«Η αλλαγή της στάσης στη διαφορετικότητα είναι και ευθύνη αυτού που την έχει»

Η ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΧΑΤΖΗΑΒΡΑΑΜ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΗΣ, ΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΙ...

Της Λένας Κισσάβου
Είναι πρόβλημα τελικά η αναπηρία ή το πρόβλημα εντοπίζεται στη μη κατανόησή της από αυτούς που δεν θέλουν να τη δουν;

Δέχεται τη διαφορετικότητα η κοινωνία μας ή κλείνει τα μάτια και αγκυλώνεται σε αντιλήψεις του παρελθόντος;
Τα άτομα με αναπηρία ή τα άτομα με στοιχεία διαφορετικότητας, τολμούν να βγουν από το σπίτι και να δείξουν ότι υπάρχουν;
Για όλα τα παραπάνω ερωτήματα και για πολλά άλλα ακόμα, η Ανδρονίκη Χατζηαβραάμ έχει τις απαντήσεις, οι οποίες είναι αφοπλιστικές διότι σε αυτές δεν υπάρχει «κατηγορώ» του συνόλου αν δεν προηγηθεί η ατομική ευθύνη, δεν υπάρχει «φταίνε οι άλλοι» αν δεν προηγηθεί ατομική προσπάθεια, δεν υπάρχει «δεν μπορώ» αν πριν από αυτό δεν προηγηθεί αγώνας.
Η συνέντευξη μαζί της ήταν ένα μάθημα ζωής.
Η πρόσκληση να μιλήσουμε για τη ζωή της, για το πώς αντιμετωπίζει και βλέπει η ίδια την αναπηρία, καθώς και για τις ιδιαίτερες ικανότητές της στη ζωγραφική, όπου στράφηκε από τα παιδικά της χρόνια, δεν βρήκε κανέναν δισταγμό.
Η Ανδρονίκη Χατζηαβραάμ μετακινείται καθημερινά με ηλεκτρονικό αμαξίδιο και διασχίζει με τόλμη δρόμους της Λάρισας, που έχουν μεγάλη κίνηση οχημάτων.
Σέβεται τον χώρο των άλλων όσο και τον χώρο που ανήκει στην ίδια, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στους πεζόδρομους.
Το ραντεβού μας ήταν σε κάποια καφετέρια με πρόσβαση σε άτομα με κινητικά προβλήματα (χωρίς σκαλιά, χωρίς κατασκευές που εμποδίζουν την είσοδο).
Για να φτάσει σε αυτήν, έπρεπε να διασχίσει ένα σημείο της πόλης με μεγάλο βαθμό δυσκολίας για αμαξίδιο, την υπόγεια διάβαση πεζών στην οδό Φαρσάλων.
Τη ρωτώ: «Σου είναι εύκολο να συναντηθούμε εκεί ή δυσκολεύεσαι να περάσεις;».
Η απάντηση που μου έδωσε φανέρωσε αμέσως τα βασικά στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν και τα οποία δεν αργεί να ανακαλύψει κάποιος, σε μια κουβέντα μαζί της: ο δυναμικός της χαρακτήρας, ο έξυπνος αυτοσαρκασμός για τη ζωή της, η αγωνιστική διάθεση, η αισιοδοξία της, η θετική σκέψη.
«Εγώ και η υπόγεια διάβαση γνωριζόμαστε πολύ καλά, μη φοβάσαι!», μου απάντησε γελώντας.
Στο ερώτημα λοιπόν που θέτει και απαντά η ίδια για το :ποιανού τελικά είναι πρόβλημα η αναπηρία, αναφέρει: «Με βλέπουν στον δρόμο και με ρωτούν: Πας βόλτα; Το ερώτημά τους δεν είναι από ενδιαφέρον, αλλά μια αντίδραση αμηχανίας τους. Φυσικά και δεν πάω στη δουλειά, αφού δεν μπορώ να δουλέψω. Ρωτούν για να δεχτούν καλύτερα οι ίδιοι την εικόνα τού ποια είμαι. Δεν θέλουν να δουν και μάλλον αμύνονται στο γεγονός ότι αυτοί είναι καλά και μπορούν. Είναι πρόβλημα η αναπηρία, για τους άλλους.
