Εκτός τόπου αλλά και χρόνου. Σε πείσμα των εποχών και της εποχής μας... Μια βουκαμβίλια!
Όμορφη και ζωηρή, γνέφει τους συμπολίτες της από το μπαλκόνι. Αναρριχώμενη και φουντωτή, αντιστέκεται με τον δικό της τρόπο σε καθωσπρεπισμούς και νόρμες. Υπακούει σε δικούς της κανόνες, ακολουθεί μυστικούς θαρρείς ρυθμούς της φύσης, καλώντας μας να τους αντιληφθούμε, να τους παρατηρήσουμε.
Αν μπορούμε.
Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να κάνουμε μια στάση, να αντισταθούμε στον χρόνο, να σεβαστούμε τον χώρο.
Τότε θα απορήσουμε μαζί της: Γιατί μια ανθισμένη βουκαμβίλια δεν συνηθίζεται... Όχι τουλάχιστον τον χειμώνα και μάλιστα στη Λάρισα. Η ξενόφερτη ομορφιά της ευδοκιμεί το καλοκαίρι και σε μέρη με πολύ ήλιο, συνήθως παραθαλάσσια.
Δες την όμως, εκεί στον δεύτερο όροφο της Μανδηλαρά, αγέρωχη μέσα στη φούξια κάπα της, να μας θυμίζει πόσο όμορφα είναι τα απλά και καθημερινά πράγματα στη ζωή.
Απλά. Όπως μια βουκαμβίλια σε ένα λαρισινό μπαλκόνι...
Δ.Χ.
