Για τα παιδιά της Σιωπής και της Μνήμης...

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΦΗΣ ΚΙΛΛΑΧΙΔΟΥ «ΤΙΝΟΣ ΠΑΙΔΙ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;»

Βιβλίο «για τα παιδιά της Σιωπής και της Μνήμης» χαρακτήρισε το βιβλίο της Ελφης Κιλλαχίδου «Τίνος παιδί είσαι εσύ;» (εκδόσεις «Σμίλη») ο συγγραφέας Θωμάς Ψύρρας κατά τη χθεσινή παρουσίαση που έγινε στον Νικόδημο. Στην εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Σμίλη και το βιβλιοπωλείο Καλτσάς η συγγραφέας αφού σημείωσε ότι έζησε τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου στη Λάρισα, αναφέρθηκε στο βιβλίο της αδρομερώς εισάγοντας τους παρευρεθέντες στον κόσμο του «Τίνος παιδί είσαι εσύ;».

Με τη σειρά του ο Θωμάς Ψύρρας σημείωσε ότι το βιβλίο της Έλφης Κιλλαχίδου «Τίνος παιδί είσαι εσύ;» συνθέτει δύο διαφορετικά στοιχεία: τη γραπτή μαρτυρία του Ιγνάτιου Ταλλισμαχίδη και τη σχολιασμένη ανάλυση της γραπτής του κατάθεσης από την εγγονή του Άννα. Συνεπώς πρόκειται για δύο επί της ουσίας βιβλία που συντίθενται σε ένα.
Ο παππούς της Άννας, ο Ιγνάτιος, από το χωριό Σιντισκόμ στον Ανατολικό Πόντο, περιγράφει στα γραπτά του τις διώξεις και τις διαδοχικές προσφυγιές των Ποντίων από 1878 έως το 1920. Ο παππούς Ιγνάτιος ξετυλίγει τα γεγονότα της ζωής του και κληροδοτεί τα γραπτά του στην εγγονή για να δώσει «την ευκαιρία σ’ αυτούς που επιθυμούν να γνωρίσουν κάτι απ’ τη ζωή μου», λέγοντάς της «παρ’ το! και θα βρεις εσύ τι θα το κάνεις».
Κι από αυτό το σημείο αρχίζει η περιπέτεια της πρόσληψης του απομνημονεύματος από την εγγονή του Άννα.
Η Άννα, μια πολιτικοποιημένη γυναίκα, όπως οι περισσότεροι νέοι της μεταπολιτευτικής εποχής, κουβαλώντας τις «αξίες» της αριστεροσύνης, του φεμινισμού και επιπλέον, ως ψυχολόγος, επηρεασμένη από το φροϋδικό δόγμα, αδυνατεί να αντιμετωπίσει το κείμενο. Ο πόθος για τη χαμένη πατρίδα της μοιάζει μεγαλοϊδεατισμός και σοβινισμός. Οι συχνές αναφορές του παππού στο «έθνος» της μυρίζουν εθνικισμό και οι αναφορές στην «πατρίδα και μητέρα Ελλάδα», το θέμα της εκκλησίας και της θρησκείας και οι αναφορές του παππού στο «ομόθρησκο ρωσικό κράτος» της φαίνονται ως πεπαλαιωμένη εθνικοφροσύνη. Η Άννα, αρχικά, αφήνει στην άκρη τα γραπτά του παππού. Της φαίνονται «λίγο σαν βιβλίο ιστορίας, και λίγο σαν σχολική έκθεση». Έως ότου μια απρόβλεπτη συζήτηση της Άννας με μια Εβραία γενική γιατρό, ξεριζωμένη κι αυτή, τον Αύγουστο του 2015, λειτουργεί πάνω της προτρεπτικά: «Πρέπει να γράψετε για όλα αυτά» της λέει. Η επιθυμία της γραφής με βάση τις γραφές του παππού της (γραφή πάνω στη γραφή) αποτελεί πρόκληση για την Άννα.
Επιχειρεί μια νέα ανάγνωση που μετατρέπεται σε άσκηση αυτογνωσίας και σε πορεία εμβάθυνσης για την ίδια της την ύπαρξη. Στο ερώτημα του τίτλου: «Τίνος παιδί είσαι εσύ;», η απάντηση είναι ότι «Όλοι είμαστε παιδιά της Σιωπής και της Μνήμης».