Στον προαύλειο χώρο του ναού, στην πλατεία ή σε κάποιον άλλο χώρο, οι γυναίκες φορούσαν τις τοπικές τους ενδυμασίες και έστηναν χορό που τον συνόδευαν με ομαδικό φωνητικό τραγούδι. Τα τραγούδια που συνηθίζονταν στο σεργιάνι αναφέρονταν στον έρωτα, στον θάνατο, στην ξενιτιά, στην ποιμενική, οικογενειακή και συζυγική ζωή, στα βάσανα και στους κατατρεγμούς της σκλαβιάς.
Ο χορός δεν είχε καμία ιδιαίτερη τεχνική. Ήταν περπατητός, με απλούς βηματισμούς. Τον χορό τον έσερνε η γυναίκα που ο γάμος της είχε προηγηθεί των άλλων γυναικών, μετά οι νιόπαντρες και τέλος οι ελεύθερες. Στο σεργιάνι δεν έπαιρναν μέρος οι άνδρες, παρά μόνο ως θεατές, ενώ οι νεότεροι επιδίδονταν σε διάφορα αγωνίσματα, όπως πάλη, δρόμος, άλματα και ιππασία.
Τα κορίτσια της Έκτης και της Πέμπτης ντύθηκαν με παραδοσιακές φορεσιές και χόρεψαν τραγουδώντας το «Ανοίξτε λουλουδάκια μου». Επίσης χόρεψαν «Τώρα είναι Μάης», «Τώρα δροσιά, τώρα Μαγιά» και το «Σανταμεριάνα». Τα αγόρια των ιδίων τάξεων αγωνίστηκαν σε δρόμο ταχύτητας, πέταγμα μπάλας και άλμα άνευ φοράς.
Την εκδήλωση επιμελήθηκε ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής Γεώργιος Μπακαλόπουλος και την παρακολούθησαν όλες οι τάξεις του σχολείου και γονείς και κηδεμόνες των μαθητών και μαθητριών της Έκτης και της Πέμπτης τάξης.