σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής Λάρισας του ΚΚΕ Γ. Λαμπρούλης, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων: «H κυβέρνηση της ΝΔ, με «τέλειους παρτενέρ» τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και τις άλλες αστικές δυνάμεις, καλλιεργούν προσδοκίες στον λαό ότι ο «μνημονιακός κύκλος κλείνει», ότι τα δύσκολα πέρασαν και πως τώρα, αυτό που προέχει είναι να μη χαθεί η ευκαιρία του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα αναμορφώσει την οικονομία, θα μεγαλώσει την πίτα, κι από αυτό να ωφεληθούν εξίσου το κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Βέβαια, τα πράγματα, μόνο έτσι δεν είναι για τον λαό. Και για να το διαπιστώσει κανείς, δεν έχει παρά να αναζητήσει απαντήσεις σε ερωτήματα που προκύπτουν από τις ίδιες τις εξελίξεις: Αφού, όπως λένε, τα «μεγάλα επενδυτικά πρότζεκτ» που βρίσκονται προ των πυλών, θα δημιουργήσουν «πολλές και καλές θέσεις δουλειάς», γιατί φέρνουν για ψήφιση το αντεργατικό τερατούργημα που βάζει ταφόπλακα στο 8ωρο; Τι σόι «ευκαιρίες» δημιουργούνται για τους εργαζόμενους με τα 10ωρα, τις αμέτρητες ώρες επιπλέον δουλειάς χωρίς πληρωμή, την καθήλωση των μισθών, όπως γίνεται με την εφαρμογή του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου και όλου του αντεργατικού πλαισίου, που διαμόρφωσαν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις; H καπιταλιστική ανάκαμψη όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, αλλά έχει ως προϋπόθεση το διαρκές χτύπημά τους. Αυτά έρχεται να υπηρετήσει και το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης. Παρά τα όσα λένε, αποτελεί ένα νέο «υπερμνημόνιο»: Προβλέπει «χρήμα με ουρά» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, με δάνεια, επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις, που θα πληρώσουν οι λαοί με χίλιους τρόπους και κυρίως με νέες αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, που αποτελούν προαπαιτούμενο για τις εκταμιεύσεις, όπως ακριβώς γινόταν και με τα προηγούμενα μνημόνια. Ο λαός όχι μόνο δεν βλέπει προοπτική, αλλά φορτώνεται και νέα βάρη, που θα γίνουν ακόμα πιο ορατά όταν κατακάτσει η σκόνη των λεγόμενων «μέτρων στήριξης» από τις συνέπειες της πανδημίας. Ήδη στους αυτοαπασχολούμενους φτάνει το «μπιλιετάκι» για αποπληρωμή σε δόσεις των νέων χρωστούμενων που δημιουργήθηκαν την περίοδο της πανδημίας. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, ποτέ και πουθενά δεν θα δουν τις ανάγκες τους να συμβαδίζουν με την καπιταλιστική κερδοφορία. Δεν υπάρχει χρόνος για νέες αυταπάτες και κάλπικες προσδοκίες. Η μόνη «ευκαιρία», που δεν πρέπει να χάσουν, είναι αυτή, για να δυναμώσουν η οργάνωση και ο αγώνας για τις δικές τους ανάγκες, σε σύγκρουση με τα σχέδια του κεφαλαίου».
