«Ηφαίστειο» η Λάρισα, «λάβα» ο κόσμος

* ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ * ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ, ΟΣΕ ΚΑΙ ΓΝΛ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΦΟΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ *ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Του Κώστα Γκιάστα
«Στείλε όταν φτάσεις, δεν έφτασες ποτέ,
εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ»
Το σύνθημα απλώνεται στον ουρανό του κάμπου. Εισβάλλει ανατριχιαστικά σε κάθε αυτί. Τρυπάει το μυαλό. Ανοίγει πόρτες, σπρώχνει κόσμο στον δρόμο. Παρασέρνει.

Ίσως να μην ξανάγινε ποτέ τέτοια απεργιακή συγκέντρωση στην πόλη της Λάρισας. Τουλάχιστον όχι στη σύγχρονη ιστορία της. Δύσκολα θα βρει κάποιος ανάλογο πάθος και παλμό, από την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος το 1881 μέχρι και σήμερα. Οι ιστοριοδίφες ψάχνουν στα αρχεία τους. Άνθρωποι όλων των ηλικιών είναι εκεί. Είκοσι χιλιάδες περίπου. Κρατούν πανό και πλακάτ με μηνύματα. Φωνάζουν.
«Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή».
«Πόσο κάνει μια ζωή; Μάλλον για σας είναι φθηνή».
«Δεν φτάνει το εθνικό πένθος, θέλουμε εθνικά έργα».
«Βαφτίσατε την κρατική δολοφονία δυστύχημα».
«Η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί».
«Είμαστε η φωνή τους».
«Δεν μας θέλουν ζωντανούς».
«Η άνοιξη σταμάτησε στα Τέμπη».
Φοιτητές και φοιτήτριες, μάνες με παιδιά, αυτοαπασχολούμενοι. Μαθητές και μαθήτριες Λυκείων, Γυμνασίων, μα και Δημοτικών. Παιδιά μια στάλα, αλλά με οργή στο βλέμμα τους. Πάθος στα συνθήματα και απαίτηση για δικαιοσύνη. Παρέες με λουλούδια στα χέρια. Συνταξιούχοι, μισθωτοί, μα και άνεργοι. Όλοι ένα μωσαϊκό. Με ορμή σαν τον Πηνειό. Ποτάμι λαϊκής οργής. Συγκεντρώνονται στην Κεντρική πλατεία λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι.
«Ποτέ δεν μας είδατε για ανθρώπους. Για σας ήμασταν αριθμός».
«Τα κέρδη τους, οι νεκροί μας».
«Είμαστε από τη χώρα του... πάμε κι όπου βγει».
«57 εισιτήρια θανάτου».
«Τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν, γι’ αυτό είναι ψύχραιμοι».
«Μαμά, μας δολοφονούν».
Το ένα μαγαζί μετά το άλλο κλείνει. Ο ράφτης, ο μανάβης, τα καφέ, ο έμπορος, ο διανομέας σταματάει. Βγάζει το κράνος του και γίνεται ένα με το πλήθος. Τα συνθήματα γίνονται ολοένα και περισσότερα.
«Η κρατική αμέλεια δολοφονεί».
«Καμία ανοχή στα ψέματά τους».
«Ζούμε από τύχη».
«Ζωή με κουπόνια, θάνατος με εισιτήριο».
«Σκοτώσατε το μέλλον μας».
«Στα σύνορα, στις ράγες και στα νοσοκομεία κάθε μέρα κι άλλη κρατική δολοφονία».
«Δολοφόνοι, δολοφόνοι, δολοφόνοι...».
Η πορεία ξεκινάει από την Κεντρική πλατεία της Λάρισας μέσω τον οδών Μεγάλου Αλεξάνδρου, Μανδηλαρά, Ανθ. Γαζή και Ηρωών Πολυτεχνείου, φτάνει αρχικά στο πάρκο του ΟΣΕ και συνεχίζει στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Εκεί όπου διαδραματίστηκαν σκηνές δράματος όλες αυτές τις ημέρες. Μια πορεία χωρίς Αστυνομία. Χωρίς επεισόδια. Χωρίς παρατράγουδα. Χωρίς ύβρεις. Μόνο φωνή και επιχειρήματα. Συνθήματα για ουσιαστικές παρεμβάσεις για την ασφάλεια των μετακινήσεων. Για την εργασία, τη δικαιοσύνη, την υγεία, την παιδεία. Απαίτηση για ουσιαστικές αλλαγές.
Από το βήμα της κεντρικής απεργιακής εκδήλωσης που διοργάνωσε το Εργατικό Κέντρο Λάρισας ακούστηκε πρώτα ένα ποίημα από τον Βασίλη Καρμοίρη από τα καλλιτεχνικά σωματεία της Λάρισας.
