Πέρυσι ένας συνδυασμός κορονοϊού και σεισμού απέτρεψε κάθε εκδήλωση. Φέτος όμως, παρά τους όποιους μικρούς φόβους λόγω κορονοϊού, η πόλη θύμισε κάτι από τις παλιές καλές Τσικνοπέμπτες. Ειδικά στους πεζόδρομους της Λάρισας, από το απόγευμα και μετά.
Βέβαια ένα από τα θέματα που απασχολούσε τις παρέες, ειδικά τις μεσημεριανές ώρες, ήταν αυτό του πολέμου που ξεκίνησε στην Ουκρανία. Ακόμα και οι ψήστες, ενώ είχαν τον νου τους στα ψητά, κάθε τόσο έριχναν και μια ματιά στα κινητά τους παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο μέτωπο. «Τι γίνεται στο Κίεβο, τι λέει η Μόσχα, πώς απαντούν οι ΗΠΑ, πώς σχολιάζει η Ε.Ε., δείτε βίντεο από τον βομβαρδισμό και πώς φεύγουν οι Ουκρανοί από τη χώρα τους», λίγοι από τους τίτλους που τους κρατούσαν για μερικά δευτερόλεπτα. Ίσα για το κλικ.
«Τα έχουμε ζήσει όλα τα τελευταία χρόνια. Με την πανδημία άλλαξε εντελώς η ζωή μας και είναι κάτι μικρές γιορτές όπως κι αυτή στις οποίες περιμένεις να ξεχαστείς όπως και πρόσφατα» εξηγεί ο Φώτης που έχει μαζέψει την παρέα του μπροστά από το κατάστημά του.
«Είναι κι αυτός ο πόλεμος που σε κάνει να μουδιάζεις στο άκουσμά του. Όλοι περιμέναμε πως θα μέναμε μόνο στις απειλές και από τις δύο πλευρές, όμως δυστυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν άσχημα» προσθέτει ένας από την παρέα και συμφωνούν και οι υπόλοιποι.
Λίγο το κρασί, λίγο ο καπνός όμως και το κέφι φούντωσε σε μια άλλη «γειτονική» φωτιά. Τo volume τσιμπήθηκε και ο χορός ξεκίνησε. Κάποιοι περαστικοί κοιτάζουν με μια διστακτικότητα.
Ποιος ξέρεις ίσως του χρόνου το τσικνίσουμε πιο καλά. Έστω κι έτσι όμως, φέτος οι Λαρισαίοι τα κατάφεραν. Αλλά έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως το φυσικό αέριο θα πάρει «φωτιά» και οι φουσκωμένοι λογαριασμοί δεν αργούν να φτάσουν στο σπίτι. Ρημαδοπόλεμος. Να μην ξανάρθει.
Κ. ΓΚΙΑΣΤΑΣ