εξηγεί τις ιστορίες ενός καινούργιου τόπου και του λαού του.
Καθώς τον ρωτάμε πού πας πάλι μπαμπά;
Εδώ βρίσκεται ακόμη για να μας πει: Στην Αθήνα για δουλειά παιδιά μου.
Κι έτσι περιμένουμε ωσότου ακούσουμε τα κλειδιά και πάλι στην πόρτα. Αυτός ο τόσο απλός ήχος που δήλωνε ότι έχει επιστρέψει το Σαββατοκύριακο και ότι έχει επιστρέψει και ο μπαμπάς. Που δήλωνε πως αυτομάτως βρισκόμασταν επάνω στην αγκαλιά του…».
Μ’ αυτήν την προσωπική γλυκιά ανάμνηση και τον ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο ξεκίνησε ο επικήδειος λόγος που εκφώνησαν για τον πατέρα τους, Αντώνη Σκυλλάκο, οι γιοι του Ηλίας και Χρήστος. Στον χώρο του Μεζούρλου, πεδίο μαρτυρικό για τους κομμουνιστές, δεκάδες σύντροφοί του, συγγενείς του, φίλοι του και απλοί συμπολίτες του, βρέθηκαν για να παραστούν στην πολιτική του κηδεία και να του πουν το τελευταίο αντίο.
Αντίο, που ήταν γεμάτα θύμησες και βγήκαν από τα, τρεμάμενα λόγω συγκίνησης, χείλη των, περήφανων για εκείνον, παιδιών του. Μνήμες γύρω από ένα βιβλίο για τον Λένιν με κατακόκκινο εξώφυλλο, για τα επαναστατικά τραγούδια που έβαζε στο τέρμα και το χαμόγελό του.
«Θυμόμαστε εκείνη την ίδια ιστορία που επαναλάμβανε κάθε τόσο μέσα στα χρόνια, καθώς κοιτούσε ένα βαρύ έπιπλο στο σαλόνι μας, εκείνη την ίδια ιστορία που τον έκανε να γελάει με την καρδιά του, γιατί όντως ήταν τόσο βαρύ, ώστε οι Γερμανοί φασίστες δεν κατάφερναν να πλιατσικολογήσουν και να το μεταφέρουν, κι έτσι ποτέ δεν έγινε γνωστή η κρυφή καταπακτή του παράνομου τυπογραφείου του ΕΑΜ της Λάρισας, που ήταν κρυμμένο στο σπίτι που έπειτα γεννήθηκε και μεγάλωσε και έπειτα γεννηθήκαμε και ζήσαμε εμείς. Και όχι δεν θυμόταν το έπιπλο αυτό καθ’ αυτό, αλλά την ιστορία που του αφηγούνταν η μάνα του και ένιωθε ότι πρέπει να την αφηγηθεί ξανά και ξανά. Σε εμάς. Να τη μεταφέρει. Γιατί πίστευε πως ερχόμαστε από κάπου και τραβάμε προς τα κάπου. Ενώ σε θυμόμαστε αυτήν τη στιγμή πατέρα, προσπαθούμε, να μην χαθούμε».
Μίλησαν ο Ηλίας και ο Χρήστος, για το πώς αναλογιζόταν ο πατέρας τους, τον Φιντέλ και τον Τσε και τους παρισινούς κομμουνάρους, το Πολυτεχνείο και τη Χιλή και τη Νομική στην Καισαριανή, την Ισπανία και τους Σαντινίστας και τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους. Είπαν για τα γράμματα που του έστελναν οι φυλακισμένοι σύντροφοι και εξόριστοι και το όνειρό του να μπουν κάποια στιγμή στο μελλοντικό σπίτι της επανάστασης.
Αναφέρθηκαν σε όσα αγάπησε: Τη Λάρισα, την Αθήνα, τη Μόσχα, το Πεκίνο, την Αβάνα, τον Μαρξ, τον Λόρκα, τον Καββαδία, την Άντζελα Ντέιβις και τον Χο Τσι Μινχ. Τόνισαν τις λέξεις ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, θυσία για τον αδικημένο, που πάντα τον συνόδευαν.
Από τον λόφο του Μεζούρλου, χώρο συμβολικό καθώς εκεί εκτελέστηκαν αγωνιστές με αντιστασιακή δράση, ξεκίνησε υπό τους ήχους του τραγουδιού «Ακορντεόν» το ταξίδι του για την αποτέφρωση το ιστορικό στέλεχος και πρώην βουλευτής του ΚΚΕ, Αντώνης Σκυλλάκος.
Στην κηδεία παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων: ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο πρώην επίτροπος και υπουργός Προστασίας του Πολίτη επί ΠΑΣΟΚ Χρήστος Παπουτσής, ο βουλευτής Λάρισας του ΚΚΕ Γιώργος Λαμπρούλης, ο βουλευτής Εύβοιας ΚΚΕ Γιώργος Μαρίνος, ο δήμαρχος Λαρισαίων Απόστολος Καλογιάννης, ο πρώην βουλευτής Λέσβου και ευρωβουλευτής Στρατής Κόρακας, ο αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Λάρισας Χρήστος Καλομπάτσιος, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας Γιάννης Σκόκας, αλλά και ο πρώην πρόεδρος Τάσος Τσιαπλές, η πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας Νικολέττα Μπασδέκη, το μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και γραμματέας της Θεσσαλίας, Μαρία Γαβαλά, ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Αχιλλέας Καταρτζής, τα μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ Γιώργος Χαρίτος και Γιάννης Τσιούτρας, ο πρώην δήμαρχος Λαρισαίων κ. Κώστας Τζανακούλης, ο αντιδήμαρχος Γιάννης Αλεξούλης, ο πρόεδρος του Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας Ρίζος Μαρούδας, ο επικεφαλής της παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση» του Δημοτικού Συμβουλίου Λάρισας Πέτρος Κρίκης, ο πρώην διευθυντής της ΔΕΥΑΛ Λάκης Μπαλογιάννης, ο διοικητής του ΠΓΝΛ κ. Δημήτρης Κατσικονούρης και πολλά στελέχη του ΚΚΕ από διάφορα σημεία της Ελλάδας.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΑΣΤΑΣ