«Κακός» ο νέος νόμος για τα ζώα συντροφιάς

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ κ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΤΡΟΚΑΠΗΣ ΣΤΗΝ «Ε»

Στα… κάγκελα για μια σειρά από λόγους εξαιτίας του νέου νόμου για τα ζώα συντροφιάς, βρίσκεται ο Κτηνιατρικός Σύλλογος Λάρισας, ο οποίος τοποθετήθηκε σχετικά στην «Ε» (με αφορμή το προχθεσινό ρεπορτάζ της εφημερίδας) μέσω του προέδρου του, κ. Γιάννη

Λυτροκάπη. Ο κ. Λυτροκάπης υποστηρίζει πως αγνοήθηκε επιδεικτικά η γνώμη των κτηνιάτρων και πλέον λέει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται το χάος και η αναρχία που επικρατεί σήμερα στη διαχείριση των αδέσποτων ζώων.
Πιο αναλυτικά η δήλωσή του:
«Ο νέος νόμος για τα αδέσποτα ζώα είναι ένας νόμος κακός. Συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει σχεδόν κανένα από τα υπάρχοντα προβλήματα, αλλά δημιουργεί επιπλέον προβληματικές καταστάσεις και αποτελεί ένα «ευχολόγιο» αγνοώντας την ελληνική πραγματικότητα, γεγονός που τον καθιστά ανεφάρμοστο. Επιπρόσθετα, έχει και εμφανώς αντιεπιστημονικές διατάξεις, κάτι που είναι απόλυτα λογικό αφού κατά την κατάρτισή του αγνοήθηκαν επιδεικτικά η γνώμη και οι συμβουλές των κτηνιάτρων επί επιστημονικών θεμάτων, αλλά και επί θεμάτων ενωσιακής νομοθεσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το μέτρο της υποχρεωτικής στείρωσης με εναλλακτική λύση την αποστολή υλικού σε τράπεζα DNA. Τη στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό των δεσποζόμενων ζώων είναι ατσιπάριστο και η Πολιτεία αδυνατεί να εφαρμόσει αυτό το απλό μέτρο, σχεδιάζεται η δημιουργία τράπεζας DNA και η αποστολή σ’ αυτή γενετικού υλικού των ζώων. Οι ιδιοκτήτες όμως που απλώς επιλέγουν να παρανομήσουν και να μην τσιπάρουν το ζώο τους εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από τη μύτη του νόμου χωρίς κανείς ποτέ να τους ελέγχει.
Στην ουσία με τον νόμο αυτόν νομιμοποιείται το χάος και η αναρχία που επικρατεί σήμερα στη διαχείριση των αδέσποτων ζώων, αφού πλέον νόμιμα όποιος θέλει μπορεί να συλλέγει από τον δρόμο όποιο ζώο θέλει, να το υιοθετεί και στη συνέχεια να το πουλάει σε όποιον θέλει, αφού πλέον νομιμοποιείται η απαίτηση αμοιβής για κάθε υιοθεσία ως «έξοδα σίτισης και κτηνιατρικών υπηρεσιών».
Αλλά το οικονομικό κομμάτι εισέρχεται πλέον δυναμικά και στη σφαίρα της διαχείρισης των ζώων, αφού θεσμοθετείται μια σειρά οικονομικών δοσοληψιών ανάμεσα σε φιλοζωικά σωματεία, επαγγελματίες και ΟΤΑ.
-Αυτό ξεκινάει από τη δυνατότητα να εκτελούνται κτηνιατρικές πράξεις από τους Δήμους σε δεσποζόμενα ζώα φιλοζωικών, αναδόχων και κτηνοτρόφων αποκλειστικά με έξοδα των Δήμων, αποπροσανατολίζοντάς τους από την ενασχόληση με τα αδέσποτα, αλλά και επιβαρύνοντας με αστρονομικά ποσά τον προϋπολογισμό τους.
-Συνεχίζεται με τη δυνατότητα διαχείρισης ολόκληρου του προγράμματος (και κατά συνέπεια των πόρων του) αδέσποτων, καθώς και των υιοθεσιών από φιλοζωικά σωματεία έπειτα από συμφωνία με τον Δήμο.
-Και καταλήγει στη δυνατότητα απευθείας επιχορήγησης φιλοζωικών σωματείων από τους ΟΤΑ.
Αντί να μπει ένα φρένο στην ανεξέλεγκτη παραοικονομία που -κακά τα ψέματα- ανθεί γύρω από τα αδέσποτα ζώα, νομιμοποιούνται κάποιοι «επαγγελματίες φιλόζωοι», οι οποίοι θησαυρίζουν σε βάρος των ζώων, αλλά και εις βάρος των αγνών και ανιδιοτελών φιλόζωων, εκμεταλλευόμενοι την αγάπη τους για τα τετράποδα, την κάθε είδους προσφορά και τα χρήματά τους.
