Στη Λάρισα και τη Θεσσαλία -τον τροφοδότη του τόπου μας-, βιώνουμε χρόνο με τον χρόνο, εποχή με την εποχή, μέρα με τη μέρα την αγωνία για την επάρκεια του νερού για τις καλλιέργειες, την αγωνία για τη διάβρωση των εδαφών, ζούμε τις επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή, ζούμε την εναλλαγή πλημμυρικών φαινομένων και περιόδων ανησυχητικής υποχώρησης της στάθμης των υδάτων και ξηρασίας.
Εδώ και πολλές δεκαετίες, το υδατικό δυναμικό της Θεσσαλίας δέχεται εντονότατη πίεση για να καλυφθούν οι ανάγκες άρδευσης - να σημειώσουμε πως το 70% των αρδευόμενων εκτάσεων εξυπηρετείται από υπόγεια νερά και το υπόλοιπο 30% από επιφανειακά νερά (ποταμοί, πηγές) και υφιστάμενα έργα ταμίευσης. Μετά από πολλά χρόνια, η Κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ένα μεγάλο συνεκτικό σχέδιο 21 αρδευτικών έργων, προκειμένου να αποτραπεί η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης των υδατικών πόρων, θέτοντας σε προτεραιότητα το Υδατικό της Θεσσαλίας - μια σημαντική προσπάθεια, που η χώρα έχει να δει από τη δεκαετία του ‘60.
Στην επίτευξη αυτού του στόχου συμβάλλει το πρόγραμμα «Ύδωρ 2.0», μέσω του οποίου χρηματοδοτείται και το Φράγμα της Σκοπιάς Φαρσάλων, το οποίο έχει δρομολογηθεί. Σε συνδυασμό με αυτό, είναι απαραίτητο να υλοποιηθούν και έργα, τα οποία τεχνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά είναι δυνατόν να ταμιεύσουν αξιόλογες ποσότητες υδάτων (Συκιά, Πύλη, Μουζάκι, Νεοχωρίτη, Αγιονέρι Ελασσόνας), χωρίς προκαταλήψεις για τη λεκάνη από την οποία τροφοδοτούνται, μαζί με άλλα μικρότερα, έργα εμπλουτισμού υπογείων υδροφορέων.
Έχει έρθει για την πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση και κοινωνία η ώρα της ευθύνης για τη διαχείριση των υδάτων. Ακριβώς επειδή το νερό είναι δημόσιο αγαθό -και δεν ιδιωτικοποιείται- οφείλουμε να είμαστε συνετοί και συνεπείς στη δέσμευσή μας για την ορθολογική κατανομή και χρήση του. Για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε πόσο νερό χρειαζόμαστε και για ποιες χρήσεις, πού υπάρχουν φαινόμενα κατασπατάλησης και πού εντοπίζονται οι μεγαλύτερες ελλείψεις. Οφείλουμε να γνωρίζουμε -και να εξαλείψουμε- τις προβληματικές εστίες μόλυνσης των υδάτων, αλλά και να εφαρμόσουμε μια στρατηγική αειφορίας για τον υδροφόρο ορίζοντα του τόπου μας.
Δεν μπορούμε να συζητάμε για αναζωογόνηση της υπαίθρου χωρίς επάρκεια νερού, δεν μπορούμε να συζητάμε για οποιαδήποτε ανάπτυξή μας χωρίς τη διασφάλιση ποιοτικού νερού για τους κατοίκους και τους επισκέπτες του τόπου μας, δεν μπορούμε να συζητάμε για αειφορία, για «πράσινη» μετάβαση, χωρίς σε αυτές τις στρατηγικές να εντάσσονται ο έλεγχος και η λογοδοσία για την όποια αλόγιστη σπατάλη, χωρίς ενεργητικές πολιτικές πρόληψης, που διασφαλίζουν τα υπόγεια, αλλά και τα επιφανειακά μας ύδατα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω και τη δική μου φωνή σε όσες και όσους παλεύουμε για την ολοκλήρωση των έργων του Αχελώου. Φέτος, η χρονιά αναμένεται να είναι δύσκολη για τα υδατικά αποθέματα της Θεσσαλίας, καθώς οι βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις δεν ήταν επαρκείς. Για να αντιμετωπιστεί το υδατικό έλλειμμα που καταγράφεται στην περιοχή μας είναι επιβεβλημένη η μεταφορά νερού από τον Αχελώο. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να χάσουμε ούτε στιγμή. Ήρθε η ώρα της ευθύνης για τη διαχείριση του νερού στον τόπο μας, καταλήγει η Ρένα Καραλαριώτου.
