«Η αλληλεγγύη είναι γυναίκα»

ΣΤΙΣ 24 ΚΑΙ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟ 18ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΡΙΣΑΣ

«Εμείς επιλέγουμε να αντιταχθούμε και να ορθώσουμε ανάστημα, γιατί ο μόνος δρόμος για να μην ζήσουμε ανελεύθεροι, είναι η απειθαρχία μας, η αυτοργάνωση, οι κοινότητές μας και οι σχέσεις που δημιουργούμε πέρα από το κράτος και την αγορά. Για να πάρουμε πίσω

τα σώματά μας και τον χρόνο που μας έχουν κλέψει. Για έναν ένα κόσμο διαφορετικό, χωρίς σύνορα, πολέμους και στρατούς, εγκλεισμούς και διακρίσεις, έναν κόσμο ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας» τονίζεται από την Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας που διοργανώνει το 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου στην Κεντρική πλατεία Λάρισας.
Όπως μεταξύ άλλων σημειώνεται από τους διοργανωτές «η πανδημία είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ένας ιός που «γεννήθηκε» εξαιτίας της εντεινόμενης εκμετάλλευσης της φύσης, της βιομηχανικής γεωργίας και κτηνοτροφίας και της αστικοποίησης, που πήρε διαστάσεις πανδημίας εξαιτίας και της ανεπάρκειας των δημόσιων συστημάτων υγείας, γίνεται τώρα η ευκαιρία για την εξουσία να επεκτείνει την κυριαρχία της και να εφαρμόσει όλες τις τεχνικές διαχείρισης και ρύθμισης της ζωής και του θανάτου των ανθρώπινων πληθυσμών.
Η επιτήρηση, η καταστολή, η εγκαθίδρυση του φόβου είναι τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η βιοεξουσία επιβάλλοντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπου καταστρατηγούνται δικαιώματα και παγιωμένες κατακτήσεις, διευρύνονται οι ανισότητες και οι αποκλεισμοί και ο λαός οδηγείται στην εξαθλίωση μέσω των περικοπών κοινωνικών παροχών, της μαζικής ανεργίας, της «ευελιξίας» της εργασίας και των μισθών πείνας.
Δεν έχει αξία η ζωή των προσφύγων : Η Ελλάδα έχει συμφωνήσει στη μετατροπή της σε χώρα ανάσχεσης μέσω του μπλοκαρίσματος των χερσαίων συνόρων (φράκτης Έβρου), με παράνομες επαναπροωθήσεις από το ελληνικό λιμενικό και τη Frontex και με αντιπροσφυγικούς νόμους καταπατώντας κάθε διεθνή σύμβαση, όπως καταγγέλλει και η Διεθνής Αμνηστία.
Δεν έχει αξία η ζωή των ασθενών: οι υποστελεχωμένες ΜΕΘ, τα καταρρακωμένα νοσοκομεία, η παντελής απουσία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, η «εξόντωση» του υγειονομικού προσωπικού, οδηγεί σε θανάτους που απλώς αλλάζουν το νούμερο των νεκρών στις ανακοινώσεις των πρόθυμων «ειδικών», που υπηρετώντας την εξουσία εκπορνεύουν την επιστήμη, σιγοντάροντας τον ανορθολογισμό.
Δεν έχει αξία η ζωή των γυναικών και των μελών της LGBTQ+ κοινότητας. Η έκρηξη της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών, με στόχο τον διαρκή έλεγχο και πειθάρχηση, θυμίζει εποχές κυνηγιού μαγισσών. Η βαθιά κρίση της κοινωνικής αναπαραγωγής φέρνει στην επιφάνεια την πατριαρχία όχι ως κατάλοιπο του παρελθόντος, αλλά ως βαθιά δομή του καπιταλισμού που προσπαθεί να αναμορφώσει την ανθρώπινη φύση, με τον ίδιο τρόπο που αναμορφώνει τη γη προκειμένου να την κάνει πιο παραγωγική.
Η αναγνώριση της κλιματικής κρίσης ως παγκόσμιας απειλής γίνεται για να λανσαριστεί ο καπιταλισμός ως σύστημα οικολογικά και κοινωνικά υπεύθυνο, όμως η απληστία που βάφεται φαιοπράσινη, προδίδει ότι οι προτεραιότητές του μένουν αμετάβλητες: κέρδος από την απελπισία, κέρδος κι από την ελπίδα.
Απέναντι στους εφιάλτες που δημιουργούν προτάσσουμε την αλληλεγγύη. Στον δικό μας κόσμο, η αλληλεγγύη είναι γυναίκα μόνη που περιπλανώμενη αναζητά τον τόπο να στεγάσει τα όνειρά της. Προσφύγισσα που ξεκίνησε το ταξίδι για τη ζωή με το ρίσκο του θανάτου. Φυλακισμένη σε στρατόπεδο ή σε φυλακή με την ελπίδα πως μπορεί να αποδράσει. Λεσβία περήφανη που δεν έβαλε την αγάπη και το σώμα της σε ένα κουτί κανονικότητας.
Σεξεργάτρια που επιλέγει την αυτοδιάθεση του σώματός της πέρα από καταναγκασμούς. Φτωχή που φροντίζει με αγάπη τον παππού μας και τα παιδιά μας, καθαρίζει τα σπίτια μας. Αποκλεισμένη από τις δομές υγείας γιατί είναι τοξικοεξαρτημένη, ψυχικά πάσχουσα, καρκινοπαθής. Πυρόπληκτη που έχασε το βιός της αλλά θα ξαναχτίσει τη ζωή της από την αρχή. Δολοφονημένη από την πατριαρχία, βιασμένη από την κανονικοποιημένη τοξική αρρενωπότητα και, θα νικήσει τη βαρβαρότητα της κάθε εξουσίας».