Το ραντεβού δίνεται στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης. Στο έργο που φιλοτέχνησε ο Φιλόλαος Τλούπας, ένας γλύπτης που σύμφωνα με τους ίδιους δεν τιμήθηκε όσο του άξιζε από τη Λάρισα, παρά το γεγονός πως είχε σπουδαία πορεία στο εξωτερικό και ιδίως στη Γαλλία. Πριν λίγους μήνες το γλυπτό του ήταν κατάμαυρο από τα συνθήματα με σπρέι και μπογιές. Κάποιοι όμως το καθάρισαν σιγά-σιγά, με προσοχή και υπό την επίβλεψη - καθοδήγηση ειδικών.
Ήταν η πρώτη δράση της κίνησης πολιτών με την επωνυμία «Λάρισα, η πόλη μου».
Γιώργος Χατζούλης, Γιώργος Τράντας, Γιώργος Μπιρσιάνης, Νίκος Πουτσιάκας, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Παναγιώτης Δομούζης και Αργύρης Γιουρούκης, ανέλαβαν να περιγράψουν την προσπάθειά τους. Μια ολιγομελής και ευέλικτη ομάδα, όπως ακριβώς κινούνται και στις δράσεις τους. Αθόρυβα και ουσιαστικά.
«Είπαμε πως πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε για να κάνουμε μικρές παρεμβάσεις, οι οποίες θα δείξουν ότι οι πολίτες θέλουν να δώσουν ένα παράδειγμα».
Δεν θέλουνε να αλλάξουνε την πόλη. Δεν μπορούν όπως λένε, να κάνουν κάτι τέτοιο από μόνοι τους μα αυτό που θέλουν είναι «να συνδεθούμε με την ιστορία της, τις μνήμες της». Μια παρέα που δεν έχει δεύτερες σκέψεις και κρυφές βλέψεις. «Ο καθένας μπορεί να έχει ατομικές φιλοδοξίες. Εμείς ως κίνηση μαζευτήκαμε από διαφορετικούς τόπους και ξεκινήσαμε. Εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον και αρχίσαμε. Θέλαμε να κάνουμε πράγματα που αφορούν στην πόλη μας».
Και ήδη μέσα σε λίγους μήνες ζωής έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους. Με δράσεις, προτάσεις, σκέψεις. Λόγια και έργα που αποτελούν τροφή για σκέψη.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα: Στην αρχή έγραφε κάποιος για το μνημείο του Ρήγα Φεραίου. Ο άλλος για ένα παλιό σπίτι στη Σεφέρη κι έτσι τα μικρά ενώθηκαν και έγιναν ένα μεγάλο. Ένας κοινός στόχος «μάς ένωσαν τα ενδιαφέροντα για την πόλη. Δεν έχει σημασία από πού καταγόμαστε, αλλά έχει σημασία η πόλη που ζούμε. Γι’ αυτό και γεννήθηκε και η ιδέα.
Δεν κάναμε κάποιο καταστατικό. Είπαμε απλά πως μας ενώνει η Λάρισα. Η ιστορία της, τα μνημεία της. Θέλουμε να μοιραστούμε τη γνώση» εξηγούν. Να γεφυρώσουν κάτι που δηλώνει και το ίδιο το λογότυπό τους.
Συνδύασαν το Αρχαίο Θέατρο που είναι και γέφυρα παράλληλα με το νερό του ποταμού που έχει και ροή. Τη ροή του χρόνου. «Η πόλη μας έχει στοιχεία εξέλιξης, αλλά και παράδοση. Αυτήν τη γεφύρωση θέλουμε να δείξουμε στο λογότυπο, αλλά και στην πράξη».
