σε προεκλογικούς ρυθμούς, με τις προετοιμασίες να έχουν πάρει «φωτιά». Περίπτερα, κολόνες, λεωφορεία, ακόμη και τοίχοι -ακατοίκητων- σπιτιών έχουν γεμίσει με αφίσες υποψηφίων, ενώ οι περιοδείες και οι ομιλίες υποψήφιων βουλευτών και αρχηγών κομμάτων διαδέχονται η μία την άλλη. Οι δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ «τρέχουν» να προλάβουν τα αποτελέσματα και αναδεικνύουν ενδεικτικά τις τάσεις του κόσμου. Αυτό, όμως, που δεν μπορούν να προβλέψουν, όπως και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι η ψήφος της νέας γενιάς.
Κι αυτό γιατί, λόγω και της ηλικίας, η πλειοψηφία της δεν εμφανίζεται να έχει ταχθεί -ακόμη τουλάχιστον- στο πλευρό ενός κόμματος και να το ακολουθεί εσαεί, όπως συμβαίνει σε μεγάλη μερίδα του -μεγαλύτερου ηλικιακά- πληθυσμού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού σε αντίθεση με προηγούμενες γενιές, ούτε μεγάλωσε μέσα σε πολιτικά γραφεία, ούτε κουνούσε σημαιάκια σε πολιτικές συγκεντρώσεις από παιδί, ούτε έζησε και τις μέρες που ο δικομματισμός θύμιζε οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων σε ντέρμπι τελικού. Χαρακτηριστικό της, επίσης, είναι ότι δεν καλείται να στηρίξει τον ξάδερφο, τον φίλο, τον γνωστό γνωστού που θα τη «βολέψει», κι αυτό επειδή οι ίδιες οι συνθήκες της κοινωνίας την οδήγησαν μέσα από τις αλλεπάλληλες κρίσεις σε ένα «κυνήγι προσόντων και πτυχίων», με αποτέλεσμα να έχει μάθει να στηρίζεται στις δικές τις δυνάμεις και να βρίσκει μόνη της τα πατήματά της. Οπότε η ψήφος της νέας γενιάς αποτελεί ένα αίνιγμα για δυνατούς λύτες… Ωστόσο, η νεολαία και ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες που καλούνται να ψηφίσουν πρώτη φορά εμφανίζονται ιδιαίτερα προβληματισμένοι όσον αφορά το τι πρόκειται να ψηφίσουν. Εξαίρεση αποτελούν, βέβαια, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που είτε τώρα είτε στο παρελθόν ήταν μέλη πολιτικών παρατάξεων και επομένως έχουν αποσαφηνίσει στο πλευρό ποιας συντάσσονται και έχουν πολιτικοποιηθεί, προωθώντας το εκάστοτε κόμμα μέσα από αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και διάφορες άλλες δράσεις.
ΘΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ
Αξίζει να σημειωθεί πως, παρόλη τη φαινομενικά «αναποφασιστικότητά» τους, θεωρούν ότι η ψήφος έχει δύναμη και δηλώνουν αποφασισμένοι να κατέλθουν στην κάλπη και να ψηφίσουν. Αρνούνται να παραδώσουν το μέλλον τους, όπως χαρακτηριστικά σημειώνουν, στα χέρια τρίτων και να αποφασίσουν εκείνοι στη θέση τους. Μπορεί να μην έχουν εντρυφήσει στα κοινά, να μην έχουν ασχοληθεί με την πολιτική, να μην παρακολουθούν καθημερινά την επικαιρότητα, ωστόσο επιθυμούν να έχουν λόγο στο πώς θα πορευτεί η χώρα μας την επόμενη τετραετία, δεδομένου ότι αυτοί θα κληθούν να την πάνε μπροστά και να σηκώσουν το βάρος στους ώμους τους. Αυτοί είναι άλλωστε η επόμενη παραγωγική γενιά που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες κρίσεις (κλιματική κ.ο.κ.).
