Του Δημήτρη Βάλλα
Πάνω από 5.000 Αλβανοί έχουν εγκαταλείψει τον νομό Λάρισας το τελευταίο χρονικό διάστημα καθώς η οικονομική κρίση χτύπησε και τους μετανάστες.
Όμως δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους που ήρθαν στην περιοχή για ένα μεροκάματο, αλλά και για πολλούς άλλους που αποφάσισαν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνίας, άνοιξαν επιχειρήσεις, αγόρασαν εξοπλισμό, επένδυσαν και πήραν δάνεια με αποτέλεσμα να χρωστούν και αυτοί σε τράπεζες και στην Εφορία, όπως και οι Έλληνες συνάδελφοί τους και μόλις τους ήρθαν οι... λογαριασμοί, πήραν τον δρόμο της επιστροφής, αφήνοντάς τους απλήρωτους...
Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα από Ινστιτούτο Στατιστικής (INSTAT) της Αλβανίας τα χρόνια της κρίσης το 70,8% των μεταναστών που επέστρεψαν στη χώρα ήταν από την Ελλάδα.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΛΥΣΗ
...Από τους πρώτους Αλβανούς μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα με καταγωγή από την Αυλώνα, είναι ο κ. Άγγελος Μήτση που συγχρόνως είναι πρόεδρος του Συλλόγου Αλλοδαπών νομού Λάρισας και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Μεταναστών.
Ο κ. Μήτση, μιλώντας στην «Ε», θα μας δώσει αριθμούς, αλλά και θα μας εξηγήσει γιατί οι συμπατριώτες του –και όχι μόνο- αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη δεύτερη πατρίδα τους, αναζητώντας μια ...τρίτη!
« Οι μετανάστες Αλβανοί που εργαζόταν στην Ελλάδα στην προ της κρίσης εποχή το 2009 και στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων έφθαναν περίπου στο 1.000.000. Στον νομό Λάρισας είχαμε περίπου 16.000 μετανάστες από την Αλβανία που συνήθως εργαζόταν στις οικοδομές και στα χωράφια. Από αυτούς έφυγε ένα ποσοστό περίπου 40%, δηλαδή σχεδόν 5.000 άνθρωποι.
Οι λόγοι είναι πολλοί, όμως ο βασικότερος είναι η οικονομική κρίση, που όλοι μας αντιλαμβανόμαστε εύκολα. Υπήρξαν όμως και πολλοί που θα μπορούσαν να παλέψουν την κρίση και το προσπάθησαν, όμως και αυτοί δεν άντεξαν, όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα κατασχετήρια από τις Τράπεζες και τα ραβασάκια από την Εφορία...
Βέβαια, αυτός ήταν ο ... λάθος τρόπος για το ελληνικό κράτος, γιατί όλοι αυτοί πριν την κρίση πλήρωναν. Τώρα βέβαια δεν είχαν να πληρώσουν και τι πιο εύκολο γι αυτούς να εγκαταλείψουν τη χώρα, έτσι χάθηκαν τα χρήματα για το κράτος που έπρεπε να βρει άλλο τρόπο για να τους κάνει να πληρώσουν ...
Αυτοί που έφυγαν επέστρεψαν αναγκαστικά στην πατρίδα τους την Αλβανία, όμως εκεί είναι ο πρώτος σταθμός. Τα πράγματα και εδώ είναι δύσκολα και ετοιμάζονται να ξαναμεταναστεύσουν, αναζητώντας μία τρίτη πατρίδα. Κυρίως, όσοι φεύγουν από την Ελλάδα, επιλέγουν χώρες της Βορείου Ευρώπης και κατευθύνονται προς Σουηδία, Νορβηγία, Β. Ιρλανδία, Ολλανδία, και αλλού, αρχίζοντας πάλι από το μηδέν...
Όσοι τώρα έμειναν στον νομό και στη Λάρισα είναι γιατί δεν μπορούν να φύγουν, καθώς έχουν υποχρεώσεις, όπως σπίτι δικό τους ή παιδιά που σπουδάζουν και το «παλεύουν».
ΟΙ... «ΤΖΩΡΤΖΗΔΕΣ»
Για όλα αυτά ιδιαιτέρα εντυπωσιακή και κατατοπιστική ήταν η συνέντευξη που είχε δώσει προ καιρού σε ιταλική εφημερίδα η Αλβανίδα ανθρωπολόγος και ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο της Μασσαλίας, Τζέρντα Νταλιπάτζ εξηγούσε ακριβώς τη μετέωρη σχέση των Αλβανών μεταναστών που επιστρέφουν:
«Πριν από 3-4 χρόνια εξαπλώθηκε ευρύτατα η χρήση του υποτιμητικού χαρακτηρισμού "Τζώρτζης" για τους μετανάστες που επέστρεφαν από την Ελλάδα, καθώς κάποιοι είχαν αλλάξει το όνομα τους με ένα ελληνικό. "Δες πόσο χάλια οδηγεί αυτός ο Τζώρτζης", ή "Δες πόσο μεγάλο σπίτι έχτισε αυτός ο Τζώρτζης".
Όμως υπάρχει μια αμφίθυμη αντίληψη για τους μετανάστες στην αλβανική κοινωνία. Από τη μια έχουμε τραγούδια που εξυμνούν τον ηρωισμό των μεταναστών που διέσχισαν τα σύνορα για να θρέψουν ένα κομμάτι ψωμί την οικογένεια τους κι από την άλλη τους υποτιμάμε και τους αποκλείουμε σαν ξένους.
Η μετάβαση από μια υποθετική επιστροφή στην πραγματική επιστροφή δεν είναι καθόλου εύκολη. Η επιστροφή στην Αλβανία γίνεται αντιληπτή ως μια υποχώρηση, μια προσωπική και οικογενειακή αποτυχία. Ωστόσο, πολλοί έχουν επιστρέψει, κυρίως όσοι ήταν μόνοι. Αντίθετα είναι πολύ δυσκολότερο για όσους έχουν μεταναστεύσει οικογενειακώς και ίσως έχουν αγοράσει ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα ανάμεσα στο 2005-2007 πολλοί αγόρασαν διαμερίσματα στην Ελλάδα, παίρνοντας δάνεια με διάρκεια 20-30 χρόνια. Γι' αυτούς η κρίση είναι ένα μεγάλο καθημερινό δράμα. Αλλά και η επιστροφή στην Αλβανία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, οικονομικά και κοινωνικά, ιδιαίτερα για τη δεύτερη γενιά που έχει πολλά προβλήματα με την αλβανική γλώσσα....»
Δύσκολη καιροί για προλετάριους που ναι μεν κάποτε δεν είχαν πατρίδα, αλλά τώρα αναζητούν ακόμα και μια τρίτη!