Κινούνται σε μικρές ομάδες και συντονίζονται γρήγορα. Το κάνουν πάντα σε συνεννόηση με τους γλύπτες ή τις αρμόδιες αρχές «τους ρωτάμε και παίρνουμε άδεια. Προσπαθούμε να είμαστε αυτόνομοι και παράλληλα σωστοί» λένε και εξηγούν πως «προσπαθούμε να έχουμε πάντα ανθρώπους που να ξέρουν. Δεν αγγίζουμε εύκολα το γλυπτό το ίδιο. Για παράδειγμα ο Αλέξανδρος είναι συντηρητής. Ξέρει πώς να καθαριστεί ένα μάρμαρο ή ένα μέταλλο. Επίσης έχουμε παιδιά και από τη Σχολή Καλών Τεχνών».
Εκείνοι τα καθαρίζουν, και σχεδόν από πίσω τους έρχονται κάποιοι νεαροί και τα ξαναγεμίζουν με γκράφιτι. Κλασική ιστορία, μα δεν το βάζουν κάτω οι ίδιοι «Νοιαζόμαστε για την πόλη μας και δίνουμε παράδειγμα και για τους άλλους πολίτες να νοιάζονται. Ακόμη και για τα παιδιά που εκφράζονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Να ξέρουν πως απέναντί τους δεν έχουν πάντα την εξουσία, αλλά έχουν τους πολίτες που λένε «αυτό αφήστε το καθαρό». Πηγαίνετε να βάψετε τα πρανή του ποταμού ή και τα τοιχία. Αυτό είναι που θέλουμε να στείλουμε ως μήνυμα». Ξέρουν πως σε πρώτη φάση δεν το έχουν καταφέρει καθώς δεν αλλάζει εύκολα η νοοτροπία.
Μα φυσικά και δεν μένουν μόνο στη φροντίδα μνημείων. Έχουν ως στόχο, σύντομα και κορονοϊού επιτρέποντος, να ξεκινήσουν μικρές περιηγήσεις στην πόλη από ανθρώπους που ξέρουν την πόλη. «Θέλουμε τη δική τους εικόνα».
Γράφουνε για κτίσματα που πέφτουν και χάνονται. Τονίζουν πως η τοπική ιστορία δεν είναι παρελθόν. Έχουν άποψη και για το πώς μπορεί να αναδειχθεί το ιστορικό κέντρο.
«Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πόλης μας, μας αφορά» υπογραμμίζουν και το εννοούν.
Ονειρεύονται την κατασκευή ενός ηλιακού ρολογιού σε δημόσιο κεντρικό σημείο της πόλης, με δάπεδο πράσινου λίθου από το Γιντίκι και δείκτες να γίνονται τα ίδια τα παιδιά που θα απολαμβάνουν το πεδίο ως χώρο παιχνιδιού και δράσης.
Σκέφτονται πώς θα ήταν να τοποθετηθούν επιγραφές σε ενδεικτικά σημεία της πόλης. Πινακίδες με εικόνες για το πώς ήταν παλιά το μέρος που στέκονται οι πολίτες. Τι θα έβλεπαν αν ζούσαν στο 1881 για παράδειγμα.
Αγωνιούν για τις δημόσιες τουαλέτες σε κεντρικά σημεία. Ψάχνονται για τις αποθήκες στη Νέα Πολιτεία και την αξιοποίησή τους. Μιλάνε για τον δασικό πλούτο γύρω από την πόλη. Ρωτάνε διαρκώς τους ειδικούς για τα παλιά κτίσματα και ζητάνε να σωθούμε για να μη δείχνουν οι ξεναγοί μόνο φωτογραφίες.
«Η νέα γενιά πρέπει να συνδεθεί με την παλιά Λάρισα» λένε και ζητάνε συνεργασίες για να βοηθήσουν όπως μπορούν. Δεν ψάχνουν δόξα καθώς δηλώνουν απλοί εργάτες. «Για την πόλη μας χωρίς ιδιοτέλεια» καταλήγουν.
Τους αξίζει το «μου». Είναι η πόλη τους. Είναι η Λάρισά μας...
Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ.: Θωμάς Λευθέρης
