η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σε 30 άρθρα, μέσα σε λίγες σελίδες, στοιχειοθετείται η μακραίωνη προσπάθεια του Ανθρώπινου γένους, να περιγράψει και να συνοψίσει με σαφήνεια, όχι το «τι είναι», αλλά το «πώς θα έπρεπε να είναι»...
Το «πώς θα έπρεπε να είναι», περιγράφηκε με τον καλύτερο τρόπο από το Ντέσμοντ Τούτου, το Νοτιοαφρικάνο κληρικό, που με πάθος πολέμησε κατά του απαρτχάιντ: «Δε με ενδιαφέρει να μαζεύω ψίχουλα συμπόνοιας που ρίχνονται από το τραπέζι κάποιου που θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό. Θέλω το πλήρες μενού των δικαιωμάτων», είπε. Μια φράση που γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ, μέσα στην πανδημία...
Ο Λάμπρος, ο υγειονομικός από το Νοσοκομείο Λάρισας, ξεκίνησε απεργία πείνας. Η οργή του ξεχείλισε όταν κλήθηκε ως τραυματιοφορέας να μεταφέρει νεκρή νέα γυναίκα από την κλινική κορονοϊού, η οποία ήταν σε νεκρική ακαμψία, γονατισμένη κάτω από το κρεβάτι, σαν να προσευχόταν, παίρνοντας τη θέση αυτή για να διευκολύνει την αναπνοή της...
Αυτό και μόνο, είναι ενδεικτικό της τραγικότητας του θανάτου της. Τη βρήκαν καθυστερημένα, επειδή δεν υπάρχουν κάμερες – όπως θα έπρεπε, σε κάθε μονάδα λοιμωδών, το προσωπικό σε αυτές τις κλινικές είναι αποδεκατισμένο και στα απόλυτα όριά του, αδυνατεί αριθμητικά, παρά τις ηρωικές προσπάθειές του, να αντιμετωπίσει τον τεράστιο αριθμό ασθενών της πανδημίας.
Και είναι αποδεκατισμένο και «λειψό», όχι μόνο επειδή η κυβέρνηση καθυστέρησε σημαντικά να προσλάβει υγειονομικούς, όχι μόνο επειδή δεν προνόησε να δημιουργήσει μια «γραμμή παραγωγής» υγειονομικών εξειδικευμένων σε ΜΕΘ, αλλά κι επειδή κάθε μέρα, στο ίδιο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας, σημειώνονται απώλειες...
Παρόλα αυτά, με ύφος εξουσίας που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, μόλις χθες ψήφισαν θετικά οι κυβερνητικοί βουλευτές, σε σχέση με την περιστολή στο δικαίωμα τακτικής άδειας των κρατουμένων, παρά το γεγονός ότι το 98% των κρατουμένων είναι συνεπείς στις άδειες και ότι επιβάλλεται άμεση αποσυμφόρηση των Φυλακών, λόγω του ότι αποτελούν πλέον φυτώρια του κορονοϊού...
Επίδειξη εξουσίας, χωρίς νόημα και στα εύκολα!
Στην Πολιτεία όμως, εκχωρήσαμε ορισμένα από τα βασικά μας Δικαιώματα, προκειμένου να μας προφυλάξει από την πανδημία.
Ποια είναι λοιπόν αυτά τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ποιος τα προστατεύει;
Δεν είναι Ανθρώπινο δικαίωμα να τύχω περίθαλψης και να μην πεθάνω μόνη και αβοήθητη κάτω από ένα κρεβάτι νοσοκομείου, σε απόλυτη ακαμψία;
Δεν είναι Ανθρώπινο δικαίωμα, να είμαι κρατούμενη και να εκτίω την ποινή μου για το λάθος που έκανα και απόλυτα συνεπής πια στους νόμους του κράτους, να έχω τη δυνατότητα να παίρνω άδεια και όχι να αποτελέσω το επικοινωνιακό αντικείμενο, που χρησιμοποιείται από μια Κυβέρνηση για επίδειξη ισχύος και εξουσίας, στο συντηρητικό της κοινό;
Ποιος τελικά τα προασπίζεται, αυτά τα Ανθρώπινα δικαιώματα, που εκχωρήσαμε στην Πολιτεία;
Η Κυβέρνηση ή ο Λάμπρος;
Ας απαντήσει ο καθένας, μέσα του...».
