Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Βασ. Ντάμπλης
Από τα χαράματα ο Μανώλης ασχολείται με σωλήνες και προσπαθεί να διορθώσει διαρροές με σκαψίματα. Σαν πάει απόγευμα όμως πιάνει το μπάσο του και παίζει με πάθος Bossa Nova, Κούινσι Τζόουνς.
Ο Κώστας και ο Διαμαντής είναι αδέρφια. Ο ένας ανεβάζει τα πλακάκια όροφο τον όροφο και ο άλλος φτιάχνει τον αρμό. Ταλαιπωρούνται στα γόνατα και στη μέση. Γυρνάνε στο σπίτι αργά το μεσημέρι και αφού δούνε λίγο την οικογένεια παίρνουν τα πνευστά τους και φεύγουν.
Δεν έχουν σπουδάσει μουσική, αλλά έχουν μουσική παιδεία. Δεν ζούνε από τις νότες αλλά αναπνέουν γι’ αυτές. Κάποια μέλη της Φιλαρμονικής του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, αποδεικνύουν πως οι τέχνες βρίσκονται παντού. Μερικές τις λένε καλές άλλες τις αποκαλούν απλές. «Εμείς πάντως θεωρούμε πως είμαστε καλλιτέχνες παντού. Το πρωί στα πλακάκια και το βράδυ στη Φιλαρμονική. Το ίδιο τα αγαπάμε και τα δύο» μας λένε τα αδέρφια Γαλλιού και μπαίνουμε αμέσως στο θέμα. Μαθαίνουμε πως είναι 33 ετών και περίπου 20 χρόνια είναι στην μπάντα όπως και στη δουλειά τους. Πήραν το μουσικό ερέθισμα από τη μητέρα τους που τραγουδούσε και αυτή ήταν που τους έστειλε στο Ωδείο.
«Κάνεις κάτι το διαφορετικό όταν είσαι στη Φιλαρμονική. Χαλαρώνει το κεφάλι σου. Ξεχνάς πως σε πήρε τηλέφωνο ο μηχανικός και ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος για μια βλάβη» μας λέει ο Διαμαντής και ζητάμε από τον Κώστα να μας πει αν έχουν ραδιοφωνάκι στη δουλειά για μουσική. «Φυσικά, χωρίς μουσική δεν ζει ο άνθρωπος. Πόσο μάλιστα εμείς. Όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στο σπίτι υπάρχει πάντα μουσική. Κλασική, δημοτικά, λαϊκά».
Για το αν συζητούν στη δουλειά με άλλους για μουσική: «Δεν ξέρουν πολλοί από μουσική. Δεν μπορείς να συζητήσεις για έναν συνθέτη για παράδειγμα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην οικοδομή αλλά γενικά».
Ο Μανώλης Γεωργίου συνδυάζει τις εξωτερικές εργασίες της ΔΕΥΑΛ με τη Φιλαρμονική τα τελευταία 20 χρόνια. «Σκάβουμε στο χαντάκι από τα χαράματα αλλά τα απογεύματα είμαστε πάντα εδώ. Οι συνάδελφοι στη δουλειά λένε πως ζηλεύουν αυτό που κάνω αλλά για μένα είναι κάτι που έχω συνηθίσει πλέον. Άλλωστε είναι τρόπος ζωής πλέον και αποτελεί μεγάλη ηθική ικανοποίηση για μένα».
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΝΤΕΛΑΣ: «ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ. ΠΟΣΟΤΙΚΑ ΟΧΙ...»
Για τον Μιχάλη Μαντέλα δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ο Λαρισαίος ανωτάτου επιπέδου χομπίστας μουσικός που παίζει όλα τα όργανα και μπορεί να πιάσει τον σφυγμό της Φιλαρμονικής. Άλλωστε στη δική του οικογένεια μαζί με σπουδές μαθαίνουν και μουσική εδώ και πέντε ολόκληρες γενιές. Από το μακρινό 1832 και τη Λειψία της Γερμανίας στο 2014 και στη Λάρισα. Είναι στη Φιλαρμονική από 7 χρονών παιδί. Πρώτα στην Ελασσόνα και μετά στη Λάρισα στα 15 του. Του ζητήσαμε να κάνει έναν απολογισμό για τη Λάρισα «Ποιοτικά είμαστε καλά. Ποσοτικά δεν είμαστε. Η Λάρισα έπρεπε να έχει μια μπάντα με 3ψήφιο αριθμό και όχι κάτω από 50 άτομα. Ο βασικότερος λόγος είναι η αβελτηρία των δημοτικών αρχών που δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν σωστό εργασιακό καθεστώς το οποίο θα αποτελούσε κίνητρο για την εισροή νέου αίματος αφενός και αφετέρου αποζημίωση για το γεγονός πως αφιερώνουν χρόνο. Έχουμε 64 εμφανίσεις κάθε χρόνο. Οι περισσότερες απ’ αυτές είναι στις αργίες, γιορτές και Σαββατοκύριακα», λέει και εξηγεί ποιος είναι ο μεγάλος στόχος τους. «Θέλουμε να φτιάξουμε μια μπάντα αντάξια του πληθυσμού της πόλης. Να έχει αναλογία νέων και παλιών. Θέλουμε να υπάρξει η εποχή να μας αντικαταστήσουν επάξια και ακόμα καλύτερα. Δυστυχώς είμαστε σε κρίσιμο μεταίχμιο για τη μετάβαση. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε σε σχολεία για να δώσουμε κίνητρο. Χάνουμε κόσμο από τα έγχορδα που παίζονται στις λαϊκές ορχήστρες και προσφέρουν εύκολο μεροκάματο. Τα χάλκινα της ορχήστρας εδώ παίζουν σε σοβαρό μουσικό σύνολο».
Τον ρωτήσαμε αν η Φιλαρμονική αποτελεί τη γέφυρα της μουσικής με τον κόσμο που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο για να μας πει: «Είναι η γέφυρα και γι’ αυτό φροντίζει ο μαέστρος που είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής και δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Μηνά. Η Φιλαρμονική δεν παίζει μόνο σύνθετα κομμάτια. Δίνει εύληπτη μουσική από τον ελληνικό και παγκόσμιο κινηματογράφο. Χρησιμοποιεί συνθέτες με αναγνωρίσιμα κομμάτια ακόμα και από την τηλεόραση, που βοηθάει τον κόσμο να αγαπάει τη μουσική και το σύνολο τούς την προσφέρει».
