Στην Αρχαία Ελλάδα, φυσικά υπήρχαν και δούλοι. Οι οποίοι απελευθερώνονταν ενίοτε, όπως φανερώνουν οι επιγραφές στο Β΄ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας. Αυτές, χρονολογούνται στα τέλη του 3ου ή και τις αρχές του 2ου αι. π.Χ. Αυτά και αρκετά άλλα ενδιαφέροντα και άγνωστα, στους περισσότερους, αναφέρονται στο πρώτο ενημερωτικό φυλλάδιο, για το Β΄ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας. Καινούριο κι αυτό, εντάσσεται στη «συλλογή» των αρχαιολογικών εκδόσεων, που αφορούν στα αρχαία του νομού.
Το τρίπτυχο φυλλάδιο, στην ελληνική και αγγλική, εκδόθηκε από την ΙΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Λάρισας. Το κείμενο, η επιμέλεια και η μετάφραση, είναι της αρχαιολόγου κ. Στέλλας Κατακούτα. Στο κείμενό του, αναφέρονται και τα εξής: «...Τα μάρμαρα που χρησιμοποιήθηκαν για τα εδώλια, τις κλίμακες και τους αναλημματικούς τοίχους των παρόδων, αποτελούν επαναχρησιμοποιημένο οικοδομικό υλικό κάποιου άγνωστου κτιρίου και σώζουν απελευθερωτικές επιγραφές δούλων, που χρονολογούνται στα τέλη του 3ου ή και τις αρχές του 2ου αι. π.Χ.
Κατά την αρχαιότητα εκτός από το θέατρο εικάζεται, από την εύρεση μιας ενεπίγραφης αναθηματικής στήλης, ότι εδώ υπήρχε και ιερό της Δήμητρας και Κόρης, στη θέση του οποίου στα βυζαντινά χρόνια φαίνεται ότι κτίστηκε ο ναός της Αγίας Σοφίας ή κατά άλλους της Αγίας Παρασκευής. Η θρησκευτικότητα του χώρου δεν χάθηκε ούτε κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, αφού στο βόρειο τμήμα του λόφου ανεγέρθηκε το τέμενος του Χασάν Μπέη (αρχές 16ου αι.), έξοχο δείγμα της θρησκευτικής μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής, που λόγω και της περίοπτης θέσης του αποτυπώθηκε σε αρκετές γκραβούρες και επιστολικά δελτάρια.
Το γκρέμισμα του τεμένους στα τέλη του 1906 ελευθέρωσε τον χώρο, όπου λίγα χρόνια πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε και λειτούργησε έως και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, ένα υπαίθριο καφενείο, από το οποίο πήρε και το όνομά του ο λόφος. Παράλληλα την έκταση του Αρχαίου Θεάτρου, ήδη από τις αρχές του 1900, καταλάμβαναν τα κτίρια της Εφορείας Υλικού Πολέμου, τα οποία και καταστράφηκαν με τους βομβαρδισμούς του 1940-41. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο λόφος ισοπεδώθηκε οριστικά και μοιράστηκε σε ιδιοκτησίες.
Το θέατρο εντοπίστηκε το 1978 και ανασκάφηκε συστηματικά τα έτη 1985-1986 από την ΙΕ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, οπότε και αποκαλύφθηκαν η σκηνή, η ορχήστρα, το κοίλο, η δεξιά και τμήμα της αριστερής παρόδου του. Η τριμερής σκηνή του είναι κτισμένη, κυρίως από μικρές αργές πέτρες και λάσπη ενώ η ανωδομή της ήταν πλίνθινη και η στέγη της ξύλινη με κεραμίδια. Κάθε δωμάτιο έχει είσοδο προς την ορχήστρα. Ένας μακρύς τοίχος, που αποκαλύφθηκε πίσω από τη σκηνή ερμηνεύτηκε ως περίβολος. Αντίθετα, η λειτουργία των υπόλοιπων τοίχων, που βρέθηκαν εκατέρωθεν της, δεν έχει ακόμη διευκρινισθεί.
Η ορχήστρα έχει διάμετρο 29.70μ. Στο δυτικό τμήμα της ήλθε στο φως βαθμιδωτό βάθρο, που πιθανόν ανήκει στη θυμέλη του θεάτρου, ενώ ένας κυβόλιθος στα νότιά του αποδόθηκε σε βάση αγάλματος. Το κοίλο χωρίζεται με δεκατέσσερις κλίμακες σε δεκατρείς κερκίδες, καθεμιά από τις οποίες έχει δύο σειρές εδωλίων από γκριζόλευκο μάρμαρο, προερχόμενο πιθανόν από τα λατομεία των Γόννων. Η μαρμάρωση του κοίλου όπως και των παρόδων, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ για οικονομικούς μάλλον λόγους. Έτσι στο υπόλοιπο τμήμα του κοίλου θα πρέπει να τοποθετούνταν ξύλινα καθίσματα, τα γνωστά ίκρια.
Τα μάρμαρα που χρησιμοποιήθηκαν για τα εδώλια, τις κλίμακες και τους αναλημματικούς τοίχους των παρόδων αποτελούν επαναχρησιμοποιημένο οικοδομικό υλικό κάποιου άγνωστου κτηρίου και σώζουν απελευθερωτικές επιγραφές δούλων, που χρονολογούνται στα τέλη του 3ου ή και τις αρχές του 2ου αι. π.Χ. Αν και στη σκιά του α' Αρχαίου Θεάτρου της Λάρισας, το β' ή «μικρό» θέατρο αποτελεί πάντα έναν ιδανικό χώρο της πόλης μας για το ανέβασμα ποιοτικών καλλιτεχνικών δρώμενων».
Ε. Ρ.