Το χειρότερο όμως είναι οι λανθασμένες κατευθύνσεις που δίνει προς όλους ο νόμος αυτός ως προς τη διαχείριση των ζώων και τα λάθος μηνύματα που περνά στους πολίτες.
Δίνοντας πρακτικά τη δυνατότητα στο 90% του πληθυσμού να απευθύνεται στους ΟΤΑ για τις βασικές κτηνιατρικές πράξεις των δεσποζόμενών τους, αναρωτιέται κανείς τι σημαίνει αυτό για την καλλιέργεια ενός αισθήματος υπευθυνότητας του ιδιοκτήτη ζώου απέναντι στο ζώο του, αλλά και στο κοινωνικό σύνολο. Ακόμη και μόνο στους άπορους να περιορίζονταν το μέτρο αυτό θα ήταν προβληματικό, καθώς κάποιος ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα στην ουσία να συντηρήσει και να φροντίσει σωστά ένα ζώο, έχει στην κατοχή του μια εν δυνάμει υγειονομική βόμβα τόσο για τον ίδιο και την οικογένειά του όσο και για τη δημόσια υγεία (διασπορά ζωοανθρωπονόσων).
Προκαλεί επίσης στον κάθε φορολογούμενο πολίτη εύλογα το ερώτημα γιατί θα πρέπει να επιβαρύνεται ο καθένας για τη φροντίδα δεσποζόμενων ζώων, ιδιοκτητών που, είτε το απέκτησαν από επιλογή, είτε αποτελεί βασικό εργαλείο της επιχείρησής τους (κτηνοτρόφοι). Όσον αφορά στους ιδιώτες κτηνίατρους, η προτροπή αυτή για ενασχόληση από τους ΟΤΑ, ας μη γελιόμαστε, αποκλειστικά στην πράξη, με τα δεσποζόμενα (κάτι που διαφαίνεται από τις ασφυκτικές πιέσεις ήδη προς τους Δήμους) κι όχι με τα αδέσποτα, θα ήταν ανησυχητική για την επαγγελματική τους επιβίωση αν ο νόμος λόγω έλλειψης κονδυλίων, αλλά και προφανών αδυναμιών δεν ήταν πρακτικά ανεφάρμοστος.
Αντίθετα, επιφυλάσσει στον ιδιώτη κτηνίατρο μια διόγκωση της γραφειοκρατίας (επ’ απειλής εξοντωτικών προστίμων που μόνο θυμηδία προκαλούν) για τη μη εφαρμογή του νόμου που το μόνο που θα επιφέρει θα είναι μια ταλαιπωρία χωρίς πρακτικό όφελος και φυσικά αύξηση, τελικά, του κόστους της κτηνιατρικής πράξης στον ιδιοκτήτη του ζώου.
Αφήνουμε τελευταίο το σημαντικότατο γεγονός της ευζωίας των ίδιων των ζώων που ούτε αυτός ο νόμος παρόλο που την ευαγγελίζεται δεν την υπερασπίζεται αποτελεσματικά. Καλώς ή κακώς, ο κατεξοχήν υπεύθυνος για να ορίσει την ευζωία είναι ο κτηνίατρος και δυστυχώς εδώ δεν ερωτήθηκε. Μένουν έτσι εκτός προστασίας, πρακτικές όπως π.χ. χορήγηση φαρμάκων εμπειρικά από τον ιδιοκτήτη, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις που συναντούμε καθημερινά αγγίζει τα όρια της κακοποίησης. Επίσης πολύ προβληματική είναι και η απλοποίηση αδειοδότησης καταφυγίων, που οδηγεί δυστυχώς στη νομιμοποίηση χώρων ακατάλληλων χωρίς ουσιαστική κτηνιατρική κάλυψη, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζουν ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης.
Το μόνο διορατικό στον νόμο αυτόν είναι η πρόβλεψή του πως ανά 5ετία θα πρέπει να αναδιαμορφώνεται το νομοθετικό πλαίσιο.
Ίσως τότε ερωτηθούν επιτέλους οι ειδικοί επιστήμονες (που παρεμπιπτόντως έχουν αφιερώσει όλη τη ζωή τους στη θεραπεία των ζώων, την προστασία τους, αλλά και της δημόσιας υγείας και είναι οι μόνοι που γνωρίζουν σφαιρικά το θέμα) σχετικά με το πώς θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα σύγχρονο πλαίσιο διαχείρισης των ζώων συντροφιάς μιας ευρωπαϊκής και όχι τριτοκοσμικής χώρας. Ίσως τότε, μετά από την αποτυχία και αυτού του νόμου και την επιδείνωση του προβλήματος, να συζητήσουμε σοβαρά σαν κοινωνία τι ακριβώς εννοεί ο καθένας μας όταν μιλάμε για φιλοζωία, ευζωία, και προστασία της δημόσιας υγείας και του δημόσιου συμφέροντος, αντί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας» καταλήγει ο κ. Λυτροκάπης.