χωρίς να είμαστε μηχανικοί, πρέπει να ξεκινήσει πριν από τον Σταθμό του Μεζούρλου και να εξέλθει περίπου στο εργοστάσιο Ζαχάρεως...» υποστηρίζουν οι σιδηροδρομικοί της Λάρισας. Πρόκειται για την πρόταση που καταθέτει στη Δημοτική Αρχή Λάρισας, στο πλαίσιο της διαβούλευσης για την επίλυση των προβλημάτων με τις υποδομές του ΟΣΕ στην πόλη, το διοικητικό συμβούλιο του Πολιτιστικού Κέντρου Σιδηροδρομικών περιοχής Λάρισας.
Σύμφωνα με όσα δηλώνει στην «Ε» ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Κέντρου Σιδηροδρομικών και μηχανοδηγός, κ. Γιάννης Μάνθος: «το σενάριο να δημιουργηθούν υπόγειες σιδηροδρομικές γραμμές μόνο σε σημεία με μικρό μήκος μέσα στην πόλη και συγκεκριμένα σε σημεία που διασταυρώνονται με διαβάσεις, όπως στην οδό Βόλου, ή στην οδό Αγιάς, είναι αδύνατο. Το τρένο δεν είναι αυτοκίνητο να κατεβαίνει και να ανεβαίνει σε κλίσεις με απότομη κάθοδο ή άνοδο.
Χρειάζεται οπωσδήποτε, η απόσταση που θα διανύει για κάθοδο ή άνοδο αντίστοιχα, από υπόγειες θέσεις, να έχει μεγάλο περιθώριο πορείας χιλιομέτρων με σταδιακή κλίση ανόδου ή καθόδου, ώστε να κινείται ομαλά.
Η άποψή μας είναι, πως για να επιτευχθεί αυτή η ομαλή πορεία καθόδου του τρένου και ανόδου από υπόγειες γραμμές, στην περίπτωσή μας, για την πόλη της Λάρισας, η υπογειοποίηση θα πρέπει να ξεκινήσει από τον Σταθμό του Μεζούρλου και να εξέλθει περίπου στο εργοστάσιο Ζαχάρεως. Πράγμα πολύ δύσκολο τεχνικά, αλλά και οικονομικά...».
«Πονεμένη ιστορία» χαρακτηρίζουν οι σιδηροδρομικοί, την περιοχή ανατολικά του σιδηροδρομικού σταθμού (πρώην Θεσσαλικού), μαζί με το Τελωνείο , τονίζοντας ότι «εκεί θα πρέπει να υπάρξουν παρεμβάσεις, να διασωθούν τα ιστορικά κτίρια, να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα από τον ΟΣΕ και να αξιοποιηθεί ο τεράστιος χώρος, αναλόγως με τις ανάγκες της πόλης».
Οι προτάσεις των μελών του Πολιτιστικού Κέντρου Σιδηροδρομικών περιοχής Λάρισας, αναμφίβολα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία, καθώς πρόκειται για γνώστες του σιδηρόδρομου, γνώστες της κίνησης των τρένων και όλης της λειτουργίας του σιδηροδρομικού δικτύου, όταν πολλοί από αυτούς έχουν καθίσει στη θέση του μηχανοδηγού, του σταθμάρχη, του ηλεκτρολόγου κ.α. Μάλιστα ένα μεγάλο ποσοστό τους, αγωνίζεται και καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να διασώσει το πλούσιο και πολύτιμο ιστορικό υλικό του σιδηρόδρομου, και χάρη στις προσπάθειές τους, η Λάρισα διαθέτει σήμερα Μουσείο Σιδηροδρόμου (οδός Παλαιολόγου 37), καθώς και μουσειακές ατμάμαξες και δρεζίνες, που αναπαλαιώθηκαν με προσωπική εργασία σιδηροδρομικών.
ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Αναλυτικότερα οι θέσεις τους για τις λύσεις που θα μπορούσε να διεκδικήσει η Λάρισα, προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν ή και να εξαλειφθούν οι κίνδυνοι που παραμονεύουν στις σιδηροδρομικές γραμμές μέσα στον αστικό ιστό της, είναι οι ακόλουθες: «Ιστορικά η πόλη μας είναι συνδεδεμένη από τις αρχές του αιώνα με τον Σιδηρόδρομο, και μάλιστα είχε την τύχη να έχει και δύο Σιδηροδρομικούς σταθμούς: Τον Θεσσαλικό Σταθμό (1884) και τον Διεθνή Σταθμό (1906). Γεννάται πλέον το ερώτημα σήμερα. Είναι ευτύχημα ή δυστύχημα; Εμείς ως Πολιτιστικό Κέντρο Σιδηροδρομικών Λάρισας, η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Ο σιδηρόδρομος όταν λειτουργεί σωστά και σε συνδυασμό με τα απαιτούμενα έργα προστασίας είναι ευτύχημα για την πόλη. Γιατί φέρνει μεγάλη ανάπτυξη και οικονομία.
Όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν στην καρδιά τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και η γύρω περιοχή σφύζει από ζωή. Άμεση εξυπηρέτηση πολιτών, επισκέπτες της πόλης φθάνουν γρήγορα και σχεδόν στην πόρτα του σπιτιού τους.
Ο σιδηρόδρομος εκτός των άλλων είναι μέσο μαζικής μεταφοράς και εξυπηρετεί καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενους, με φθηνό εισιτήριο που πηγαίνουν στις εργασίες τους.
Επιπλέον πόσοι από εμάς και ιδίως παιδιά δεν θαυμάζουν περνώντας το τρένο, που είναι κάτι αξιοθαύμαστο τεχνολογικά.
Τα όποια προβλήματα υπάρχουν σήμερα δεν οφείλονται στο καθ’ αυτό τρένο, αλλά στην ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων και διοικήσεων να επιλύσουν τεχνικά ζητήματα και να υποστηρίξουν συστήματα αναβάθμισης, ώστε η όποια όχληση και συνδεσιμότητα της πόλης να επιτευχθεί. Εμείς, ως εργαζόμενοι έχουμε εκφράσει πολλές φορές διαμαρτυρίες και τις επιφυλάξεις μας για την υποβάθμιση μέχρι και την εγκατάλειψη του σιδηροδρομικού δικτύου σε όλη τη χώρα. Αυτές είναι αποφάσεις κυβερνητικές, με στόχο την απαξίωση του σιδηροδρομικού δικτύου, τη μείωση των δρομολογίων και τη μη εξυπηρέτηση των πολιτών και μάλιστα, των οικονομικά ευάλωτων. Αυτή είναι πολιτική επιλογή.
Η υπογειοποίηση της γραμμής χωρίς να είμαστε μηχανικοί, πρέπει να ξεκινήσει πριν τον Σταθμό του Μεζούρλου και να εξέλθει περίπου στο εργοστάσιο Ζαχάρεως, πράγμα πολύ δύσκολο τεχνικά αλλά και οικονομικά.
Βέβαια στο οικόπεδο του ΟΣΕ, που είναι μετά το εργοστάσιο ‘Ζαχάρεως’, θα μπορούσε να δημιουργηθεί εκεί Εμπορικός Σταθμός και μάλιστα να γίνει και εμπορευματικό κέντρο, με μεταφορά εμπορικών βαγονιών και προϊόντων. Καθώς και μετακίνηση εμπορευμάτων και στη Βιομηχανική Περιοχή Λάρισας.
Ως αποτέλεσμα θα είχε να απελευθερωθεί ο χώρος του Μεζούρλου και να αξιοποιηθεί από τον Δήμο Λαρισαίων.
Η περιοχή ανατολικά του σιδηροδρομικού σταθμού (πρώην Θεσσαλικού), μαζί με το Τελωνείο είναι άλλη μία πονεμένη ιστορία για την πόλη μας και εκεί θα πρέπει να υπάρξουν παρεμβάσεις να διασωθούν τα ιστορικά κτίρια, να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα από τον ΟΣΕ και να αξιοποιηθεί ο τεράστιος χώρος αναλόγως με τις ανάγκες της πόλης.
Ο χώρος του Μηχανοστασίου στην Ανθούπολη, εάν γίνει η προσθήκη ηχοπετασμάτων, δεν προκαλεί πρόβλημα. Η όποια μετακίνησή του εκτός Λάρισας θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα, διότι θα αυξηθεί η κίνηση μηχανών και αυτοκινηταμαξών και ιδίως μεταξύ Σιδηροδρομικού Σταθμού και Νέας Σμύρνης. Τα τρένα σήμερα είναι ηλεκτρικά. Η όχληση των ανθρώπων δίπλα στις γραμμές είναι σχεδόν μηδενική. Εάν γίνουν τα απαραίτητα ηχοπετάσματα και σηματοδοτηθούν οι διαβάσεις με σύγχρονα μέσα, πιστεύουμε ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό το πρόβλημα θα λυθεί. Επιπλέον θα θέλαμε επιτέλους να αποδεσμευτούν τα χιλιάδες βαγόνια και μηχανές skrap, που είναι διάσπαρτες σε όλη την Ελλάδα. Να πουληθούν και να χρηματοδοτηθεί το έργο ανάπλασης του σιδηόοδρομου.
Εμείς πιστεύουμε ότι τα όποια προβλήματα υπάρχουν, υφίστανται γιατί έχουν σταματήσει οι χρηματοδοτήσεις, με αποτέλεσμα την υποστελέχωση και τη διάσπαση του οργανισμού σε πολλές εταιρείες.
Το θέμα είναι καθαρά οικονομικό και πολιτικό. Η κακή κατάσταση που υπάρχει στον σιδηρόδρομο είναι επιλογή των κυβερνήσεων και πολιτικά πρέπει να επιλυθεί».
