πόλης είναι αποκαρδιωτική. Ο πίνακας αναχωρήσεων και αφίξεων με τα τρεμάμενα στοιχεία μοιάζει χαλασμένος, αφού τίποτα δεν κινείται πάνω του. Στη σφύζουσα σε άλλες περιπτώσεις από ζωή αποβάθρα μόνο δημοσιογράφοι. Εκεί που ακούγονταν τα ροδάκια από τις βαλίτσες, τώρα στήνονται τρίποδα με κάμερες από τηλεοπτικά συνεργεία. Διάδρομοι άδειοι που αντιλαλούν σε κάθε βήμα τη θλίψη και τον πόνο. Γκισέ με ταμίες που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους κάτω από συνθήκες που δεν τις χωράει ο νους.
ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ
Ελάχιστοι οι πολίτες που βρέθηκαν χθες το μεσημέρι στον Σταθμό. Η κ. Ευαγγελία βρέθηκε εκεί για να πάρει πίσω τα χρήματα από το μετ’ επιστροφής εισιτήριο που είχε βγάλει: «Είχα έρθει και στην εφημερίδα και είχα παραπονεθεί για τις μεγάλες καθυστερήσεις στα δρομολόγια. Ενάμισι έτους ήταν το εγγονάκι μου και περίμεναν με τη μάνα του μέσα στο κρύο για τον προαστιακό για Θεσσαλονίκη. Περίμεναν-περίμεναν και ενημέρωση καμία. Τελικά άκουσαν από τα μεγάφωνα ότι θα έπρεπε να αλλάξουν γραμμή, με το παιδί αγκαλιά και με τη βαλίτσα στο άλλο χέρι έφτασαν κακήν κακώς εκεί που τους είπαν. Ε και; Περίμεναν κι εκεί άλλες τόσες ώρες. Αν για τα πιο απλά πράγματα δεν μπορούσαν να είναι συνεπείς, σκεφτείτε για τα πιο περίπλοκα», λέει κινούμενη προς την έξοδο. Εκεί περίμενε μια νέα γυναίκα, η Δέσποινα. Τη ρωτάμε αν συνήθιζε να ταξιδεύει με το τρένο. «Όχι, όχι! Δεν θα ταξίδευα ποτέ με το τρένο. Μια φορά χρειάστηκε να το κάνω, είδα την κατάσταση και δεν έκανα το λάθος ποτέ ξανά. Φαινόταν ότι το όλο θέμα ήταν «πάμε κι όπου βγει», αυτός ήταν ο κανόνας στο συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο. Πώς μπορείς να εμπιστευτείς τη ζωή σου σε κάτι τέτοιο».
ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
Κι από την άλλη μεριά, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ. Άνθρωποι που εκτός από τον πόνο τους, έχουν να αντιμετωπίσουν και τα δύσπιστα βλέμματα. Που έβλεπαν το κακό να έρχεται. Που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Διαμαρτύρονταν για την υποστελέχωση, την ελλιπή εκπαίδευση, τη μη χρήση των απαιτούμενων τεχνολογικών μέσων αν και ήταν αγορασμένα. Φωνή βωόντος εν τη ερήμω. «Δεν θέλω να μιλήσω, δεν μας επιτρέπουν κιόλας» λέει μια υπάλληλος. Από την «Ε» είμαστε, της λέμε, για να τη δούμε να μετριάζεται η άρνησή της. «Τι να σας πω, ρε παιδιά; Υποστελέχωση, άνθρωποι που δούλευαν δεκάωρα, με ελάχιστα ρεπό. Ο κόσμος μάς εμπιστεύονταν. Πιστεύω ότι θα την ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη, αλλά χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας». Για να τη διακόψει μια φωνή από μακριά, μια ερώτηση για την ακρίβεια: «Τα δικά μας τα κορίτσια τι έγιναν, έχουμε κανένα νέο;». «Μάλλον βρήκαν τη Μαρία, από τα ξανθά μαλλιά λένε ότι είναι αυτή...».
Θανάσης Αραμπατζής
