Η Λάρισα, η πρώτη πόλη στη χώρα, που τιμά τον Λέμκιν

ΑΝΑΦΕΡΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΑΡΙΣΑΣ «ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ»

«Η Λάρισα, ως πόλη με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, είναι η πρώτη πόλη της Ελλάδας και η δεύτερη παγκοσμίως (η πρώτη πόλη είναι Yerevan της Αρμενίας), που έδωσε το όνομα του Λέμκιν σε οδό της, και συγκεκριμένα σε παραποτάμια οδό του Πηνειού και αυτό

μας κάνει πολύ περήφανους. Η ονομασία οδού με το όνομά του είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στο μεγαλείο του», σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Ιστορική Λαογραφική Ένωση «Αλησμόνητες Πατρίδες» Λάρισας.
Το όνομα Λέμκιν σε οδό της Λάρισας δόθηκε μετά από πρόταση της Ένωσης, που υιοθέτησε η 2η Δημοτική Κοινότητα του Δήμου Λαρισαίων και ενέκρινε πέρυσι η αρμόδια επιτροπή του Δήμου.
Με αφορμή τη χθεσινή Διεθνή Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας των Θυμάτων Εγκλημάτων Γενοκτονίας και της Αποτροπής του Εγκλήματος, που είναι αφιερωμένη στα θύματα των γενοκτονιών σε παγκόσμιο επίπεδο και στον δημιουργό της λέξης «Γενοκτονία» Raphael Lemkin, η Ένωση επισημαίνει τα εξής: «H πρόληψη της γενοκτονίας παραμένει θεμελιώδες καθήκον της εποχής μας (Αντόνιο Γκουτέρες, γ.γ. του ΟΗΕ). Και εμείς στις «Αλησμόνητες Πατρίδες» με έμβλημα τη φράση «Δεν ξεχνώ» δε σταματάμε να μιλάμε, να βγάζουμε κραυγή, για να δείξουμε στους γενοκτόνους ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ότι είμαστε ακόμη εδώ, ακόμη και μετά και ότι δεν πρόκειται ούτε να φύγουμε, ούτε να εγκαταλείψουμε.
Η Ένωσή μας δεν ξεχνά τον απανταχού ελληνισμό και δεν ξεχνά τα δικαιώματα της ανθρωπότητας. Γιατί η ανθρωπότητα με τους ζωντανούς, τους νεκρούς και τους αγέννητους έχει το δικαίωμα ζωής, ελευθερίας, αξιοπρέπειας και εξέλιξης στον χρόνο, έχει δικαίωμα να σκέφτεται το μέλλον, να θυμάται το παρελθόν, να χαίρεται την ομορφιά και να συνεχίζει διαχρονικά την εξέλιξη δίχως να αυτοκτονήσει. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα τη γη της. Έτσι σήμερα η ψυχή μας είναι με τους άλλους αδελφούς μας στο Artsakh που τους σκεφτόμαστε και τους στέλνουμε ηχηρό μήνυμα: κι αν χάνεται μία μάχη, δεν χάνεται ο πόλεμος. Είμαστε στο πλευρό τους.
Ο Ραφαέλ Λέμκιν, εξαίρετος νομικός, καθηγητής στο Γέιλ (μιλούσε επτά γλώσσες), αν και Πολωνός στην καταγωγή και Εβραίος στο θρήσκευμα δε σταμάτησε να αγωνίζεται για την τριπλή «γενοκτονία» των χριστιανικών πληθυσμών των Αρμενίων, Ποντίων και Ασσυρίων, συνειδητοποιώντας το νομικό κενό που υπήρχε, όσον αφορά την ποινική τιμωρία όσων διαπράττουν εγκλήματα στρεφόμενα προς ευρύτατες πληθυσμιακές ομάδες και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του για να συνθέσει μια ειδική ορολογία και ένα νομικό κείμενο που να αποτρέπει και να τιμωρεί την τέλεση τέτοιων πράξεων.
Ο νομικός νεολογισμός «γενοκτονία» από το γένος (ελλ.) και το cide (λατινικό κτείνω) χαρακτηρίζει τις πράξεις που αποσκοπούν στην εξόντωση εθνικών, φυλετικών ή άλλων ομάδων με σκοπό τον αφανισμό τους. Μετά από 10ετή αγώνα, δημιουργήθηκε το νομικό πλαίσιο με τη «Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» που υπερψηφίσθηκε ομόφωνα στις 9 Δεκέμβρη 1948 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Το έγκλημα πλέον της γενοκτονίας έχει αναχθεί σε διεθνή κανόνα δεσμευτικό για όλα τα κράτη, ακόμη και αν δεν έχουν προσχωρήσει στη Σύμβαση του 1948».