Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Β. Ντάμπλης
Αν ήταν στην Αγγλία δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Το ίδιο και στην Αυστραλία. Στην Κύπρο επίσης μια χαρά. Όμως το να οδηγάει κάποιος με δεξί τιμόνι στην Ελλάδα είναι εντελώς ασυνήθιστο και αν υπολογίσουμε πως στη Λάρισα το κάνει αυτό ο Μιχάλης Ανδρέου για 31 ολόκληρα χρόνια τότε πρόκειται για πραγματικά… ανάποδη περίπτωση.
Με ένα Mitsubishi του 1984 ο κυπριακής καταγωγής 60χρονος πλέον ήρθε από τη Μεγαλόνησο. Πήρε την απαιτούμενη άδεια ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα ποτέ δεν πήρε κάποια απαγόρευση από αρμόδιες υπηρεσίες και έτσι ζει την καθημερινή του οδήγηση από… άλλη πλευρά.
«Όλα αυτά τα χρόνια βλέπω τους περαστικούς να κοιτάνε με έκπληξη το αυτοκίνητο όταν αυτό βρίσκεται εν κινήσει καθώς ψάχνουν τον… οδηγό» ξεκινάει την περιγραφή του ο κ. Ανδρέου που βρίσκεται καθημερινά επί της Ηφαίστου όπου και διατηρεί κατάστημα με μεταξοτυπίες.
Τον συναντάμε όταν παρκάρει και πραγματικά δείχνει πως το κάνει με μεγάλη άνεση «Στο παρκάρισμα εμένα μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο από το αριστερό τιμόνι. Όμως όλα είναι θέμα συνήθειας» και αρχίζει να μιλάει για τεχνικές δυσκολίες.
«Επί της ουσίας μόνο μία είναι και αναφέρομαι στην προσπέραση. Είχα πρόβλημα παλιότερα στην Αγιάς, Τυρνάβου, Βόλου λόγω στενότητας δρόμου κυρίως. Αν ήταν ΙΧ μπροστά μου βολευόμουν. Αν ήταν φορτηγό ή λεωφορείο είχα πρόβλημα. Εγώ το έλυσα ως εξής: έβγαινα να κοιτάξω από τη μέσα μεριά. Από τη στιγμή μάλιστα που ο Έλληνας οδηγός πάει στη μεσαία διαχωριστική γραμμή, εγώ το εκμεταλλευόμουν και εφόσον ήξερα το αυτοκίνητό μου, υπολόγιζα πώς θα προσπεράσω. Το πλεονέκτημα είναι πως πλησιάζω το αυτοκίνητο που προσπερνάω πολύ περισσότερο από αυτούς που οδηγούν με αριστερό τιμόνι και δεν καβαλάω ποτέ διαχωριστική γραμμή. Πάντα νόμιμος. Βέβαια για τον οδηγό που προσπερνάω είναι μεγάλη έκπληξη όταν με βλέπει από άλλη πλευρά…».
Το ζήτημα της πλευράς οδήγησης ξεκίνησε από την εποχή του Μεσαίωνα, όταν οι καβαλάρηδες κινούνταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου για να έχουν το δεξί τους χέρι ελεύθερο, σε περίπτωση που έπρεπε να τραβήξουν το σπαθί τους για να αμυνθούν. Στη Μεγάλη Βρετανία το σύστημα διατηρήθηκε απαράλλαχτο και το 1835 καθιερώθηκε με νόμο.
Στην Αμερική ωστόσο οι δρόμοι γέμισαν με μεγάλες άμαξες που χωρούσαν με δυσκολία στους στενούς δρόμους. Οι οδηγοί κάθονταν στο πίσω αριστερό άλογο για να μπορούν να μαστιγώνουν τα υπόλοιπα με το δεξί τους χέρι. Αφού οι οδηγοί κάθονταν στα αριστερά, τους συνέφερε να κινούνται στη δεξιά μεριά του δρόμου, για να υπολογίζουν καλύτερα την απόσταση μεταξύ των αμαξών, που έρχονταν από την άλλη κατεύθυνση. Σε όλον κόσμο επικράτησε αυτό το σύστημα και όταν ήρθαν τα αυτοκίνητα. Εκτός φυσικά από την Αγγλία και τις αποικίες της. Είναι χαρακτηριστικό και το γεγονός πως στους δρόμους τους κάτω γράφουν για τους πεζούς «κοιτάξτε δεξιά» για να προσέχουν.
*«Μα δεν είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο μέχρι να συνηθίσεις την αλλαγή λωρίδας;»
- Είναι και αυτό ένα θέμα αλλά το ξεπερνάς μέσα σε λίγες στιγμές. Συνήθως με μπέρδευε για λίγο όταν πήγαινα στην Κύπρο ή όταν επέστρεφα στην Ελλάδα. Όταν όμως βλέπεις αμάξι από απέναντι να έρχεται επάνω σου αμέσως συνέρχεσαι…».