Και να πω και το εξής: όταν δεν μπορώ να έχω πρόσβαση σε έναν χώρο, δεν έχω εγώ το πρόβλημα, αλλά ο χώρος. Γιατί ο χώρος είναι υποχρεωμένος να συμβαδίσει με την εποχή μου, στην οποία εγώ ανταποκρίθηκα, με τη στάση ζωής μου και την προσπάθειά μου να ενταχθώ με κάθε μέσο και τρόπο που έχω σήμερα, στο κοινωνικό σύνολο και να γίνω κομμάτι του. Βγήκα από το σπίτι μου, ασχολούμαι με πράγματα που με ενδιαφέρουν και είμαι εδώ έξω μαζί με όλους… Το σύνολο με δέχεται; Αν όχι, είναι πρόβλημα του συνόλου. Δέχεται η κοινωνία μας τη διαφορετικότητα, όποια κι αν είναι;».
Παράλληλα, η Ανδρονίκη, υποστηρίζει ότι η αλλαγή στάσης του κοινωνικού συνόλου απέναντι στο «διαφορετικό», είναι και ευθύνη αυτού που έχει τη διαφορετικότητα και πώς την αντιμετωπίζει.
Συγκεκριμένα, μας είπε: «Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να δεις εσύ ο ίδιος τη διαφορετικότητα για να μπορέσει να τη δει και ο άλλος. Να σε γνωρίσει και ανάλογα να σε δεχτεί ή να σε απορρίψει.
Θα βγάλω εγώ το αμαξίδιο από το σπίτι μου και, αφού με δεις, τότε είτε με δέχεσαι είτε με απορρίπτεις. Αλλά πριν απορρίψεις την Ανδρονίκη ή και κάποιον άλλο, πρέπει να τον δεις και να τον γνωρίσεις.
Η πλειοψηφία του κόσμου είναι ουδέτερη, μπροστά στη θέα της αναπηρίας, μια μειοψηφία καταλαβαίνει και δέχεται, ενώ ένα μικρό ποσοστό ατόμων είναι παθητικοί.
Θα προτιμούσα να με αντιμετωπίζουν ως ένα άτομο που κινείται στον δρόμο και να μη βλέπουν το αμαξίδιο. Να μου μιλήσουν όπως θα μιλούσαν στον καθένα… Ούτε να είναι συγκαταβατικοί ούτε υπερπροστατευτικοί… Η αλλαγή της στάσης του κόσμου στη διαφορετικότητα είναι και ευθύνη αυτού που την έχει. Θα πρέπει να βγει έξω, να έρθει σε σύγκρουση με την καθημερινότητα, να δεχτεί απόλυτα τη διαφορετικότητα και αυτό να δείχνει. Να υιοθετήσει ανάλογη στάση ζωής.
Να επικοινωνήσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του και αυτό θα βοηθήσει και τον ίδιο να μη βρίσκει πολλά εμπόδια.
Για να γίνουν βήματα μπροστά στην αποδοχή της διαφορετικότητας και στη φυσική ενσωμάτωσή της στο κοινωνικό σύνολο, πρέπει να αλλάξει ο καθένας ατομικά, τον τρόπο που βλέπει τη διαφορά του… Πρέπει να τη δεχτεί πρώτα αυτός που τη φέρει».
Η Ανδρονίκη Χατζηαβραάμ ασχολείται χρόνια με τη ζωγραφική σε ειδικό πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Την αγάπη της για τη ζωγραφική και την κλίση της, την ανακάλυψε από τα παιδικά της χρόνια και στην πορεία την εξέλιξε και την προσάρμοσε στις δυνατότητές της, με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Αυτήν την περίοδο βρίσκεται σε επικοινωνία με τους αρμόδιους πολιτιστικούς φορείς του Δήμου Λαρισαίων για να πραγματοποιήσει μια έκθεση με έργα της, σε δημοτικό χώρο, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να τη γνωρίσουμε...