Ο αντιπρόεδρος του ΕΚΛ κ. Στέλιος Μπάρμπας τόνισε πως πάντα στις δύσκολες στιγμές, όπως αυτή που διανύουμε τις τελευταίες ημέρες, φαίνεται πώς χωρίζεται ο κόσμος: «Από τη μια πλευρά είναι ο κόσμος της εργασίας, της δουλειάς, της νεανικής δημιουργικότητας και της ευαισθησίας. Στον κόσμο που οι πολλοί πάντα πονάνε για τον διπλανό τους. Που αγωνιούν. Τέτοιοι είμαστε εδώ. Από την άλλη μπάντα είναι ο κόσμος της εκμετάλλευσης με τους μηχανισμούς τους. Εκεί εντάσσονται όσοι μας λένε να κάτσουμε στα αυγά μας και να περιμένουμε την επόμενη κυβέρνηση-σωτήρα».
Ο Βασίλης Κολτσίδας, εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Λάρισας, τόνισε πως υπάρχουν πολλά «γιατί» στο μυαλό όλων και είπε πως μοναδικός στόχος πλέον είναι ένας «να γίνουμε η φωνή όλων των νεκρών» και αυτό θα γίνει μέσα από συνεχόμενο αγώνα, έτσι ώστε το «ποτέ ξανά» να γίνει πράξη.
Η Ανθή Καλιακού, από το Δ.Σ. του Συλλόγου Φοιτητών Λάρισας εξέφρασε τη θλίψη και την οργή για αυτό το «προδιαγεγραμμένο έγκλημα». Είπε πως «βράζουμε από οργή», ζητώντας να «ακουστεί η αλήθεια», καθώς «το χρωστάμε σε όσους χάθηκαν». Φώναξε «Όχι στη συγκάλυψη», εκφράζοντας την άποψη πως οι φοιτητές κι οι φοιτήτριες πρέπει να πάρουν θέση και ότι η νέα γενιά δεν συγχωρεί.
Εκ μέρους της Ένωσης Γονέων Λάρισας, ο Γιάννης Παναγιώτου υπενθύμισε σε όλους πως «θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας παιδιά». Παιδιά που, όπως είπε, μπήκαν αρτιμελή και βγήκαν με φέρετρα. Ζήτησε να μην είναι το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο, καταλήγοντας πως με αυτήν τη συγκέντρωση είμαστε όλοι περήφανοι για τη νέα γενιά.
Ο Θέμης Τζώρας, μιλώντας για την Επιτροπή Εργαζομένων που μετακινούνται με το τρένο, περιέγραψε πως άκουγαν τόσο καιρό για τη φωτοσήμανση και την τηλεδιοίκηση, χωρίς, όμως, να καταλάβουν πόσο σημαντικά πράγματα είναι για την ασφάλεια όλων. Τώρα, όμως, όλοι το συνειδητοποίησαν με τον χειρότερο τρόπο.
Η Κατερίνα Πάσχου από τον Σύλλογο Γυναικών Λάρισας, μέλος ΟΓΕ, αναφέρθηκε στις εγκληματικές επιλογές που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια. Κάλεσε όλους τους παρευρισκόμενους να μη σιωπήσουν και ανέφερε πως η σκέψη τους είναι με τους τραυματίες και τις οικογένειες των θυμάτων που δεν θα ξεχάσει κανείς.
Ο Γιώργος Γκόγκας από το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ ζήτησε να μην υπάρχει καμία συγκάλυψη για το έγκλημα στα Τέμπη, το οποίο το χαρακτήρισε προδιαγεγραμμένο και διαρκές.
Ο Στέλιος Τσικριτσής από την Ένωση Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας, αφού ενημέρωσε το πλήθος για τις κινήσεις των αγροτών στις ράγες, υπογράμμισε πως η τραγωδία δεν ήρθε από το πουθενά. Είπε πως είχαμε ενδείξεις και πως ήταν θέμα χρόνου. Ζήτησε σε αυστηρό τόνο να μην υπάρξει καμία ανοχή και συγκάλυψη.
Ο πρόεδρος του Φαρμακευτικό Συλλόγου Λάρισας Θάνος Κουτσούκης στάθηκε στο ισχυρό μήνυμα που έστειλε ο κόσμος με τη συγκέντρωση.
Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας Γιάννης Σκόκας κατά τη διάρκεια της κεντρικής ομιλίας τόνισε πως με αυτόν τον τρόπο «ενώσαμε τις γροθιές μας, γίναμε η φωνή των αδικοχαμένων ανθρώπων σε αυτό το απερίγραπτο προδιαγεγραμμένο έγκλημα». Χαρακτήρισε τη χθεσινή ως μια μέρα ανάτασης, φανερώνοντας τη δύναμη που έχει ο συλλογικός, οργανωμένος αγώνας. «Μέσα σε ώρες ανείπωτης θλίψης μας, ο καθένας, η καθεμιά γέμισε περηφάνια κι αισιοδοξία από τη συμμετοχή του σε αυτήν την απίστευτη λαϊκή κινητοποίηση». Έδωσε το επόμενο ραντεβού την Κυριακή στις 12 του Μάρτη, στις 12 το μεσημέρι στην Κεντρική πλατεία.
Ενός λεπτού σιγή τηρήθηκε στο άνοιγμα και στο κλείσιμο των χθεσινών εκδηλώσεων. Ήταν τα δύο μοναδικά λεπτά που η σιγή έκανε ακόμα πιο εκκωφαντικό θόρυβο. Κάπου εκεί μέσα ακούγονταν οι φωνές των 57...
Φωνάξτε για εμάς, σαν να ακούστηκε.