Ορκωτού Εφετείου Λάρισας, σύμφωνα με την οποία ένας 44χρονος που είχε παραπεμφθεί κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία από πρόθεση, κρίθηκε πανηγυρικά αθώος.
Η απόφαση του ΜΟΕ Λάρισας κρίθηκε ανατρεπτική, με δεδομένο ότι πρωτόδικα, στις 3 Ιουνίου 2021, ο κατηγορούμενος είχε παμψηφεί κριθεί ένοχος από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Καρδίτσας, επιβάλλοντας τότε ποινή κάθειρξης 11 ετών. Ενώ στον δεύτερο βαθμό, το ΜΟΕ Λάρισας με ψήφους 6 - 1 (μειοψήφησε μία εφέτης) τον έκρινε αθώο και έπειτα από τόσους μήνες φυλάκισης, ο 44χρονος αφέθηκε ελεύθερος.
Η δικαστική εξέλιξη αποδίδει πρόσθετο ενδιαφέρον στην υπόθεση, καθώς, μετά και την αθωωτική απόφαση, στην πραγματικότητα δεν έχει βρεθεί ακόμη ο δράστης μιας βίαιης δολοφονίας που έγινε στο Δίμηνι Βόλου, στις 28 Απριλίου 2002, με θύμα μια 71χρονη. Μια μοναχική γυναίκα που, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «αρεσκόταν να διαδίδει ότι διέθετε αποταμιεύσεις και ότι λάμβανε μεγάλη σύνταξη».
Μετά από μια πρόχειρη έρευνα της Αστυνομία Βόλου, η υπόθεση έκλεισε το 2004, αλλά 18 χρόνια μετά τη δολοφονία, το 2020, η Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών της ΕΛ.ΑΣ. ταυτοποίησε ένα «ορφανό» αποτύπωμα που βρέθηκε στην εσωτερική επιφάνεια πόρτας υπνοδωματίου στο σπίτι της άτυχης γυναίκας. Παλαμικό αποτύπωμα, που, όπως αποδείχθηκε, ανήκε στον 44χρονο και ταυτοποιήθηκε τόσα χρόνια αργότερα όταν ο, μέχρι πρότινος κατηγορούμενος, κατέφυγε στις Αρχές με αφορμή έγγραφά του για την άδεια παραμονής του στην Ελλάδα.
Το αποτύπωμα τον «ενοχοποίησε» και έτσι η υπόθεση ανασύρθηκε από το αρχείο για να συλληφθεί τελικά ο 44χρονος. Ο οποίος αρχικά αρνήθηκε κάθε του συμμετοχή, λέγοντας πως εκείνη την περίοδο απουσίαζε στη χώρα του την Αλβανία, καθώς παντρευόταν, αλλά όταν ταυτοποιήθηκε το DNA στο σπίτι του εγκλήματος σε μια μονωτική ταινία, τότε απέδωσε το έγκλημα σε ομοεθνή του που τον παρακίνησε να πάνε μαζί στο σπίτι τού θύματος, με σκοπό ο ομοεθνής του να κλέψει χρήματα.
Ο έτερος ομοεθνής ωστόσο που εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ «φορούσε γάντια», ελλείψει στοιχείων ενοχής, απαλλάχθηκε οριστικά με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου. Έτσι, μετά και την προχθεσινή απαλλακτική απόφαση του ΜΟΕ Λάρισας, το έγκλημα σε βάρος της 71χρονης παραμένει ανεξιχνίαστο. Το ΜΟΕ δέχθηκε κατά πώς φαίνεται τον βασικό ισχυρισμό του 44χρονου ότι βρέθηκε στο σπίτι της 71χρονης, έχοντας παρασυρθεί από τον ομοεθνή του που θα πήγαινε για να κλέψει χρήματα. Όπως επίσης φαίνεται να δέχθηκε ότι το αποτύπωμα «δεν ήταν αιματηρό», αποτύπωμα που βρέθηκε όταν ο 44χρονος «έπιασε την πόρτα για να φύγει» άρα «προτού γίνει ο φόνος».
Η υπεράσπιση του 44χρονου, μετά και την απαλλακτική απόφαση, διευκρίνισε πως το Δικαστήριο δεν έκρινε ποιος σκότωσε την 71χρονη, αλλά ότι ο κατηγορούμενος «δεν ήταν τελικά αυτός που διέπραξε το έγκλημα».ΒΙΑΙΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο άγνωστος ακόμη και σήμερα δράστης, αφού εισήλθε στην οικία της 71χρονης «παραβιάζοντας την ξύλινη εξώπορτα αυτής με αιχμηρό αντικείμενο και αποκολλώντας τους μεντεσέδες, επιτέθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα εναντίον της και τη σκότωσε προξενώντας σ’ αυτήν κάταγμα υοειδούς οστού, πολλαπλές κακώσεις κεφαλής, τραχήλου και θώρακος διά θλώντος οργάνου και δια τέμνοντος και νύσσονος οργάνου». Η δολοφονία έγινε στις 28 Απριλίου 2002 και η 71χρονη βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της δύο ημέρες μετά, στις 30 Απριλίου.ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Η πρώτη έρευνα αστυνομικών του Βόλου στον τόπο του εγκλήματος χαρακτηρίζεται πρόχειρη και το 2004 η υπόθεση τίθεται στο αρχείο. Στις 5-6-2020 η Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών της ΕΛ.ΑΣ., ταυτοποιεί ένα τμήμα παλαμικού αποτυπώματος που βρέθηκε την 1-5-2002 στην εσωτερική επιφάνεια πόρτας υπνοδωματίου ισογείου της οικίας της 71χρονης με αποτύπωμα της δεξιάς παλάμης του 44χρονου.
