η βία μέσα στην οικογένεια δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση» τονίσθηκε σε εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας για την ενδοοικογενειακή βία με αφορμή το κοινωνικό αυτό θέμα το οποίο, παρά τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει προσλάβει, διωκτικές αρχές και κοινωνικές υπηρεσίες καταγράφουν μια «διστακτικότητα» των θυμάτων «να αναζητήσουν βοήθεια και να καταγγείλουν τις πράξεις σε βάρος τους, από τον φόβο επιδείνωσης των σχέσεών τους με τον δράστη». Την εκδήλωση που έγινε χθες το απόγευμα στο Δικηγορικό Μέγαρο άνοιξε με χαιρετισμό ο πρόεδρος του ΔΣΛ, Τρύφων Τσάτσαρος, ο οποίος σημειώνοντας ότι «τα στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, κυριολεκτικά σοκάρουν» διευκρίνισε πως οι εισηγήσεις εστιάζουν στην πρόληψη, αλλά και στην αντιμετώπιση των περιστατικών από την πλευρά της ΕΛ.ΑΣ., στο νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις περιπτώσεις αυτές από ποινικής άποψης και, στην οπτική από πλευράς αστικού και αστικού - δικονομικού δικαίου.
«ΦΟΒΟΣ, ΝΤΡΟΠΗ, ΕΝΟΧΕΣ...»
Η προϊσταμένη του Γραφείου Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας του Α.Τ. Λάρισας, αστυνόμος Β’ Σοφία Σάρμα εισηγήθηκε το θέμα «ο ρόλος της Ελληνικής Αστυνομίας στην πρόληψη και αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας» για να αναφερθεί αναλυτικά στις αρμοδιότητες του Γραφείου της Λάρισας, στην ισχύουσα νομοθεσία, στον χειρισμό των υποθέσεων κ.λπ. Στο ερώτημα γιατί τα θύματα δεν καταγγέλλουν την κακοποίησή τους, η ομιλήτρια ανέφερε τους εξής λόγους: «Φόβος (οικονομική-συναισθηματική εξάρτηση). Ντροπή (στιγματισμός). Προκαταλήψεις - κοινωνικές αντιλήψεις. Στερεότυπα (τάση υποβάθμισης περιστατικών). Ελλιπής ενημέρωση για τα δικαιώματά τους. Έλλειψη αποδεικτικού υλικού. Ενοχές». Κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι «η ανοχή και η σιωπή επιδεινώνουν το πρόβλημα. Η βία μέσα στην οικογένεια δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση» προσθέτοντας ότι «οι θάνατοι είναι η μόνη ορατή ένδειξη του προβλήματος» και πως τα «θύματα μη θανατηφόρας κακοποίησης ζητούν βοήθεια και φροντίδα σε επαγγελματίες υγείας για τραυματισμούς, παθολογικά προβλήματα, διατροφικές ανωμαλίες και παθήσεις κρύβοντας την κακοποίησή τους».
«ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ»
Η αντεισαγγελέας Πρωτοδικών Λάρισας, Ευτυχία Μελετοπούλου, εισηγούμενη το θέμα «ποινική προσέγγιση του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας - νομοθετικό πλαίσιο» σημείωσε πως «η ανάγκη αυξημένης προστασίας σε συνδυασμό με την κοινωνική χροιά του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας, αποτυπώνεται και στην επιλογή του νομοθέτη για το αυτεπάγγελτο της δίωξης των εγκλημάτων του Ν. 3500/ 2006, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη υποβολή έγκλησης από τον παθόντα».
Παρατηρεί πως «η ελλιπής ενημέρωση των θιγομένων προσώπων, η διστακτικότητά τους να αναζητήσουν βοήθεια και να καταγγείλουν τις σε βάρος τους τελούμενες πράξεις, από τον φόβο επιδείνωσης των σχέσεών τους με τον δράστη, καθώς και η -σε πολλές περιπτώσεις- απουσία του κατάλληλου συμβουλευτικού-θεραπευτικού μηχανισμού, που θα διευκόλυνε την αποκατάσταση της ηρεμίας στην οικογένεια, έχουν οδηγήσει σε μερική μόνο εκμετάλλευση των διεξόδων της σχετικής νομοθεσίας.
Ανεξάρτητα όμως από τις δυσλειτουργίες του, ο νόμος κινείται στη σωστή κατεύθυνση και είναι σκόπιμο να ενισχυθεί η εφαρμογή του κυρίως με μέτρα και πολιτικές που θα εξοπλίσουν τις δικαστικές αρχές με τη δυνατότητα πλήρους και αποτελεσματικής εφαρμογής του.
Εάν αυτό συμβεί, θεωρούμε ότι ο νόμος θα αναπτύξει επαρκώς -εκτός των άλλων και- την παιδαγωγική λειτουργία του, πείθοντας και προτρέποντας τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας να μην παραιτούνται, αλλά να τον επικαλούνται και να χρησιμοποιούν προς όφελος εκείνων -αλλά και των δραστών- τις δυνατότητες που παρέχει, είτε προς την κατεύθυνση της τιμώρησης και αποτροπής του δράστη, είτε προς αυτήν της ειρήνευσης των κλονισμένων οικογενειακών δεσμών, μέσω του μηχανισμού της ποινικής διαμεσολάβησης».
«ΜΟΛΙΣ ΤΟ 14 %»
Η επίκουρη καθηγήτρια των Νομικών Σχολών του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και του ΑΠΘ, Αννα Εμ. Πλεύρη, ανέπτυξε το θέμα «η ενδοοικογενειακή βία από πλευράς αστικού και αστικού δικονομικού δικαίου: Δικαιώματα και ένδικα βοηθήματα».
Τόνισε μεταξύ άλλων πως τα θύματα «σε ποσοστό 80% είναι γυναίκες. Στην Ε.Ε., μία στις 10 γυναίκες έχει υποστεί κάποια μορφή βίας από την ηλικία των 15 ετών και μία στις 20 έχει πέσει θύμα βιασμού. Μόλις το 14% εξ αυτών των γυναικών κατήγγειλαν στην αστυνομία σοβαρό περιστατικό βίας από σύντροφο.
Η βία κατά των γυναικών αντιμετωπίζεται στη «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης», η οποία «συνιστά ένα διεθνές νομικό εργαλείο και διαπνέεται από τη θέση ότι η βία κατά των γυναικών είναι μορφή βίας βασισμένης στο φύλο, δηλαδή έμφυλης βίας, η οποία στρέφεται κατά γυναικών, ακριβώς επειδή είναι γυναίκες. Η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση στις 11.5.2011 και την έχει κυρώσει δια του ν. 4531/2018».
Η ομιλήτρια έκανε εκτενή αναφορά στο ιδιωτικό δίκαιο, τον ν. 3500/2006 και στα δικαιώματα του θύματος, στα ασφαλιστικά μέτρα, στα ζητήματα αποζημίωσης, στο οικογενειακό δίκαιο και ιδίως στις δίκες για τη γονική μέριμνα και επικοινωνία γονέα με τέκνο και, τέλος, στη διαμεσολάβηση. Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
