ο φόβος της ασθένειας, οι απαγορεύσεις, τα πρόστιμα, οι λοιμωξιολόγοι και από την άλλη ο Εγκέλαδος που χτύπησε την περιοχή μας. Άλλος φόβος αυτός. Αναστάτωση, ρωγμές, ακατάλληλα κτίρια, σεισμολόγοι.
Άνθρωποι - μασκοφόροι κυκλοφορούν μπερδεμένοι, αποφεύγοντας ο ένας τον άλλον είτε ασυναίσθητα, είτε επί τούτου. Προβληματισμένοι, άλλος γιατί έχασε τη δουλειά του, άλλος γιατί χτύπησε την πόρτα του ο ιός, άλλος γιατί φοβάται να μπει στο σπίτι του. Και αυτή η κατάσταση συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη, οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες, ο επόμενος μήνας που έρχεται θα είναι ο καθοριστικός. Και πάει λέγοντας. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια νότα αισιοδοξίας. Λίγο χρώμα να αλλάξει η διάθεσή μας. Μια ευχάριστη είδηση.
Το εμβόλιο είναι μία τέτοια. Και ας προχωράει με ρυθμούς χελώνας.
Και η άνοιξη; Μπήκαμε στην άνοιξη. Χωρίς να το καταλάβουμε. Εποχή που συμβολίζει την αναγέννηση και την ελπίδα. Κάτι που έχουμε ανάγκη αυτήν τη στιγμή.
Έτσι πληκτρολογώ τον κωδικό 6 (σωματική άσκηση - περπάτημα υποτίθεται) και εξαφανίζομαι. Χάνομαι στα χωράφια και στους λόφους. Στις αμυγδαλιές και στα λουλούδια. Στις μυρωδιές και στους ήχους.
Λίγο χρώμα ρεεεεε...
Β.Α.
