Φωτογραφίες.: Βασίλης Ντάμπλης
- Ελα ρε αργείς, θα χάσουμε το τρένο...
- Ένα λεπτό, κλείνω τη βαλίτσα, παίρνω το μπουφάν και φεύγουμε...
———————
Βιβλίο τσεκ, ακουστικά τσεκ... Έτοιμοι για το ταξίδι, ελπίζω να μου φτάσει η μπαταρία για να πάρω τη μάνα μου να έρθει να με πάρει από τον Σταθμό...
———————
Κράτα μου το χέρι. Θέλω να με κρατάς μέχρι να φτάσουμε Θεσσαλονίκη. Στο ίδιο κάθισμα θέλω να είμαστε...
———————
Μπουφάν, βαλίτσες, βιβλία κι ακουστικά... Μικρές ψηφίδες που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα: Αυτήν του χαμού, του πόνου, της δυστυχίας. Του θυμού, της αγανάκτησης, της ανασφάλειας.
Αντικείμενα που θα έπρεπε να είναι κρεμασμένα σε κάποιο φοιτητικό δωμάτιο, πεταμένα στο κρύο χώμα.
Εικόνες που κάνουν θόρυβο. Εικόνες που ουρλιάζουν σαν τα ουρλιαχτά της μάνας.
Η αθέατη πλευρά του ρεπορτάζ, το ίδιο ζοφερή, το ίδιο ακατανόητη. Πώς μπορεί, άλλωστε, να χωρέσει το μυαλό αυτό που συνέβη.
Στραπατσαρισμένα σίδερα, στραπατσαρισμένα κορμιά, στραπατσαρισμένη χώρα. Μετααποκαλυπτικές εικόνες.
Διασώστες να συλλέγουν αντικείμενα που κείτονται κατά γης. Βαλίτσες που μέσα τους είχαν χωρέσει χιλιάδες όνειρα, χιλιάδες σχέδια για ταξίδια, χιλιάδες ελπίδες και προσδοκίες. Βαλίτσες που πετιούνται από τα παράθυρα και αναζητούν τους συγγενείς σε κάποιο Αστυνομικό Τμήμα.
Λευκά πανιά που κρύβουν τα μακάβρια ευρήματα. Μπερντέδες ανικανότητας.
Θ.Α.
