από το Στάδιο Αλκαζάρ μας δείχνει τη θύρα όπου πήγαινε αλλά και συνεχίζει να πηγαίνει. Άρα, του λέμε, δεν άλλαξε τίποτα στη συμπεριφορά σου. Έτσι;
- «Νομίζεις», απαντάει και αρχίζει την επεξήγηση «φυσικά και αλλάζουν πολλά. Η ποινή αυτή είναι γκέμια που σε κρατάνε για μια ζωή. Όταν είσαι πιο νέος κάνεις λάθη. Αν μεγαλώσεις αλλάζουν και οι ανάγκες και αυτές είναι που αρχίζουν περισσότερο. Φοβάσαι να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο και τότε θα είναι χειρότερα. Το καλό με την ποινή είναι ότι έχεις καθαρό μητρώο αλλά είναι εύκολο πλέον να τιμωρηθείς πιο αυστηρά την επόμενη φορά. Και γενικά σε κάνει να ξανασκεφτείς περισσότερο για την κοινωνική σου ζωή. Ναι, την ομάδα δεν σταματάω να την υποστηρίζω. Άλλο αυτό και άλλο η συμπεριφορά μου μέσα και έξω από το γήπεδο».
Όταν η συζήτηση αρχίζει να χαλαρώνει, χαλαρώνει και ο ίδιος και αρχίζει να γίνεται λίγο πιο συμβολικός σε ό,τι λέει: «Εντάξει εγώ έκανα το λάθος το πλήρωσα όπως το πλήρωσα. Εγώ και αρκετοί άλλοι. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται πραγματικά με τα παιδιά νεότερης ηλικίας. Όταν είσαι 17 και 18 χρονών παρασύρεσαι. Αυτή είναι η αλήθεια. Τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να το επεξεργαστούν στο μυαλό τους. Η αλήθεια είναι όμως πως το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Δεν υπάρχει η πραγματική παιδεία όχι μόνο η σχολική για να περνάν από κάποια φίλτρα όλα αυτά που βλέπουν. Ο νόμος ευτυχώς που άλλαξε καθώς εκείνο που ήταν κατευθείαν «σε έπιασαν και φυλακή» ήταν πολύ άδικο».
Κάπου εκεί και λίγο πριν φύγει βγάζει το κινητό του. Πάει στο youtube και γράφει Borussia Dortmund Fans. Την ώρα που ανάβουν δεκάδες καπνογόνα στην κερκίδα το σταματάει και γυρνάει απότομα κάνοντας μια ερώτηση έχοντας όμως άμεσα και την απάντηση καθώς δεν περίμενε να ξεστομίσουμε τίποτα: «Γιατί στη Γερμανία αφήνουν να γίνονται αυτά; Γιατί εκεί τους τα επιτρέπουν μέχρι και 15 λεπτά πριν την έναρξη του ματς και υπάρχει ιδιωτική ασφάλεια από ανθρώπους που γνωρίζουν τους κύκλους των φιλάθλων. Γνωρίζουν ποιοι έχουν τα καπνογόνα και αν γίνει οποιαδήποτε «στραβή» σε αυτούς θα απευθυνθούν. Υπάρχει ανάληψη ευθύνης που εδώ ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Γι’ αυτό και μαλώνουν οι ΠΑΕ, με την Πολιτεία και την αστυνομία. Όλοι θέλουν και όλοι τα αφήνουν. Γράψτα αυτά...».
Άρχισε να νυχτώνει και στην προσπάθεια να ξεκλειδώσουμε το αυτοκίνητο το μάτι πέφτει σε ένα σύνθημα γραμμένο με μαρκαδόρο στον τοίχο του γηπέδου. «Φωτιά στα οπαδικά κελιά» και αυτόματα γεννιέται το ερώτημα; Τελικά τι είναι πιο σκληρό; Η φωτιά σαν φωτιά ή τα κελιά σαν κελιά...;».