Όσον αφορά τώρα το τι θα ρίξουν στην κάλπη και ποιους/ποιες θα σταυρώσουν στις εκλογές, φαίνεται πως θα το κοιτάξουν προσεκτικά πριν πάρουν την τελική τους απόφαση, μελετώντας τις προεκλογικές δηλώσεις των υποψηφίων, τις δεσμεύσεις και τα προγράμματα των κομμάτων, καθώς και το έργο που επιτέλεσαν, τις αποφάσεις και τις θέσεις που πήραν είτε από τη θέση της Κυβέρνησης είτε από τη θέση της Αντιπολίτευσης, το πώς χειρίστηκαν τις κρίσεις και τα προβλήματα ή «σκάνδαλα» που προέκυψαν. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι ακόμη και η εμφάνιση υποψηφίων σε τηλεοπτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων και ο τρόπος δράσης τους και συμπεριφοράς τους μπροστά και πίσω από τις κάμερες, οι φωτογραφίσεις κ.λπ., λένε πολλά τόσο για το ποιόν τους όσο και για το πώς θα κινηθούν μετεκλογικά αν (επαν-)εκλεγούν. Με άλλα λόγια, ισχυρίζονται πως είναι απλό σχετικά να καταλάβεις ποιος νοιάζεται για τον προεδρικό θώκο και μόνο και ποιος μπορεί να ξεφύγει και να κάνει έστω και την ελάχιστη διαφορά μεριμνώντας και παλεύοντας για το όφελος του λαού και όχι υπέρ κάποιων μόνο κοινωνικών τάξεων, φίλων προσκείμενων.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ
Αυτό που με τη σειρά τους ζητούν και αναμένουν από το εκάστοτε κόμμα και τους/τις υποψηφίους του ώστε να τους στηρίξουν με την ψήφο τους, είναι συνέπεια λόγων και έργων. Μπορεί να μην έχουν ζήσει τις παλιές ένδοξες για τα κόμματα μέρες τους, αλλά έχουν διαβάσει για τα έργα και τις παραλείψεις τους, τις αποφάσεις που πήραν σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα και έχουν δει «να πετάνε το μπαλάκι το ένα στο άλλο». Τα μεγάλα λόγια και οι υποσχέσεις, λένε, δεν έχουν αντίκρισμα σε αυτήν τη γενιά και προτιμούν εκπροσώπους που θα αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους και των πεπραγμένων τους και θα αποδέχονται τα λάθη τους, χωρίς να τα μεταθέτουν από τον Άννα στον Καϊάφα, μόνο και μόνο για να γλιτώσουν την «καρέκλα» τους. Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι είναι φυσικό κι επόμενο μια Κυβέρνηση να υποπέσει σε λάθη, όπως μαρτυρά και η ιστορία, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να μπορεί να αναλάβει την ευθύνη και να τα επιλύσει, και φυσικά να μην τα επαναλάβει, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος.
Και μιας και μέχρι τώρα αυτό δεν φαίνεται να το έχει κάνει κάποιο από τα πολιτευόμενα κόμματα, ο προβληματισμός τους για την ψήφο εντείνεται.
Δεδομένου, όμως, ότι πρόκειται για τη νέα γενιά που έχει διαφορετικές αξίες και αρχές από την προηγούμενη και πρόσβαση σε πληθώρα γνώσεων, δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας θα ήταν ίσως ιδανικότερη, παρά τα όσα αντίθετα υποστηρίζουν οι πολιτικοί ταγοί. Θεωρούν άλλωστε ότι μόνο μέσα από τον διάλογο και τη συνεργασία μπορεί να προχωρήσει κανείς μπροστά, όπως έχουν μάθει οι ίδιοι από τη μέχρι τώρα εμπειρία τους στο πλαίσιο του σχολείου, του Πανεπιστημίου και των «πρώτων βημάτων» τους στους χώρους εργασίας, μιας και οι περισσότεροι είναι στα «πρώτα σκαλοπάτια» της καριέρας τους.
ΟΧΙ ΣΤΑ ΑΚΡΑ
Από την άλλη, όπως σημειώνουν, αυτό που έχουν καταφέρει να κάνουν μέχρι στιγμής για να ξεκαθαρίσουν το «τοπίο της ψήφου» τους, είναι να έχουν αποκλείσει κάποιες επιλογές, κυρίως αυτές των άκρων. Όπως λένε, κινούνται να ψηφίσουν περισσότερο με τη λογική, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Ενώ πολύ σημαντικό για την πλειοψηφία των «παρθενικών ψήφων» των 17χρονων ψηφοφόρων είναι το τι έχει επιτελέσει το εκάστοτε κόμμα στον χώρο της Παιδείας (θέσπιση Τράπεζας Θεμάτων ή κατάργησής της, Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, Δίδακτρα για Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών, Εστίες κ.λπ.), καθώς θαρρούν πως οι ίδιοι είναι οι πλέον αρμόδιοι να κρίνουν τον αντίκτυπο των αποφάσεών τους ως άμεσα εμπλεκόμενοι και ως αυτοί που επηρεάστηκαν περισσότερο απ’ όλους.
Εκτός όμως από την Παιδεία, και ο κλάδος της Εργασίας είναι αυτός που τους απασχολεί ιδιαίτερα, καθώς η πλειοψηφία τους ενώ διαθέτει μια σειρά προσόντων και πτυχίων, καλείται να εργαστεί αμειβόμενη με τον κατώτατο μισθό, που δεν ανταποκρίνεται ούτε στα εφόδιά της, μην αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά που μπορεί να διαθέτει, ούτε στις σύγχρονες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί με την ανατίμηση των προϊόντων και την εκτίναξη των ενοικίων, των καυσίμων κ.λπ.
Επομένως, αυτό που θα παίξει καθοριστικό κριτήριο για την ψήφο τους είναι τα προγράμματα των κομμάτων όσον αφορά την Παιδεία, τις δεσμεύσεις τους για αύξηση μισθών και ευκαιρίες εργασίας, τις ενέργειές τους όσον αφορά το στεγαστικό, τις ανατιμήσεις και την κοινωνική μέριμνα και υγεία. Με άλλα λόγια ό,τι τους αφορά άμεσα στο τώρα και στο κοντινό μέλλον, είναι αυτά που θα τους κατευθύνουν και όχι ό,τι ψηφίζει η οικογένεια…
ΣΟΦΙΑ ΚΑΡΑΪΣΚΟΥ
