Όμως παραμονές Δεκαπενταύγουστου(!) κοινοποιείται έγγραφο στον Κώστα Ταμβακά ότι η άδεια κατεδάφισης αναστέλλεται γιατί στην οικία αυτή έζησαν και δημιούργησαν ο Τάκης Τλούπας και ο Φιλόλαος Τλούπας και γιατί τη σχεδίασε ο σπουδαίος Έλληνας αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης.
Όμως τίποτα από τα δύο δεν ισχύει, όπως λέει ο Κώστας Ταμβακάς, που βλέπει να μην μπορεί να αξιοποιήσει την περιουσία του, μπλεγμένος στα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας. Όπως αναφέρει στην «Ε» ο Κώστας Ταμβακάς εκφράζοντας τη δική του πλευρά που δεν έχει ακουστεί πουθενά μέχρι σήμερα «επί του ακινήτου μου υπήρχε πλινθόκτιστη οικία αποτελούμενη από τέσσερα δωμάτια, η οποία είχε ανεγερθεί στη δεκαετία του 1940. Εκεί διέμενε η οικογένεια του Γεωργίου Τλούπα, αποτελούμενη από τη σύζυγό του, και τα τρία τέκνα, τον Δημήτριο (Τάκη), τον Φιλόλαο και την Αυγή. Στο μεγάλο σεισμό του 1954 στην περιφέρεια Θεσσαλίας, η ως άνω οικία υπέστη εκτεταμένες ζημιές, και με σημερινά δεδομένα η κατοίκησή της θα είχε απαγορευθεί. Η οικογένεια Τλούπα ωστόσο, εξακολούθησε να διαμένει εκεί μέχρι και το έτος 1957, όταν και η Αυγή παντρεύτηκε τον Γεώργιο Ταμβακά και εγκαταστάθηκε πλέον μόνη αυτή με την οικογένειά της στην ετοιμόρροπη οικία. Ακολούθησε το 1959 η ανακατασκευή της οικίας αυτής, η οποία υφίσταται μέχρι και σήμερα. Τα δε λοιπά μέλη της οικογένειας του Γεωργίου Τλούπα, μεταξύ των οποίων βέβαια οι Τάκης και Φιλόλαος, είχαν ήδη εγκατασταθεί ο μεν Τάκης σε νέα οικία στο όμορο οικόπεδο, ο δε Φιλόλαος στην Αθήνα και μετέπειτα στο Παρίσι, χωρίς να επιστρέψει ποτέ στη Λάρισα προς μόνιμη εγκατάσταση. Συνεπώς, οι Φιλόλαος και Τάκης Τλούπας δεν κατοίκησαν ποτέ στην οικία επί του οικοπέδου μου, αλλά το σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν και από το οποίο αποχώρησαν καμία σχέση δεν έχει με την τωρινή μορφή του», θα πει χαρακτηριστικά ο Κώστας Ταμβακάς.
Αναφερόμενος στο θέμα Πικιώνη ο Κώστας Ταμβακάς θα σημειώσει ότι «Στο έγγραφο του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Λάρισας με το οποίο ανακαλείται η απόφαση κατεδάφισης αναφέρεται ότι η οικία που σήμερα ανήκει σε εμένα τροποποιήθηκε, δήθεν, με τη συμβολή του γνωστού αρχιτέκτονα, Δημητρίου Πικιώνη, και ότι το συγκρότημα κτιρίων αποτελούμενο από την οικία μου και το κτίσμα του διπλανού οικοπέδου αποτελεί το ιδανικό σημείο για τη δημιουργία μουσειακού χώρου για την προβολή και διαφύλαξη του έργου των αδελφών Τλούπα. Στο έγγραφο δεν επισυνάπτεται κανένα έγγραφο ή άλλο αποδεικτικό στοιχείο, που να αποδεικνύει ότι το σπίτι το σχεδίασε ο Πικιώνης, παρά μόνο παρατίθενται υπερσύνδεσμοι ιστοσελίδων με φωτογραφίες της οικίας μου, το βιογραφικό του Φιλολάου Τλούπα στον ιστότοπο της Εθνικής Πινακοθήκης και η ιστοσελίδα για τον Τάκη Τλούπα. Επί της ουσίας τώρα, ως προς την πολιτιστική, αρχιτεκτονική αξία του κτίσματος, η υιοθέτηση και επίκληση και μόνο της φήμης ότι δήθεν στην τροποποίηση, προσθήκη χώρων επί της μορφής που είχε αρχικά συνέβαλε ο γνωστός αρχιτέκτονας Δημήτριος Πικιώνης, αποτελεί προσβολή στη μνήμη και το έργο αυτού και μάλιστα από αυτούς που υποτίθεται ότι προασπίζονται τον πολιτισμό και την τέχνη και ειδικά την αρχιτεκτονική».
Κι ο Κώστας Ταμβακάς αναφέρει καταληκτικά ότι «ζητώ από τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Λάρισας να διερευνήσει το θέμα και όχι να αρκείται σε επιφανειακές και επικοινωνιακού τύπου παρεμβάσεις και είτε να τεκμηριώσει τα όσα αβάσιμα ισχυρίζεται είτε να προβεί σε δημόσια δήλωση περί του σφάλματος στο οποίο υπέπεσε».
Σύμφωνα με πληροφορίες τον χώρο επισκέφτηκε πριν από λίγες μέρες η προϊσταμένη Νεοτέρων Μνημείων Θεσσαλίας, κ. Ρέα Γεωργίου, η οποία θα στείλει τη γνωμοδότησή της στο Υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να παρθούν οι τελικές αποφάσεις περί της κατεδάφισης ή μη του κτίσματος.
Το ακίνητο βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση, τα ταβάνια είναι ετοιμόρροπα, όπως και οι τοίχοι, και για να γίνει κτίριο επισκέψιμο χρειάζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Εν πάση περιπτώσει, κάθε απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού -είτε αποφασίσει να σταματήσει την κατεδάφιση και το κάνει μουσείο είτε επιτρέψει την κατεδάφισή του και δώσει το δικαίωμα στον Κώστα Ταμβακά να αξιοποιήσει την περιουσία του- θα πρέπει να εκδοθεί άμεσα ώστε να σταματήσει ο ιδιοκτήτης να βρίσκεται σε κατάσταση ομηρίας. Είτε αποζημιώνεται και σταματά η κατεδάφιση είτε το εκμεταλλεύεται κατά το δοκούν.