Η επαιτεία αυξάνεται στη Λάρισα... παραδοσιακά

* ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Διασταύρωση των οδών Μεγάλου Αλεξάνδρου και Κούμα, ώρα 12 το μεσημέρι, ένας άντρας έχοντας στα πόδια του ένα σκυλάκι, απλώνει το χέρι και ζητά λίγα κέρματα από τους περαστικούς. Γωνία Κούμα και Αλ. Παπαναστασίου μια «μάνα» έχοντας στα χέρια της ένα παιδάκι που κοιμάται ζητά ελεημοσύνη από όποιον περνάει. Οδός Κύπρου και Ασκληπιού μια γυναίκα που σχεδόν σέρνεται στο πεζοδρόμιο εκλιπαρεί για βοήθεια. Φυσικά σχεδόν έξω από κάθε μεγάλο σούπερ μάρκετ παρουσιάζεται η ίδια εικόνα: ανθρώπων -αναξιοπαθούντων- που ζητούν βοήθεια.

Συνήθεις εικόνες για τους Λαρισαίους από τους δεκάδες επαίτες που έχουν πολλαπλασιαστεί τις τελευταίες μέρες στον κεντρικό ιστό της πόλης. Η εικόνα των αστέγων και των ανθρώπων σε ανάγκη, που ζητούν βοήθεια στους κεντρικούς δρόμους ή στις πλατείες, άλλωστε, γίνεται όλο και πιο συχνή τις ημέρες των Χριστουγέννων, καθιστώντας πια την επαιτεία τις εορτές... παράδοση. Τις επόμενες μέρες δε «τσιγγανάκια» θα εισβάλλουν σε καφέ, θα κτυπούν ακανόνιστα τα τρίγωνά τους και θα τραγουδούν παράφωνα «σπαράγματα» από χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όλα φυσικά καταλήγουν στο κουτάκι συλλογής χρημάτων, το οποίο περιφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι. Μόλις αναχωρήσουν τα παιδιά, καταφθάνουν στις όμορφα στολισμένες καφετέριες, ατημέλητες γυναίκες, με χαρτιά στο χέρι, ζητώντας βοήθεια για τα άρρωστα παιδάκια τους. Φεύγουν και αυτές για να εισβάλουν νεαροί, οι οποίοι δηλώνουν ανάπηροι επαιτώντας και αυτοί χρήματα.
«Μα, γιατί δεν κάνουν κάτι οι αρμόδιοι για τους ζητιάνους;» η συνήθης ερώτηση των θαμώνων με το που φεύγουν από τα καταστήματα οι επαίτες. Οι νόμοι της πολιτείας απαγορεύουν την επαιτεία, επιβάλλουν την υποχρεωτική εκπαίδευση των παιδιών και απαγορεύουν την εργασία από παιδιά. Το θέμα, βέβαια, είναι ποιος θα κινήσει όλες τις διαδικασίες, δηλαδή να τρέξει να συλλάβει τα παιδιά, να αναζητήσει γονείς και κηδεμόνες και τελικά να μπλέξει με τον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας. Άλλωστε, πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά που ζητιανεύουν δε θέλουν να σταματήσουν αυτό που κάνουν.
Οι συμπολίτες βάζουν το χέρι στην τσέπη, προσφέρουν κάτι από το υστέρημά τους, έστω κι αν είναι σχεδόν βέβαιοι ότι έχουν να κάνουν με «απατεωνίσκους» και πολλές φορές με κυκλώματα εκμετάλλευσης παιδιών.
Βέβαια, ανάμεσα σε όλους αυτούς που επαιτούν υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά ανάγκη, αλλά που δυστυχώς το απλωμένο χέρι τους χάνεται στη δικαιολογημένη δυσπιστία.
Θ.Α.