κάτι για το οποίο είμαστε θεσμικά υπερήφανοι και χαίρομαι αλήθεια, όταν οι μεταρρυθμίσεις της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης αποτελούν ορόσημο και πυξίδα μαζί, για τη συνέχεια και για τις επόμενες Κυβερνήσεις», τόνισε κατά τη διαδικτυακή τοποθέτησή της στην Ολομέλεια για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Επικρατείας για την «Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας, Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής και Τεχνοηθικής» η βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής ν. Λάρισας Ευαγγελία Λιακούλη. Σε σχέση, ωστόσο, με το βαρύ κλίμα των ημερών, από τις κυβερνητικές αστοχίες στη διαχείριση του κύματος κακοκαιρίας «Μήδεια», το κατακλυσμιαίο κύμα αποκαλύψεων με πολιτικές προεκτάσεις για τους κυβερνητικούς χειρισμούς στον χώρο του Πολιτισμού και την περίπτωση Λιγνάδη, αλλά και τις πρόσφατες συμπλοκές μεταξύ ΜΑΤ και φοιτητών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης η Λαρισαία βουλευτής αναρωτήθηκε, πώς μπορεί να βλέπει όλα αυτά τα φαινόμενα ένας απλός πολίτης, ιδίως μέσα από το πρίσμα της πανδημίας, της αγωνίας, της κοινωνικής απομόνωσης και της οικονομικής ασφυξίας.
Επιπλέον η βουλευτής υπογράμμισε πως μοιραία οι πολίτες βλέπουν σε λειτουργία έναν ιδιότυπο «αργαλειό πολιτικής καπηλείας», ροζ-συριζαϊκών και γαλάζιων-νεοδημοκρατικών αποχρώσεων, όπου η κάθε πλευρά «υφαίνει το δικό της μοτίβο, κάνοντας το δικό της σχέδιο», ενός «αργαλειού» ωστόσο που τίποτε όμορφο δεν πρόκειται να δημιουργήσει για τη χώρα. «Μέσα στον τρελό χορό, ενός ποινικού κρατουμένου που παραπέμπεται στη Δικαιοσύνη για να δικαστεί, με θύματα που ‘’γλείφουν πληγές’’ που δεν θα κλείσουν ποτέ, η Κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη, για να επικρατήσει η κοινωνική ειρήνη και να αποκατασταθεί το περί δημοσίου δικαίου αίσθημα. Και οφείλει να την αναλάβει, ευθέως και σταράτα, ώστε να σταματήσει η ανθρωποφαγία σε κάθε επίπεδο», υπογράμμισε η Ευαγγελία Λιακούλη, συμπληρώνοντας πως: «Η Ελλάδα, η χώρα της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού, δεν μπορεί να ταυτιστεί σε καμία περίπτωση με αυτό το νοσηρό τοπίο, που σε απόλυτη συμπαιγνία, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση συναγωνίζονται σε κανιβαλισμό, δημιουργώντας όμως απολύτως αναμενόμενα συναισθήματα απέχθειας και στους πολίτες, ενώ δίνουν την ευκαιρία σε κάθε γραφικό τύπο, να προβάλλει με παρεπίμπτοντα ρόλο τον εαυτό του, ακόμη και κάτω από το «ρυπαρό φως» των βιασμών...».
