Ο Χρήστος Νταναβάρας μαθητής της 1ης τάξης του 5ου Γυμνασίου Λάρισας εκτός από το νεαρότερο μέλος της Αερολέσχης Λάρισας είναι και ο μικρότερος χειριστής με τόσο μεγάλη εμπειρία στην Ελλάδα, αφού εδώ και πολλά χρόνια κάνει το χόμπι του πράξη ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο...
Μυείται στην ιδέα της πτήσης τηλεκατευθυνόμενων αεροπλάνων από νηπιακή ηλικία και σ’ αυτό έπαιξε ρόλο το οικογενειακό του περιβάλλον. Όταν ασχολείται μ’ αυτό ο πατέρας σου, ο αδελφός σου, ο νονός σου τότε φαντάζει σχεδόν νομοτελειακό να μην μπορεί να «ξεφύγεις». Ως δώρα ζητάει μόνο τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα και ελικόπτερα εσωτερικής χρήσης και μόλις στα 6 του χρόνια βρίσκεται στο μοντελοδρόμιο της Τερψιθέας δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του. Με το που απέκτησε και μια μικρή εξοικείωση αρχίζει να ζητά να πάρει μέρος στους αγώνες.
Δυστυχώς για εκείνον όμως μια διάταξη που υπήρχε σε κανονισμό δεν του επιτρέπει να διαγωνιστεί επίσημα πριν την συμπλήρωση των 10 ετών. Εκείνος όμως βρίσκει τον τρόπο και σε ηλικία μόλις 8μισι ετών κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Βρίσκεται με τους δικούς του ανθρώπους στη Βουλγαρία όπου «με πρωτοβουλία του προέδρου των αερομοντελιστών στη γειτονική χώρα, Sotir Lazarkov μου δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστώ» σημειώνει στην «Ε» με χαρά ο Χρήστος.
Από τότε μέχρι σήμερα παίρνει μέρος (κι αφού ξεπεράστηκε το ζήτημα με την ηλικία στη χώρα μας) σε όλες τις διοργανώσεις F5J ανεμοπτέρων που γίνονται στην Ελλάδα αλλά δεν περιορίζεται στη χώρα του. Φτάνει σε Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβακία, Τσεχία και παντού με αξιοπρόσεκτη παρουσία. Αρχίζει και ανεβαίνει στο βάθρο τόσο ως junior όσο και γενικής κατάταξης, δηλαδή ανεξάρτητα ηλικιακών κατηγοριών. Εκπροσωπεί την Ελλάδα επάξια σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά η ατυχία εκείνη τη φορά του χτυπάει την πόρτα. Μια μηχανική βλάβη δεν του επιτρέπει να πάει όσο ψηλά θέλει και να λάβει μια θέση στο βάθρο των νικητών. Κι εκεί που ήταν σε πολύ κατάσταση ήρθε η πανδημία και τα περιόρισε όλα σε μεγάλο βαθμό.
«Πρώτη μου προτεραιότητα είναι τα μαθήματα» ξεκαθαρίζει ενώπιον όλων αλλά ακόμα κι αν είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις του σχολείου του, λέει πως δεν έχει τη δυνατότητα να βρεθεί όποτε θέλει στο μοντελοδρόμιο καθώς «το να κουβαλήσεις τον εξοπλισμό ανεμοπτέρων χρειάζεται αυτοκίνητο και πρέπει κάποιος να με μεταφέρει».
Παρά τις τεχνικές δυσκολίες ωστόσο και όσο το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες, με δεδομένο πως τις βροχερές μέρες είναι εμπόδιο, προσπαθεί να προπονείται μια με δυο φορές την εβδομάδα. «Συνήθως πηγαίνω στο μοντελοδρόμιο καθημερινές όπου δεν υπάρχει πολύς κόσμος και έτσι μπορώ απερίσπαστος να ακολουθήσω το πρόγραμμά μου».
Έχοντας μεγάλη εμπειρία από μοντελοδρόμια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό σημειώνει πως το μοντελοδρόμιο Τερψιθέας είναι το ιδανικότερο μέρος προπόνησης καθώς καταφέρνει και συνδυάζει διαφορετικών τύπων ανάγλυφα εδάφους, κάτι το οποίο κάνει την προπόνησή του πραγματικά διδακτική, καθώς «αυτό είναι το ζητούμενο όταν προπονείσαι στη F5J κατηγορία, μιας και η κάθε πτήση διαφέρει από την προηγούμενη».
Το ευχάριστο για τον λιλιπούτειο αυτόν αεραθλητή είναι το γεγονός πως προπονείται μαζί με τον πατέρα του, Παντελή, όσο και με τον αδερφό του, Νίκο ενώ τον υποστηρίζει και ο νονός του Γιώργος Βασδαβάνος. Έτσι λοιπόν όλα γίνονται σε συνθήκες αγώνα και η προπόνηση γίνεται καλύτερη και αποδοτικότερη. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι πως τρία μέλη της ίδιας οικογένειας περνούν τόσο ποιοτικό χρόνο μαζί.
Εν κατακλείδι ο Χρήστος ζητάει ευγενικά να γράφονται στην εφημερίδα περισσότερα για τον αερομοντελισμό γιατί «πρέπει να μάθει ο κόσμος αυτήν την υπέροχη ενασχόληση ώστε να βρεθούν περισσότερα παιδιά στο μοντελοδρόμιο της Αερολέσχης Λάρισας, να δοκιμάσουν τον αερομοντελισμό και την τηλεκατευθυνόμενη πτήση, με τα μέσα που διαθέτει η λέσχη».
Ο 13χρονος Λαρισαίος ζητάει κάτι απλό. Τα νέα παιδιά να... ανοίξουν τα φτερά τους, τη στιγμή που τους δίνεται η ευκαιρία να το κάνουν.
