Σε μια «Τρύπα» στο κέντρο της Λάρισας, από το 1980 οι ψαγμένοι μουσικόφιλοι της πόλης μπαινοβγαίνουν και εφοδιάζονται με βινύλια, κασέτες, ραφτά, σημαίες και κονκάρδες. Όλα από τα αγαπημένα συγκροτήματά τους.
Ο Χρήστος Πετρόπουλος μάς υποδέχεται στο μαγαζί του στην οδό Κοραή, καθώς τακτοποιεί δίσκους. Το κάνει άλλωστε από μικρό παιδί. Άκουγε τον πατέρα του να βάζει ραδιόφωνο όλη μέρα στο σπίτι. Και να ήθελε να το αποφύγει δεν μπορούσε, αφού υπήρχαν ηχεία σε κάθε δωμάτιο. Αναπόφευκτη η σχέση του με τον ήχο.
Μεγαλώνοντας ακολούθησε τον δρόμο του αθλητισμού και συγκεκριμένα του ποδοσφαίρου. Έπαιζε από μικρό παιδί στην ΑΕΛ και έφτασε μέχρι και την πόρτα της ανδρικής ομάδας.
«Ξεκίνησα να δουλεύω και στο μαγαζί του ποδοσφαιριστή της ΑΕΛ, Ρίζου Λέλλη, που το είχε στην Κούμα».
Ό,τι λεφτά έπαιρνε, τα έβαζε στους δίσκους. Στη μεγάλη του αγάπη. Μοιραία το 1980 οδηγήθηκε στο άνοιγμα του πρώτου καταστήματος
«Βρισκόταν επί της Λάμπρου Κατσώνη, απέναντι από τον Διόνυσο και δίπλα στα αγγλικά του Νικολόπουλου. Τότε υπήρχαν πολλά καταστήματα με δίσκους και κασέτες στην πόλη», όμως εκείνος δεν επέλεξε τον δρόμο των τότε εμπορικών επιτυχιών. Είχε μια έφεση σε ιδιαίτερα στυλ μουσικής. Πιο επιλεκτικά.
«Αυτό έφερνε στο κατάστημα νέο κόσμο. Μαθητές και ψαγμένοι μουσικόφιλοι περνούσαν από εκεί» και ήταν τόσο μικρό το κατάστημα που αντί για το επίσημο όνομά του, που ήταν «Δισκάδικο 31», όλοι το έλεγαν «Τρύπα» κι έτσι έμεινε.
«Δούλευα παράλληλα και ως DJ και είχα μεγάλη αγωνία να γεμίσω το μαγαζί μου με ξεχωριστή μουσική» θυμάται. Έτσι φούλαρε κάθε γωνία του με βινύλιο και κασέτες. Τόσο που τελικά δεν χωρούσε και αναγκάστηκε να μετακομίσει στην οδό Κοραή 4 και σε λίγο μεγαλύτερο χώρο. Το όνομα άλλαξε σε «Δισκάδικο 4», όμως το παρατσούκλι παρέμεινε...
«Τα παλιά χρόνια γράφαμε συνεχώς κασέτες. Ερχόταν ο κόσμος με μια λίστα στο χέρι και ζητούσε την κασέτα του. Όταν άνοιξα εγώ το βινύλιο στοίχιζε περίπου 160 δραχμές. Κάποια στιγμή ήρθε η Warner η εταιρεία που είχε προσεγμένες δουλειές και στο βινύλιο και στο εξώφυλλο κι έτσι έφτασε στις 220 δραχμές. Ένας δίσκος ερχόταν στην Ελλάδα έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του. Μόνο αυτοί που ψαχνόταν περισσότερο τούς έφερναν εισαγωγή. Η εταιρεία αυτή άρχισε να τα φέρνει πιο γρήγορα και πιο προσεγμένα. Δικαιολογημένα λοιπόν ήταν πιο ακριβή».
Τα χρόνια όμως πέρασαν και άλλαξαν οι συνήθειες του κόσμου. Τα πικ-απ και τα κασετόφωνα έγιναν cd player και αργότερα mp3.
«Στην Τρύπα πλέον έρχονται οι άνθρωποι που έμπαιναν και τότε ως μαθητές. Τώρα όμως έρχονται ως γονείς με τα παιδιά τους. Αγοράζουν δίσκους, τους μαθαίνουν τον ξεχωριστό κόσμο της μουσικής».
Αλήθεια ποιος αγοράζει πλέον μουσική σε κασέτες και σε δίσκους; Είναι εύλογο ερώτημα τη στιγμή που μ’ ένα κλικ στο Youtube τα έχεις όλα. «Η μουσική μέσα από τον δίσκο είναι ιεροτελεστία. Αυτός που ξέρει από καλή μουσική, αναγνωρίζει την αξία ενός δίσκου ή μιας κασέτας. Έχει το καλό στερεοφωνικό και αναγνωρίζει τη σημασία του».
Κι άντε ο δίσκος. Οι κασέτες; Ζητάμε να μάθουμε γιατί κάποιοι επιμένουν στην κασέτα κι ο Χρήστος Πετρόπουλος σπεύδει να διευκρινίσει: «Υπάρχει κόσμος που αγοράζει cd και το γράφει σε κασέτα γιατί την κασέτα τη διαμορφώνεις ακουστικά όπως θέλεις εσύ. Ο αναλογικός ήχος είναι πιο ζωντανός, σε φέρνει πιο κοντά. Σαν να τον ακούς εκείνη την ώρα να παίζει». Αυτοί που το κάνουν ίσως κάτι παραπάνω να ξέρουν. Ψαγμένοι άλλωστε...
Παλιός «ροκάς» ο Χρήστος, θυμάται πώς άλλαξαν μουσικά οι εποχές, όμως παραμένουν διαχρονικά στις προτιμήσεις του κόσμου οι αυθεντικοί ήχοι, σπουδαίοι τραγουδιστές, συνθέτες και καλά συγκροτήματα. Μιλάει ασταμάτητα για Led Zeppelin, Deep Purple, Eric Clapton, Boney M, Iron Maiden, Metallica, Nirvana, Γκάλαχερ, Μπομπ Ντίλαν, Pink Floyd, Black Sabbath, Queen, ACDC, Dream Theater μα και για Τρύπες, Πανούση, Παπακωνσταντίνου Βασίλη και Θανάση, Νταλάρα, Αλεξίου, Μαρινέλα, Poll, Ξύλινα Σπαθιά, Ολύμπιανς, ακόμη και για Καζαντίδη, Μπιθικώτση. «Όλοι αυτοί πουλάνε από τότε μέχρι και σήμερα...».
*Πώς ν’ ακούμε μουσική Χρήστο;
-Τη μουσική πρέπει να την αισθάνεσαι. Να την απολαμβάνεις με ένα καλό ποτό και κάνοντας κάτι που αγαπάς και σε ηρεμεί. Αν τα συνδυάζεις όλα αυτά τότε ναι, γίνεται και πιο απολαυστική η ζωή σου».
Κι όπως λέει ένα παλιό «καλτ» σύνθημα: «ΑΕΛ, ουίσκι και... Iron Maiden δίσκοι».
Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