Έτσι στις 17-6-2020 ανασύρεται η δικογραφία από το αρχείο αγνώστων δραστών και στις 2-7-2020 εκδίδεται ένταλμα σύλληψης και συλλαμβάνεται ο 44χρονος. Στις 6-7-2020 ο κατηγορούμενος απολογούμενος αρνήθηκε οποιαδήποτε παρουσία του στον χώρο του εγκλήματος κατά την ημέρα του θανάτου της άτυχης γυναίκας, ισχυριζόμενος ότι από τις αρχές του Φεβρουαρίου 2002 έως και τις αρχές Ιουνίου 2002 βρισκόταν στην Αλβανία για την ετοιμασία του γάμου του με τη σύζυγό του, καθώς και ότι επέστεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2002. Μάλιστα απέδωσε την ύπαρξη του αποτυπώματός του στην εσωτερική πόρτα της οικίας της θανούσας «στην πιθανότητα παρουσίας του εκεί προκειμένου να εκτελέσει οικοδομικές εργασίες. Προσκόμισε δε στον ανακριτή Βόλου αντίγραφα της ληξιαρχικής πράξης του γάμου του, ο οποίος φέρεται ότι τελέσθηκε στην Αλβανία στις 13-2-2002.
Στις 11-7-2020 από την έκθεση εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης της Υποδιεύθυνσης Βιολογικών και Βιοχημικών Εξετάσεων και Αναλύσεων της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της ΕΛΑΣ προέκυψε ότι «ο απλότυπος Y-STR του κατηγορουμένου ταυτίζεται με τον απλότυπο που προσδιορίσθηκε στην ανάλυση DNA του δείγματος 2Α, τεμαχίου μονωτικής ταινίας, που βρέθηκε κολλημένη σε μαντήλι στον τόπο του εγκλήματος».
Στις 28-7-2020 και αφού επιβεβαιώθηκε εργαστηριακά η παρουσία του 44χρονου στον χώρο του εγκλήματος, τότε ισχυρίστηκε ότι στην υπόθεση ενεπλάκη με παρότρυνση του συμπατριώτη του. Ο οποίος απαλλάχθηκε οριστικά κάθε κατηγορίας με βούλευμα (6/2021) του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου, ελλείψει στοιχείων. Στις 3 Ιουνίου 2021 από το ΜΟΔ Καρδίτσας ο 44χρονος καταδικάστηκε ομόφωνα σε κάθειρξη 11 ετών (χωρίς αναστέλλουσα δύναμη) και φυλακίζεται.ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Το 2002 που έγινε το έγκλημα ο 44χρονος (σ.σ. 23χρονος τότε) κατηγορούμενος εργαζόταν ως βοσκός στην περιοχή. Όπως πρωτόδικα, έτσι και προχθές ο 44χρονος αρνήθηκε την κατηγορία δηλώνοντας πως παρασύρθηκε από ομοεθνή του και τον ακολούθησε για να κλέψει (σ.σ. ο ομοεθνής) την 71χρονη αναζητώντας χρήματα. Διαπιστώθηκε τελικά ότι η ηλικιωμένη βρισκόταν στο σπίτι και δεν απουσίαζε.
«Του είπα νευριασμένα «υπάρχει άνθρωπος εδώ, πάμε να φύγουμε» και τον άρπαξα» είπε για τον ομοεθνή του, προσθέτοντας πως «αυτός είπε «εγώ ήρθα για λεφτά». Όταν πήγα μέσα είδα τη γιαγιά να είναι μισοσηκωμένη, αυτός την έσπρωξε και έκατσε πάνω της με τα οπίσθιά του. Τα χέρια του τα είχε στον ώμο της, προς τον λαιμό κοντά και τη ρωτούσε «πού είναι τα λεφτά».
Του είπα για μία ακόμα φορά «πάμε να φύγουμε, δεν κάνουμε ζημιά». Εγώ πήγα να φύγω και η πόρτα ήταν μισόκλειστη και από κει έφυγα. Πηγαίνοντας προς την πόρτα, αυτή φαινόταν λίγο, έσπασα την πόρτα και έφυγα. Από τον θυμό μου την έσπασα την πόρτα, γιατί την έπιασε από τον λαιμό. Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα και έφυγα».
«Εγώ δεν την άγγιξα τη γιαγιά, δεν μπορούσα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν πείραξα ποτέ κανέναν. Έφυγα με τα πόδια και έφτασα στο μαντρί και δεν τον ξαναείδα. Τον βρήκα τυχαία μετά από ενάμιση μήνα στη Νομαρχία που πήγα για την άδεια και τον ρώτησα τι έγινε και μου απάντησε «δεν σε αφορά». Το 2020 έμαθα γιατί κατηγορούμαι. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα «τι έκανες;». Μου απάντησε «με παίρνεις από κει που παρακολουθούν τα τηλέφωνα;» και μου το έκλεισε».
Νωρίτερα και στο πλαίσιο της ακροαματικής διαδικασίας, αρκετοί μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεσαν υπέρ του 44χρονου, ο οποίος όταν ήρθε στη Ελλάδα εργάστηκε ως βοσκός και με την προσωπική του εργασία έφθασε πλέον σήμερα να εργάζεται ως εργολάβος οικοδομών.
Ο Εισαγγελέας της έδρας στην αγόρευσή του πρότεινε την ενοχή του κατηγορουμένου, όπως πρωτόδικα, με το ΜΟΕ Λάρισας να τον κρίνει τελικά αθώο με συντριπτική πλειοψηφία (6-1) με συγγενείς και φίλους του 44χρονου να υποδέχονται με αισθήματα χαράς την απόφαση. Η αδελφή μάλιστα του 44χρονου, λιποθύμησε από τη συγκίνησή της.
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
