Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Λ. Τζέκας
Κάποιοι τον λένε «Ινδό» και με τέτοιο ιδιαίτερο μούσι φαίνεται δεν έχουν κι άδικο. Άλλοι τον αποκαλούν «σοφό» καθώς οι απόψεις του για τη ζωή είναι ψαγμένες. Όμως σχεδόν όλοι όσοι τον γνωρίζουν τον φωνάζουν «γκουρού», και μόνο τυχαίο δεν είναι αφού καταφέρνει να... ανασταίνει μηχανές από περασμένες δεκαετίες και μάλιστα με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Ο Γιώργος Κεδράς διατηρεί ένα μοναδικό χώρο πίσω από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου που μόνο με συνεργείο δεν μοιάζει. Πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους, ρητά σπουδαίων ανδρών στα έπιπλα, τραγούδια από άλλη εποχή στο ραδιόφωνο. Δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, δεν ψαχουλεύει στο ίντερνετ μα ούτε βλέπει τηλεόραση.
«Δεν νιώθω αποκομμένος αλλά νιώθω ευτυχισμένος που μπορώ να επιλέγω εγώ αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου» μας λέει καθώς μας δίνει το χέρι του γεμάτο με γράσα. Μας βγάζει στην πίσω αυλή του που είναι γεμάτη από κλασικά μηχανάκια. «Μου τα φέρνουν απ’ όλη την Ελλάδα. Όλα τα μοντέλα και όλων των ετών. Να εδώ έχω ένα μοντέλο του 1936» και μας το δείχνει με μεράκι «είναι έτοιμο σχεδόν, κάτι λεπτομέρειες του λείπουν».
Γεννημένος στα Γιαννωτά της Ελασσόνας θυμάται την πρώτη του κατασκευή από σύρμα. Έπειτα ήρθε στη Λάρισα. «Το πρώτο μηχανάκι μου ήταν στα 15 ένα αυτόματο ιταλικό με πεντάλ πενηνταράκι. Το είχα αγοράσει ένα χιλιάρικο τότε. Άρχιζα να μαθαίνω με αυτό και πήγα σε μια σχολή μηχανικός. Έπειτα ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη όπου συνέχισα μηχανικός αεροσκαφών. Εκεί μου έρχεται μια BMW 250 cc του 1952 και τη «σφάζω» για να φτιάξω τσόπερ. Ήταν η εποχή τους εκείνη η περίοδος. Όμως στη συνέχεια έμαθα τη σημασία του κλασικού και από τότε τα διατήρησα όλα στην αρχική τους μορφή».
Και έτσι ξεκίνησε την ενασχόλησή του.
Την πρώτη του καλή BMW την πήρε όταν ήταν φαντάρος και στη συνέχεια πέντε διαφορετικές Horex, μια R51 και τα τελευταία χρόνια... «ποδήλατο γιατί έτσι είναι ο κύκλος του ανθρώπου. Εγώ τώρα μόνο φτιάχνω. Έχουν περάσει από τα χέρια μου εκατοντάδες μηχανές απ’ όλη την Ελλάδα καθώς είμαι ίσως ο μοναδικός στην κεντρική Ελλάδα που ασχολούμαι με τέτοια λεπτομέρεια. Στόχος μου είναι να αναπαλαιώνω τα μηχανάκια να βγουν σε ποσοστό 95% όπως ήταν. Το θέμα είναι να μην χάσεις την αγάπη για το αντικείμενο που σου δίνει τη χαρά της δημιουργίας. Αν τη χάσεις άλλαξε επάγγελμα. Θέλει υπομονή και μεράκι. Όλα θέλουν τον χρόνο τους».
Έλα όμως που ήρθε και η κρίση τα τελευταία χρόνια. «Έχουν αλλάξει τα οικονομικά δεδομένα καθώς σκέφτεσαι τα πάντα. Ένα ρεζερβουάρ από ένα 500άρι BMW του 1951 κάνει ενάμισι χιλιάρικο. Είναι πολύ ακριβά και συνεχώς τα ανεβάζουνε».
Όμως δεν πτοείται. Το παλεύει εκεί, με ένα τσιγάρο στο στόμα και μια μαγεία στο βλέμμα. Ονειροπόλος και εργατικός. Τη βρίσκει με τα παλιά μοντέλα. «Τα καινούρια είναι επιθετικά. Τα παλιά είναι θηλυκά φίλε μου. Έχουν καμπύλες. Τα ερωτεύεσαι. Ας βρούμε λίγο χρόνο να τα βλέπουμε όλα με έναν μεγαλύτερο ερωτισμό» μας λέει.
Μπορούμε; Τον ρωτάμε φεύγοντας και αυτός δείχνει μια καρτέλα κρεμασμένη στην πόρτα του και αφορά στον Δαλάι Λάμα:
«Ο άνθρωπος θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά,
Ύστερα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του.
Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν, και ως αποτέλεσμα αυτός δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον.
Και ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει.
Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ στην πραγματικότητα»...
